Παρατηρῆστε ἐκεῖνον ποὺ ἀγαπάει τὸ θέλημά του: Δὲν ἔχει ποτὲ εἰρήνη στὴ ψυχή του καὶ δὲν εὐχαριστιέται μὲ τίποτα. Γι᾿ αὐτὸν ὅλα γίνονται ὅπως δὲν θὰ ἔπρεπε. Ὅποιος ὅμως δόθηκε ὁλοκληρωτικὰ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἔχει τὴν καθαρὴ προσευχὴ καὶ ἡ ψυχή του ἀγαπάει τὸν Κύριο.




Ἅγιος Σιλουανός

Η πρόσκληση

"Όταν θέλεις να καταφέρεις κάτι, έχε τα μάτια σου ανοιχτά, συγκεντρώσου, και να ξέρεις ακριβώς τι θέλεις. Κανείς δεν πετυχαίνει το στόχο του με κλειστά τα μάτια’


‘Να περπατάτε χαρούμενα και σταθερά, χωρίς φόβο να σκοντάψετε. Οι σύμμαχοί σας, σάς συντροφεύουν σε όλες τις κινήσεις και θα σας βοηθήσουν αν χρειαστεί’

Τη στιγμή που οι άνθρωποι αποφασίζουν να αντιμετωπίσουν κάποιο πρόβλημα, αντιλαμβάνονται ότι είναι πολύ πιο ικανοί απ’ όσο πίστευαν’

‘Κανείς δεν περνά τις δοκιμασίες μόνος του. Πάντα υπάρχει και κάποιος άλλος που σκέφτεται, χαίρεται ή υποφέρει το ίδιο, κι αυτό μας δίνει τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε καλύτερα την πρόκληση που έχουμε μπροστά μας.’

‘Μερικές φορές, στην εμμονή μας να φτάσουμε, ξεχνάμε το πιο σημαντικό. Πρέπει να περπατήσουμε.’

‘Μόνο ένα πράγμα καταντά απραγματοποίητο ένα όνειρο: ο φόβος της αποτυχίας’

‘Φοβάμαι. Αυτό είναι απόδειξη ότι αγαπάς τη ζωή .Είναι φυσικό να νοιώθεις φόβο τις σωστές στιγμές.’

‘Ο καθένας έχει τον τρόπο του να βλέπει τη ζωή, να ζει τις δυσκολίες και τις κατακτήσεις. Το να διδάσκεις είναι να δείχνεις αυτό που είναι δυνατό. Το να μαθαίνεις είναι να το κάνεις δυνατό για τον εαυτό σου.’

‘Όταν κάποιος δεν μπορεί να κάνει πίσω , το μόνο που απομένει είναι να βρει τον καλύτερο τρόπο να προχωρήσει.’

Ο μόνος τρόπος για να πάρεις τη σωστή απόφαση είναι να ξέρεις ποια είναι η λανθασμένη."
 
 
http://fantasou.blogspot.com/

 

Το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι: Ο Φόβος
 

Η ωραιότερη μέρα: Το σήμερα
 

 

Το μεγαλύτερο λάθος: Η ηττοπάθεια

 

Το μεγαλύτερο ελάττωμα: Ο εγωισμός
 

 Η καλύτερη αναψυχή: Η εργασία
 

Η χειρότερη αποτυχία: Η φθορά
 

Ο καλύτερος δάσκαλος: Τα παιδιά μας
 

Το πιο ευτελή αίσθημα: Ο φθόνος
 

Το ωραιότερο δώρο: Η συγχώρεση
 

Η καλύτερη αναγνώριση: Ο Θεός
 

Το πιο θαυμάσιο πράγμα στον κόσμο: Η ΑΓΑΠΗ.....

H φύση της Aγάπης

"Φροντίστε όσο μπορεί ο καθένας να ενωθείτε μεταξύ σας.

Γιατί όσο ενώνεται κανείς με τον πλησίον, τόσο ενώνεται και με το Θεό.
Και για να καταλάβετε τη σημασία αυτού του λόγου θα σας πω ένα παράδειγμα από τους Πατέρες.
Φανταστείτε ένα κύκλο πάνω στη γη, σαν ένα σχήμα στρογγυλό που χάραξε κάποιος με διαβήτη από ένα κέντρο.
Κέντρο λέγεται το μέσο του κύκλου. Προσέξτε τώρα. Υποθέστε ότι ο κύκλος αυτός είναι ο κόσμος και ότι το κέντρο του κύκλου είναι ο Θεός. Οι ακτίνες του κύκλου από την περιφέρεια προς το κέντρο είναι οι δρόμοι για το Θεό, δηλαδή οι τρόποι ζωής των ανθρώπων.
Προχωρούν λοιπόν οι άγιοι προς το εσωτερικό του κύκλου επιθυμώντας να πλησιάσουν το Θεό. Και όσο προχωρούν προς το κέντρο τόσο πλησιάζουν και το Θεό και μεταξύ τους. Το ίδιο σκεφθείτε και για το χωρισμό. Γιατί όταν μακραίνουν από το Θεό και στρέφονται προς τα έξω, είναι φανερό πως όσο βγαίνουν και απομακρύνονται από το Θεό τόσο απομακρύνονται και από τους άλλους. Και αντίστοιχα, όσο απομακρύνονται από τους άλλους τόσο απομακρύνονται και από το Θεό.
Να λοιπόν ποια είναι η φύση της αγάπης. Όταν είμαστε έξω και δεν αγαπάμε το Θεό, τότε είμαστε και απομακρυσμένοι ο καθένας από τον πλησίον. Αν όμως αγαπήσουμε το Θεό, όσο πλησιάζουμε το Θεό με την αγάπη για Kείνον, τόσο ενωνόμαστε με την αγάπη για τον πλησίον, και όσο ενωνόμαστε με τον πλησίον, τόσο ενωνόμαστε και με το Θεό. "



Αββάς Δωρόθεος, Έργα Ασκητικά, ΣΤ΄Διδασκαλία

"Άνοιξε τα παράθυρα, βρωμάει μοναξιά…"

Η βροχή δεν τον άφησε να κοιμηθεί το βράδυ. Δεν είχε όμως κουραστεί. Τα γηρατειά δεν του επέτρεπαν να κοιμηθεί περισσότερο. Άλλωστε δεν το επιθυμούσε. Βιαζόταν ν’ έρθει το πρωί. Να ξημερώσει η σημερινή μέρα. Παραμονή των Χριστουγέννων. Όλα τα είχα κανονίσει εδώ και μέρες. Είχε βγάλει το σχέδιο στο μυαλό του, απλά έπρεπε όλα να γίνουν όπως τα είχε φανταστεί.

Μια βαλίτσα με ελάχιστα ρούχα. Τα άκρως απαραίτητα για μία ή δυο μέρες. Τι χρειάζεται ένας γέρος άνθρωπος για δυο μέρες. Είχε βάλει και την μεταξωτή πιτζάμα που του είχε πάρει δώρο η κόρη του από την Πόλη, την Κωνσταντινούπολη, σε ένα ταξίδι της. Τότε τις καλές μέρες που τον λάτρευε και τον αγαπούσε καθώς έλεγε. Γιατί τώρα εδώ και 2 χρόνια τον έχει εγκαταλείψει. Δεν μπόρεσε βλέπεις να βρει λεφτά ώστε να της αγοράσει αμάξι. Δεν μπορούσε. Προσπάθησε. Πίστεψε ότι θα έβρισκε τα λεφτά που του ζητούσε, αλλά δεν τα μάταια. Της εξήγησε. Μια σύνταξη έπαιρνε και αυτή ελάχιστη, που να φτάσει. Σύνταξη απλά επιβίωσης. Δεν του επέτρεπε να βάλει τίποτε στην άκρη. Από τον καιρό δε που κοιμήθηκε και η γυναίκα του, τα πράγματα δυσκόλεψαν σε όλα τα επίπεδα. Οικονομικά και κυρίως ψυχολογικά. Παρά ταύτα η κόρη του δεν έλεγε να καταλάβει. Θεώρησε ότι δεν την νοιάζεται και ότι δεν την αγαπάει. Ότι δεν θυσιάζετε γι αυτή. Τον εγκατέλειψε. Η μοναξιά του ήταν αβάσταχτη. Μπορούσε πλέον να καταλάβει, να νοιώσει ως βίωμα, ως εμπειρία, ότι εάν υπάρχει κόλαση, τότε ήταν σίγουρος ότι αυτή θα ήταν η αιώνια μοναξιά. Να μην μπορείς να μιλήσεις με έναν άνθρωπο. Να πεις δυο κουβέντες. Να αισθανθείς ότι σε αγαπάνε, ότι κάποιος σε νοιάζεται, ενδιαφέρεται για σένα. Να αισθανθείς ένα χάδι, ένα ακούμπημα, μια ανθρώπινη παρουσία και θαλπωρή. Για αυτόν πλέον το μεγαλύτερο θαύμα στην ζωή του, η μεγαλύτερη Θεοφάνεια, ήταν ένας άνθρωπος. Θυμόταν και τα λόγια από τον Γεροντικό που συχνά διάβαζε «είδες Γέροντα ποτέ κάποιο θαύμα, ρώτησαν ένα ασκητή, Ναι απάντησε εκείνος, έναν άνθρωπο…..»

Έναν άνθρωπο ήθελε δίπλα του, να ακούει μια μιλιά, να ‘ χει ένα χέρι να κρατά. Αν υπήρχε Θεός αυτός, θα είχε μάτια, κορμί, μιλιά. Γι αυτό έλεγε και ξανάλεγε στο καφενείο τις λίγες φορές που τα κατάφερνε και πήγαινε, ιδιαίτερα τις καλοκαιρινές μέρες.
-Είναι μεγάλη υπόθεση η πίστη μας. Ένας Θεός έγινε άνθρωπος, όπως εμάς σαν και εμάς, ένας από εμάς. Δικός μας άνθρωπος. Της ιστορία μας, του κόσμου μας. Καταλαβαίνεται ο Θεός άνθρωπος.
Για αυτό είχε πάρει την απόφαση φέτος τα Χριστούγεννα να τα περάσει μαζί με άλλους ανθρώπους. Όχι μόνος. Όχι άλλες γιορτές στην μοναξιά. Βρωμάει η μοναξιά. Μυρίζει θάνατο.
Θα δημιουργούσε ένα ατύχημα, και θα πήγαινε στο νοσοκομείο. Εκεί δεν θα ήταν μόνος. Θα ήταν σε ένα θάλαμο γεμάτο ανθρώπους. Γιορτινά και χαρούμενα έστω και σε νοσοκομείο. Πολύ καλύτερα από την μοναξιά, την βουβαμάρα του σπιτιού, την άσχημη μυρωδιά της μοναξιά που είχε πλέον ποτίσει όλους τους χώρους του. Στο νοσοκομείο λοιπόν μαζί με ανθρώπους. Όχι μόνος. Αυτό ήταν ότι καλύτερο ποθούσε η καρδιά του γι΄ αυτές τις μέρες.
Έτοιμη λοιπόν η βαλίτσα του. Έσπασε και μερικά πιάτα να φαίνεται ότι ζαλίστηκε και έπεσε από το τραπέζι, και του έμενε πλέον μόνο η πιο γενναία και επώδυνη πράξη του έργου, να χτυπήσει με ένα αντικείμενο το κεφάλι του. Να φανεί ως ατύχημα και έπειτα να βάλει τις βάλει τις φωνές. Κάποιος από τους αδιάφορους γείτονες θα το άκουγε και για να γλυτώσουν την ευθύνη θα φώναζαν το ασθενοφόρο, έτσι όλα θα τον οδηγούσαν για Χριστούγεννα στο νοσοκομείο.
Δεν είχε όμως τελειώσει τις τελευταίες σκέψεις για το φιλόδοξο σχέδιο του, και άκουσε κλειδιά και τσαχαλίσματα στην πόρτα του. Ποιος να ήταν άραγε? Δεν περίμενα κανένα. Αυτή την πόρτα τουλάχιστον τα τελευταία 2 χρόνια εκτός από αυτόν και τα βαριαναστενάγματα του δεν είχε διαβεί κανείς άλλος. Φοβήθηκε και γεμάτος απορία κινήθηκε να ανοίξει. Να δει τι συμβαίνει.
Δεν πρόλαβα όμως, λίγο πριν πιάσει το πόμολο, η πόρτα άνοιξε βίαια κάνοντας ένα δυνατό θόρυβο, σαν κάποιος να ήθελε να την παραβιάσει.
Ένας νεαρός άντρας είχε εισβάλει μέσα στο σπίτι.

- Μη κουνιέσαι γέρο και μην μιλάς.

- Ποιος είσαι, τι θες; Βοήθειααα…

- Σταμάτα σου λέω να φωνάζεις δεν θα σε πειράξω. Σου δίνω τον λόγο μου.

- Τι θέλεις παιδί μου. Λεφτά; Δεν έχω.

- Τίποτα δεν θέλω, μπήκα να κλέψω και θέλω να πάρεις τηλέφωνο την αστυνομία.

- Κάτσε μισό λεπτό. Μπήκες να κλέψεις και θέλεις να πάρω την αστυνομία;

- Τα λες ρε παιδί μου. Πιωμένος είσαι; Δηλαδή στα αλήθεια θες να πάρω την αστυνομία, παραδίδεσαι; Τι σόι κλέφτης είσαι εσύ. Μπαίνεις μέσα να κλέψεις, βλέπεις ένα γέρο άνθρωπο ανήμπορο και χωρίς να κάνεις τίποτα, καμία κίνηση μου λες, ήρθα να κλέψω πάρε τηλέφωνο την αστυνομία. Τι σόι κλεψιά είναι αυτή; Τι κλέφτης είσαι εσύ; Άλλο πάλι και τούτο χρονιάρες μέρες.

- Κοίτα παππού άσε τα λόγια και πάρε την αστυνομία να πεις ότι κρατάς έναν νέο άνθρωπο, ένα ληστή που αποπειράθηκε να σε κλέψει. Πες και ότι άλλο θέλεις, αρκεί να με καταγγείλεις. Σε παρακαλώ, Χάρι θα μου κάνεις, υποχρέωση θα σου έχω. Σε παρακαλώ.

- Με παρακαλείς; Υποχρέωση; Χάρι θα σου κάνω; τι είναι όλα αυτά ρε λεβέντη, θα με τρελάνεις. Τι συμβαίνει θα μου πεις;

- Σε παρακαλώ παππού άσε τα λόγια και πάρε την αστυνομία, στα πόδια σου πέφτω, και με μιας ο μικρός μάγκας έπεσε καταγής παρακαλώντας τον παππούλη να πάρει τηλέφωνο.

- Καλά ρε παιδί μου θα πάρω, άμα είναι να με παρακαλείς και μάλιστα γονατιστός, θα πάρω. Αλλά θέλω να μου πεις το γιατί, αλλιώς πίστεψε με δεν θα το κάνω.

- Παππού είμαι μόνος!!! Δεν έχω οικογένεια. Ο πατέρας μου μας έχει εγκαταλείψει εδώ και χρόνια. Φτώχεια, χρέη, τράπεζες, ανεργία, έφεραν γρίνια και μεγάλα προβλήματα. Μαλώματα με τη μάνα μου. Ξύλο, ποτό κ.α. Έτσι χώρισαν. Αυτός εξαφανίστηκε. Πήγε λένε σε άλλη χώρα. Τον χάσαμε. Η μάνα δεν άντεξε. Δεν μπορούσε να με μεγαλώσει. Κύλησε στην πορνεία. Ξέρεις, βίζιτες και τέτοια. Κάθε μέρα το μικρό σπίτι μας γινόταν μπ……λο. Δε το άντεξα και έφυγα. Από τότε ζω μόνος. Πάνε μερικά χρόνια. Πότε εδώ και πότε εκεί. Αλλά πάντα στους δρόμους ή σε τίποτα καταλήψεις. Αλλά δε μπορώ άλλο παππού. Η μοναξιά με γέρασε. Δεν μπορώ άλλο. Ειδικά κάθε χρόνο αυτές τις μέρες, τις γιορτινές που λένε, ζω στην κόλαση.

Έτσι σκέφτηκα φέτος να μην μείνω μόνος. Είπα να κάνω μια κλοπή - γιατί για κάτι άλλο δεν το λέει η καρδιά μου- και έτσι να μπω στη φυλακή. Εκεί θα έχω παρέα. Έχω ξανακάνει φυλακή. Κόλαση και εκεί. Φρίκη. Αλλά τουλάχιστον έχεις έναν άνθρωπο να πεις μια κουβέντα. Ακούς μια μιλιά. Εδώ, έξω, δεν έχω τίποτα. Δεν με περιμένει κανείς. Είμαι μόνος. Για αυτό σου λέω παππού, πάρε τηλέφωνο, χάρι θα μου κάνεις. Καλό θα κάνεις γέρο.

Ο παππούς είχε βουρκώσει. Τα γέρικα ποδάρια του είχαν αρχίσει να μην το βαστούν. Έτρεμε ολόκληρος.

- Σε καταλαβαίνω παιδί μου είπε, και τον άρπαξε στην αγκαλιά του, που τόσο είχε λείψει από την ζωή και των δυο.

- Κοίτα επειδή ξέρω από μοναξιά θα σου κάνω το χατίρι. Αλλά θέλω και εσύ με την σειρά σου, να μου κάνεις ένα θέλημα.

- Τι ρε γέρο, ότι θέλεις, αρκεί να πάρεις τηλέφωνο.

- Ναι θα πάρω, το είπαμε αυτό, αλλά θέλω και εσύ να με χτυπήσεις στο κεφάλι ίσα ίσα για να ξεματώσει. Θα το κάνεις;

- Μα τι λές τώρα, γιατί ;

- Για τους ίδιους λόγους παλληκάρι μου που και εσύ θέλεις να πάρω τηλέφωνο την αστυνομία και να πας στην φυλακή. Η μοναξιά αγόρι μου. Αυτή η απίστευτη οδύνη της μοναξιάς. Να πας εσύ στη φυλακή αφού το θες, αλλά να πάω και εγώ στο νοσοκομείο. Να κάνουμε και οι δυο Χριστούγεννα με ανθρώπους.

Σε λίγο κάτω από το σπίτι είχε φτάσει ένα περιπολικό και ένα ασθενοφόρο. Και στα δυο θα επιβιβαζόταν η μοναξιά. Λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες των αυτοκινήτων και οι δυο τους κοιτάχτηκαν, έκλεισε ο ένας το μάτι στον άλλο και φώναξαν δυνατά, "Καλά Χριστούγεννα!"...




π. Λίβυος


Υ.Γ 1΄ Μελέτες έχουν αποδείξει ότι κατά τις εορταστικές ημέρες τόσο στα νοσοκομεία όσο και στις φυλακές αυξάνεται ο αριθμός εισακτέων.



Υ.Γ 2’ Άσκηση για Χριστιανούς: πάρτε αυτές τις ημέρες κάποιοuς ανθρώπους σπίτια σας ή κάντε τους παρέα...



http://trelogiannis.blogspot.com/

Η Προσευχή είναι ο κατεξοχήν τρόπος για να είναι κανείς διαρκώς ευαίσθητος στην παρουσία του άλλου, για να αντιλαμβάνεται σε βάθος τις ανάγκες του και να ανταποκρίνεται σ' αυτές ...

Στάρετς Σέργιος

ΑΞΙΖΕΙΣ...

“Να αγαπάς τους συνανθρώπους σου όπως τον εαυτό σου” είπε ο Κύριος.
Κάποιοι όμως χτυπούν αλύπητα τον εαυτό τους τόσο που στο τέλος τον μισούν. Ξεχνούν τα τόσα χαρίσματα που τους έχει δώσει ο Θεός κι είναι πολύτιμα. Θάβουν το δηνάριο στο χώμα. Άλλο η ταπείνωση κι άλλο η εκτίμηση των χαρισμάτων μας πάντα με την προϋπόθεση της αναγωγής τους στον Κύριο. “Χωρίς Eμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα” μας λέει κι αντίθετα “με Eμένα μπορείτε να κάνετε ό,τι καλό θέλετε, τα πάντα”.
Δεν υπάρχει άνθρωπος σε τούτο τον κόσμο που να μην είναι αξιαγάπητος. Είμαστε πλάσματα του Θεού της Aγάπης και της ελευθερίας, πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά τα πράγματα;;

“Να Aγαπάς τους συνανθρώπους σου όπως τον εαυτό σου”! Αν δεν μπορείς να αγαπήσεις τον εαυτό σου πώς θα αγαπήσεις τους άλλους κι αν δεν αγαπήσεις τους άλλους πώς θα αγαπήσεις τον Θεό;
Μακριά από εμάς η εγωιστική έπαρση. Αλλά μακριά από εμάς κι η απαξίωση του εαυτού μας που είναι κι αυτός πλάσμα του Θεού.
Αξίζεις πίστεψέ με, αξίζεις να σε αγαπήσουν! Όταν μισείς τον εαυτό σου να ξέρεις ( μην ξεγελιέσαι ) ΔΕΝ μπορείς να αγαπήσεις και τους άλλους!
Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο Μέγας είσαι εσύ! Το θαύμα της Δημιουργίας και η Σοφία του Θεού εμπεριέχει κι εσένα μέσα! Ή αλλιώς, είσαι απαραίτητος κι εδώ και στον παράδεισο! Έχεις αποστολή, είσαι χρήσιμος και τελικά ο Θεός δεν μπορεί να κάνει χωρίς εσένα!!
Κι ύστερα, αν ήξερες πόσοι άνθρωποι γύρω σου σε αγαπούν απεριόριστα χωρίς να στο λένε ή άλλοι στο λένε με τον τρόπο τους...
Αξίζεις, πίστεψέ με! Και μάθε, ότι χωρίς εσένα, χωρίς εμένα, χωρίς τον καθένα από εμάς, η γη δεν θα γύριζε... κι ο παράδεισος δεν θα ήταν παράδεισος..."

ΔΩΣΕ αυτό που αισθάνεσαι...
     ΑΝΤΕΞΕ αυτό που δεν πρέπει...
                  ΔΕΞΟΥ αυτό που ήδη ξέρεις...

 

..Εκείνος που δεν ξέρει τίποτε, δεν Aγαπά τίποτε. Εκείνος που δε μπορεί να κάνει τίποτε, δεν καταλαβαίνει τίποτε! Εκείνος που δεν καταλαβαίνει τίποτε, είναι άχρηστος. Εκείνος όμως που καταλαβαίνει, μπορεί και να Aγαπά και να προσέχει και να βλέπει… Όσο πιο πολύ γνώση σ’ένα πράγμα, τόσο μεγαλύτερη Αγάπη… Όσοι φαντάζονται ότι όλα τα φρούτα ωριμάζουν την ίδια εποχή με τις φράουλες, δεν ξέρουν τίποτε για τα σταφύλια..

 

Παράκελσος

"Αν είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω το παιδί μου από την αρχή.."

1. θα φρόντιζα να χτίσω πρώτα την αυτοεκτίμησή του και μετά θα φρόντιζα για το σπίτι.

2. θα χρησιμοποιούσα τα δάχτυλά μου για να ζωγραφίζω κι όχι για να μαλώνω.

3. θα το διόρθωνα λιγότερο και θα συνδεόμουν μαζί του περισσότερο.

4. θα έπαιρνα τα μάτια μου από το ρολό και θα κοίταζα περισσότερο το ίδιο το παιδί μου.

5. θα φρόντιζα να λέω «εγώ ξέρω» λιγότερο και να νοιάζομαι περισσότερο.

6. θα έκανα μαζί του πιο πολλές βόλτες και θα πετούσα περισσότερους χαρταετούς.

7. θα σταματούσα να προσποιούμαι τη σοβαρή και θα έπαιρνα πιο σοβαρά το παιχνίδι.

8. θα έτρεχα σε περισσότερους αγρούς και θα κοίταζα πιο πολύ τα αστέρια τη νύχτα.

9. θ΄ αγκάλιαζα περισσότερο και θα αποτραβιόμουν λιγότερο.

10. θα μπορούσα να δω την ομορφιά της βελανιδιάς με αφορμή ένα μικρό βελανίδι.

11. θα ήμουν λιγότερο άκαμπτη και περισσότερο υποστηρικτική.

12.  θα του μάθαινα λιγότερα για την αγάπη της δύναμης και περισσότερα για τη δύναμη της Aγάπης!!

 

Ούτε η γυναίκα χωρίς άντρα, ούτε η ελπίδα δίχως πόνο μπορεί να γεννήσει κάτι χρήσιμο...

 

Σωκράτης

Πουθενά...

"Πουθενά και ποτέ δεν υπάρχει ένοχος και φταίχτης για αυτόν που έχει κοιτάξει βαθιά στην ψυχή του ανθρώπου. Ένοχος και φταίχτης είναι αυτός που δεν μπορώ να καταλάβω και να Αγαπήσω..."

Νικήτας Καυκιός

O Παράδεισος δεν ειναι τόπος για δεύτερους ρόλους, ούτε μπορεί να περιμενει ... Υπάρχει μέσα μας...κι αν δεν

αντιμετωπίσουμε γενναία την προσωπική μας κόλαση
ΔΕΝ θα τον αγγίξουμε ΠΟΤΕ...

Πιστεύω ότι....

...Ότι η Φαντασια είναι πιο δυνατή από τη Γνώση,

Ότι ο Μύθος είναι πιο ισχυρός από την Ιστορία,

Ότι τα Ονειρα είναι πιο δυνατά από τα Γεγονότα,

Ότι η Ελπίδα πάντα θριαμβεύει πάνω στην Εμπειρία,

Ότι το Γελιο είναι η μόνη θεραπεία για τη Θλίψη,

Ότι η Αγάπη είναι πιο δυνατή από το Θάνατο....

Ποτέ δεν είναι αργά...

 

 

Μεγάλη Δύναμη είναι η σωστή απόφαση

την κατάλληλη στιγμή.

Αν δεν σε διαλύσει ο πόνος Φως δεν βλέπεις..

και όπως και να το κάνουμε πρώτα

χαράζει μέσα μας και μετά ηλιοφωτίζεται η στιγμή μας.

Χαμόγελο θέλουν τα δύσκολα...

ΑΝ είναι και πεισματικά επίμονο τόσο το

καλύτερο....

ευάλωτοι τρωτοί κι εφήμεροι είμαστε όλοι μας.

Άλλοι παραιτούνται

άλλοι Αντιστέκονται.

Αν δεν αντισταθουμε στα δύσκολα

η ζωη δεν μας αγκαλιαζει.

Ποτέ δεν είναι αργά...

Ο μορφωμένος άνθρωπος κατά τον Σωκράτη

Όταν ρωτήσανε τον Σωκράτη να τους δώσει τον ορισμό του μορφωμένου ανθρώπου, δεν ανέφερε τίποτε για την συσσώρευση γνώσεων.
 «Η μόρφωση είπε, είναι θέμα συμπεριφοράς...
Ποιους ανθρώπους λοιπόν θεωρώ μορφωμένους;

Πρώτα απ'όλους αυτούς που ελέγχουν δυσάρεστες καταστάσεις , αντί να ελέγχοντα από αυτές...

Αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα & λογική

Αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τους τις συνδιαλλαγές..

Αυτούς που αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς καλοπροαίρετα

Αυτούς που ελέγχουν τις απολαύσεις τους..

Αυτούς που δεν νικήθηκαν από τις ατυχίες & τις αποτυχίες τους..

Τελικά αυτούς που δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και την δόξα τους...»

Με τον τυρρανο σου..

Προστάτεψε τον εαυτό σου από την ψυχολογική εξάρτηση που σε συνδέει με τον τύρρανό σου..

οι θεραπευτές δεν εμπλέκονται συναισθηματικά με όσους ασχολούνται.. δεν παίρνουν προσωπικά το κάθε περιστατικό..υπάρχει μια τεράστια παγίδα όταν προσπαθούμε να βοηθήσουμε κάποιον..
προκύπτει από την επιθυμία μας να βγούμε νικητές, να μην τα παρατήσουμε, γιατί τότε είμαστε ΠΙΟ ΑΔΥΝΑΜΟΙ από αυτόν που βοηθάμε..
λυπόμαστε τον εαυτό μας περισσότερο παρά τον άλλο..η προσπάθεια παίρνει το χαρακτήρα του προσωπικού μας στοιχήματος..ταυτόχρονα υπάρχει το ενδεχόμενο να έχουμε πέσει θύματα και αυτού που προσπαθούμε να σώσουμε..
χρησιμοποιεί τον οίκτο μας για να μας ελέγχει..μας δημιουργεί ενοχές..μας καταλογίζει ευθύνες..εμείς υποτίθεται ότι είμαστε μια χαρά ενώ εκείνος είναι αδικημένος από τη φύση, τη ζωή, τους ανθρώπους..
στην πραγματικότητα μπορεί αυτό να ισχύει ή η κακομοιριά του να προέρχεται από δικές του αδυναμίες..υπάρχουν άνθρωποι που μοιάζουν με τις ΜΑΥΡΕΣ ΤΡΥΠΕΣ..
ρουφάνε οτιδήποτε υπάρχει γύρω τους..τίποτε δεν ξεφεύγει..όσο χρόνο κι όση ενέργεια κι αν επενδύσεις σ΄αυτούς πάει χαμένο επειδή ΘΕΛΟΥΝ να είναι όπως είναι..
το ΚΑΛΟ θέλει μεγάλη δύναμη για να το υπερασπιστείς, ενώ αυτοί βαριούνται να ξοδέψουν τον εαυτό τους σε μια καλή προσπάθεια..είναι εύκολο να κατηγορείς τους άλλους για όλα, αλλά δύσκολο να πάρεις σκληρές κι επώδυνες αποφάσεις για να βάλεις τα πράγματα στη θέση τους..
ο οίκτος δε λύνει κανένα πρόβλημα..διαιωνίζει τη μιζέρια..την πιο συγκλονιστική εμπειρία την έζησα στους παραολυμπιακούς αγώνες του 2004..αιστάνθηκα μυρμήγκι μπροστά σε ανθρώπους των οποίων η δύναμη της θέλησης τους αναδείκνυε σε
ΓΙΓΑΝΤΕΣ..
η ΑΓΑΠΗ είναι άλλο πράγμα.. .στηρίζει αυτούς που θέλουν να αγωνιστούν για τον εαυτό τους..είναι δύναμη κι όχι αδυναμία..καλύπτει και δεν κουκουλώνει..προστατεύει τη ζωή και δεν την κακοποιεί, γιατί η ζωή του καθενός είναι ιερή και μοναδική..
ακόμη και η δική μας..αν πρόκειται να τη θυσιάσουμε,
ας είναι για να υπερασπιστούμε και πάλι τη ΖΩΗ κι όχι τον εγωισμό κάποιου ή το δικό μας!

Η Κόλαση των Ζωντανών..

..Είναι αυτό που ζούμε καθημερινά, που διαμορφώνουμε με την συμβίωσή μας.
Δύο τρόποι υπάρχουν για να μην υποφέρουμε... Ο πρώτος είναι για τους περισσότερους εύκολος. Να αποδεχθούν την κόλαση και να γίνουν μέρος, τμήμα  αυτής μέχρι να καταλήξουν να μην την βλέπουν πια.. Ο δεύτερος είναι επικύνδινος και απαιτεί συνεχή εκγρήγορση του νου και διάθεση για μάθηση. Να προσπαθήσουμε και να μάθουμε να αναγνωρίζουμε ποιος και τι, μέσα στην κόλαση, δεν είναι κόλαση(!) και να του δώσουμε διάρκεια, να του δώσουμε χώρο...

(Ιταλό Καλβίνο, "Οι Αόρατες Πόλεις")

Άγγελοι

Οἱ ἄγγελοι εἶναι κτίσματα τοῦ Θεοῦ.
Μ. Ἀθανάσιος


Ὁ ἄγγελος εἶναι ουσία νοερά, ἀεικίνητη, αὐτεξούσια, ἀσώματη, πού ὑπηρετεῖ τόν Θεό. Κατά χάριν ἔλαβε τήν ἀθανασία τῆς φύσεως.
Ἰω. Δαμασκηνός


Εἶναι δυσμετάθετοι πρός τό κακό, διότι μέ τήν δωρεά τοῦ ἁγίου Πνεύματος μονιμοποιήθηκαν στό καλό.
Μ. Βασίλειος


Ὑπάρχουν μύριες μυριάδες ἀγγέλων στόν οὐρανό καί χίλιες χιλιάδες ἀρχαγγέλων, καί θρόνοι, κυριότητες, ἀρχές καί ἐξουσίες, ἄπειροι δῆμοι ἀσωμάτων δυνάμεων, καί ὅλες αὐτές τίς ἔπλασε ὁ Θεός μέ τόση εὐκολία ὅση εἶναι ἀδύνατο νά περιγράψουν τά λόγια, μέ μόνη τήν θεία βουλή του.
Ἰω. Χρυσόστομος


Εἶναι φυσικό νά δημιουργήθηκαν μαζί μέ τόν οὐρανό καί τή γῆ. Δέν βλάπτει τήν εὐσέβεια νά ποῦμε ὅτι οἱ δῆμοι τῶν ἀγγέλων ἔγιναν πρίν ἀπό τόν οὐρανό καί τή γῆ.
Θεοδώρητος


Ἀκατάπαυστα δοξάζουν καί προσκυνοῦν τόν Θεό. Ἀδιάλειπτα ἀναπέμπουν τίς ἐπινίκιες καί μυστικές ὠδές μέ πολλή φρίκη.
Ἰω. Χρυσόστομος


Ἕνας μόνον ἄγγελος ἀξίζει ὅσο ὅλη αὐτή ἡ ὁρατή κτίση ἤ μᾶλλον εἶναι πολύ πιό πολύτιμος. Διότι, ἄν ὅλος ὁ κόσμος δέν εἶναι ἰσάξιος πρός ἕνα δίκαιο ἄνθρωπο, πολύ περισσότερο δέν θά γινόταν ποτέ ἰσάξιος πρός ἕνα ἄγγελο, καθόσον οἱ ἄγγελοι εἶναι πολύ πιό ἀνώτεροι ἀπό τούς δικαίους.
Ἰω. Χρυσόστομος



Περιστατική ἐνέργειά τους εἶναι ἡ ἐπιμέλεια καί ἐπιστασία τῶν ἀνθρώπων.
Μ. Βασίλειος



Ζωή καί εἰρήνη χορηγεῖ στούς ἀξίους διά τῶν ἀγγέλων ὁ Κύριος τῶν ἀγγέλων, ἐνῶ ὁ σατανᾶς θυμό καί ὀργή καί θλίψη ἀποστέλλει διά τῶν πονηρῶν ἀγγέλων.
Γρ. Νύσσης



Οἱ ἄγγελοι παρακολουθοῦν τά φανερά καί ἀφανῆ κινήματα καί οἱ πονηροί ἄγγελοι ἐπιβουλεύονται τήν συνήθεια, τήν αἴσθηση καί τήν διάνοιά μας.
Μάξιμος Ὁμολογητής



Οἱ δαίμονες πολλές φορές μετασχηματίζονται σέ ἄγγελο φωτός καί μᾶς δείχνουν πράγματα θεῖα καί ἅγια, γιά νά μᾶς πλανήσουν μέ αὐτά νά νομίζουμε πώς εἴμαστε ἅγιοι καί ὅταν ξυπνήσουμε νά μᾶς βουτήξουν στήν οἴηση... Οἱ καλοί ἄγγελοι μᾶς δείχνουν ἄλλοτε τίς τιμωρίες τῆς κολάσεως καί ἄλλοτε τήν φοβερή κρίση... πού μᾶς ἀναγκάζουν νά ξυπνήσουμε ἔντρομοι... καί νά μετανοοῦμε γιά τίς ἁμαρτίες μας.
Ἰω. Κλίμακος

Το ξεθωριασμένο καρό φουστάνι

Μία γυναίκα που φορούσε ένα ξεθωριασμένο καρό φουστάνι με το σύζυγό της, ντυμένο με ένα φτωχικό κοστούμι, κατέβηκαν από το τρένο στη Βοστώνη και κατευθύνθηκαν προς το γραφείο του προέδρου του Πανεπιστημίου Harvard. Δεν είχαν ραντεβού.

Η γραμματέας μπορούσε να καταλάβει από την πρώτη στιγμή ότι τέτοιοι επαρχιώτες δεν είχαν καμία δουλειά στο Harvard.
“Θα θέλαμε να δούμε να δούμε τον πρόεδρο” είπε ο άντρας με χαμηλή φωνή.
“Θα είναι απασχολημένος όλη μέρα” απάντησε η γραμματέας κοφτά.
“Θα περιμένουμε” απήντησε η γυναίκα.
Για ώρες η γραμματέας τους αγνοούσε, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα απογοητευτούν και θα φύγουν.
Καθώς όμως είδε ότι δεν έφευγαν, η γραμματέας αποφάσισε να ενοχλήσει τον πρόεδρο, παρόλο που δεν το ήθελε με τίποτα.
“Ίσως αν τους δείτε για ένα λεπτό, να φύγουν” του είπε!
Εκείνος αναστέναξε με αγανάκτηση και έγνεψε θετικά. Κάποιος τόσο σημαντικός όσο αυτός σίγουρα δεν είχε το χρόνο να δέχεται ανθρώπους ντυμένους με ξεθωριασμένα καρό φουστάνια και φτωχικά κοστούμια. Ο πρόεδρος στράφηκε προς το ζευγάρι με ύφος βλοσυρό και αλαζονικό.
Η γυναίκα του είπε “Είχαμε έναν γιο που φοίτησε στο Πανεπιστήμιό σας για ένα χρόνο. Το αγαπούσε και ήταν πολύ ευτυχισμένος εδώ. Αλλά δυστυχώς πριν από ένα χρόνο σκοτώθηκε απρόσμενα. Ο άντρας μου και εγώ θα θέλαμε να χτίσουμε ένα μνημείο για αυτόν στο χώρο του Πανεπιστημίου.”
Ο πρόεδρος δεν συγκινήθηκε καθόλου. Αντιθέτως εκνευρίστηκε.
“Κυρία μου” απάντησε με αναίδεια “δεν μπορούμε να βάζουμε αγάλματα για κάθε άνθρωπο που φοίτησε στο Harvard και πέθανε. Αν το κάναμε, τότε αυτό το μέρος θα έμοιαζε με νεκροταφείο.”
“Οχι” απάντησε γρήγορα η γυναίκα, “δεν θέλουμε να στήσουμε ένα άγαλμα. Σκεφτήκαμε να δωρήσουμε ένα κτίριο στο Harvard.”
Ο πρόεδρος γύρισε τα μάτια του. Έριξε μία ματιά στο ξεθωριασμένο καρό φουστάνι και το φτωχικό κοστούμι και φώναξε: “Ένα κτίριο! Έχετε ιδέα πόσο κοστίζει ένα κτίριο; Έχουμε περισσότερα από επτάμισι εκατομμύρια δολάρια σε κτίρια εδώ στο Harvard.”
Για μία στιγμή η γυναίκα έμεινε σιωπηρή. Ο πρόεδρος χαμογέλασε χαιρέκακα. Ίσως ήρθε η ώρα να τους ξεφορτωθεί. Η γυναίκα στράφηκε προς τον άντρα της και είπε ήρεμα:
“Μόνο τόσα χρειάζονται για να φτιάξει κανείς ένα πανεπιστήμιο; Γιατί δεν φτιάχνουμε το δικό μας τότε;”
Ο σύζυγος έγνεψε θετικά. Το πρόσωπο του προέδρου κιτρίνισε και καταλήφθηκε από σύγχυση.
Ο κύριος και η κυρία Leland Stanford σηκώθηκαν όρθιοι και βγήκαν έξω. Ταξίδεψαν μέχρι το Palo Alto στην Καλιφόρνια όπου ίδρυσαν το Πανεπιστήμιου που φέρει το όνομά τους, το Πανεπιστήμιο Stanford, στη μνήμη ενός γιού τον οποίο το Harvard είχε ξεχάσει.

Τα Τρία Ερωτήματα

Μια φορά και έναν καιρό, ένας βασιλιάς σκέφτηκε ότι αν ήξερε πάντοτε την κατάλληλη στιγμή για ν’αρχίζει κάτι, αν ήξερε ποιοι είναι οι κατάλληλοι άνθρωποι για ν’ ακούει και ποιοι είναι εκείνοι που θάπρεπε ν’ αποφεύγει και πάνω από όλα αν ήξερε πάντοτε ποιο είναι το σημαντικότερο πράγμα να κάνει, δε θα αποτύχαινε σε ό,τι επιχειρούσε.

Και όταν του ήρθε αυτή η σκέψη, φρόντισε να διακηρυχθεί σε ολόκληρο το βασίλειό του ότι θα έδινε σπουδαία αμοιβή σ’εκείνον που θα του μάθαινε ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για κάθε ενέργεια, ποιοι είναι οι πιο αναγκάιοι άνθρωποι και πως θα μπορούσε να ξέρει ποιό είναι το πιο σπουδαίο πράγμα να κάνει.

Και ήλθαν σοφοί άνθρωποι στο βασιλιά, αλλά όλοι έδωσαν διαφορετικές απαντήσεις στα ερωτήματα.

Σ’ απάντηση του πρώτου ερωτήματος, μερικοί είπαν ότι για να ξέρει κανείς την κατάλληλη στιγμή για κάθε ενέργεια, πρέπει να φτιάξει προκαταβολικά ένα πρόγραμμα ημερών, μηνών και ετών και να το ακολόυθήσει πιστά. Μόνον έτσι, είπαν αυτοί, θα μπορούσε να γίνει το κάθε τι στην κατάλληλη στιγμή. Άλλοι δήλωσαν ότι θα ήταν αδύνατο ν’αποφασίσει κανείς εκ των προτέρω την κατάλληλη στιγμή για κάθε ενέργεια, αλλά αν δεν αφήσει τον εαυτό του να απορροφηθεί σε μάταιες ενασχολήσεις, θα μπορούσε πάντοτε να προσέχει τι συμβαίνει και τότε να κάνει ό,τι θα ήταν αναγκαίο. Άλλοι πάλι είπαν, ότι όσο κι αν πρόσεχε ο βασιλιάς ό,τι συμβαίνε, θα ήταν αδύνατο σε έναν άνθρωπο να αποφασίζει σωστά ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για κάθε ενέργεια, γι΄ αυτό θάπρεπε να έχει ένα συμβούλιο από σοφούς ανθρώπους, που θα τον βοηθούσαν να καθορίσει την κατάλληλη στιγμή για κάθε τι.

Αλλά πάλι, άλλοι του είπαν ότι υπάρχουν ορισμένα πράγματα που δε θα μπορούσαν να περιμένουν να εξεταστούν από ένα συμβούλιο και για τα οποία πρέπει κανείς να αποφασίσει αμέσως αν θα τα επιχειρίσει ή όχι. Για να μπορεί να όμως κανείς να το αποφασίσει αυτό, πρέπει να εκ των προτέρω τι πρόκειται να συμβεί. Μόνο μάγοι μπορούν να το κάνουν αυτό και γι’ αυτό, για να ξέρει κανείς την κατάλληλη στιγμή για κάθε ενέργεια, πρέπει να συμβουλεύεται μάγους.

Εξ ίσου ποικίλες ήταν οι απαντήσεις και στο δεύτερο ερώτημα. Μερικοί είπαν ότι οι άνθρωποι που χρειάζεται περισσότερο ο βασιλιάς είναι οι σύμβουλοί του, άλλοι οι ιερείς, άλλοι οι γιατροί, ενώ άλλοι είπαν ότι πιο αναγκαίοι είναι οι πολεμιστές.

Στο τρίτο ερώτημα για το ποιά είναι πιο σπουδαία ενασχόληση, μερικοί απάντησαν ότι πιο σπουδαίο πράγμα στο κόσμο είναι οι επιστήμες. Άλλοι είπαν ότι είναι η πολεμική επιδεξιότητα, και άλλοι πάλι ότι είναι η θρησκευτική λατρεία.

Όλες οι απαντήσεις ήταν διαφορετικές και ο βασιλιάς δε συμφώνησε σε καμιά απ’ αυτές και σε καμιά δεν έδωσε σημασία. Αλλά θέλοντας ακόμη να βρει τις σωστές απαντήσεις, αποφάσισε να συμβουλευτεί έναν ερημίτη πολύ γνωστό για την σοφία του.

Ο ερημίτης ζούσε σ’ ένα δάσος απ’ το οποίο δεν απομακρυνόταν ποτέ και δε δεχόταν παρά τους απλούς ανθρώπους. Έτσι ο βασιλιάς ντύθηκε απλά ρούχα και πριν φτάσει στο κελί του ερημίτη, κατέβηκε απ’ τ’ άλογό του, άφησε πίσω τη φρουρά του και πήγε μόνος του.

‘Οταν πλησίασε ο βασιλιάς, ο ερημίτης έσκαβε τη γη μπροστά στην καλύβα του. Όταν είδε το βασιλιά, τον χαιρέτησε και συνέχισε να σκάβει. Ο ερημίτης ήταν άνθρωπος ασθενικός και αδύνατος και κάθε φορά που σφήνωνε την αξίνα του στην γη για να σηκώσει λίγο χώμα, ανάπνεε βαριά.

Ο βασιλιάς τον πλησίασε και του είπε: «Ήρθα σε σένα σοφέ ερημίτη για να σε ρωτήσω τρία πράγματα: Πώς θα μάθω να κάνω το κατάλληλο πράγμα στην κατάλληλη στιγμή, ποιοι είναι οι άνθρωποι που χρειάζομαι περισσότερο και επομένως ποιους θα πρέπει να προσέχω περισσότερο από τους άλλους και ποιες υποθέσεις είναι πιο σπουδαίες και χρειάζονται περισσότερο προσοχή»;

Ο ερημίτης άκουσε το βασιλιά, αλλά δεν έδωσε καμιά απάντηση. Μόνο έφτυσε στις παλάμες του και ξανάρχισε το σκάψιμο.

«Είσαι κουρασμένος», είπε ο βασιλιάς, «άσε με να πάρω την αξίνα και να δουλέψω εγώ λίγο για σένα».

«Ευχαριστώ», είπε ο ερημίτης και δίνοντας την αξίνα στο βασιλιά κάθησε κάτω στο χώμα.

Όταν έσκαψε ο βασιλιάς δύο αυλάκια, σταμάτησε και επανέλαβε τα ερωτήματά του. Ο ερημίτης και πάλι δεν απάντησε, αλλά σηκώθηκε, άπλωσε το χέρι του να πάρει την αξίνα και είπε: «Ξεκουράσου τώρα λίγο και άσε μένα να δουλέψω λιγάκι».

Ο βασιλιάς όμως δεν του έδωσε την αξίνα και συνέχισε να σκάβει. Πέρασε μια ώρα και άλλη μια. Ο ήλιος άρχισε να δύει πίσω απ’ τα δέντρα και ο βασιλιάς στο τέλος σφήνωσε την αξίνα στο χώμα και έιπε: «Ήρθα σε σένα σοφέ άνθρωπε για μια απάντηση στα ερωτήματά μου. Αν δεν μπορείς να μου δώσεις καμιά, πες το μου να γυρίσω στο σπίτι μου».

«Να, κάποιος έρχεται τρέχοντας», είπε ο ερημίτης. «Ας δούμε ποιος είναι».

Ο βασιλιάς γύρισε και είδε ένα γενειοφόρο άνδρα να έρχεται τρέχοντας από το δάσος, σφίγγοντας με τα χέρια του το στομάχι του, απ’ το οποίο έτρεχε ποτάμι το αίμα. Όταν πλησίασε το βασιλιά, έπεσε λιπόθυμος στο χώμα βγάζοντας έναν ελαφρύ αναστεναγμό. Ο βασιλιάς και ο ερημίτης ξεκούμπωσαν τα ρούχα του. Υπήρξε ένα μεγάλο τραύμα στο στομάχι του. Ο βασιλιάς το έπλυνε όσο καλλίτερα μπορούσε και το έδεσε με το μαντήλι του και με μια πετσέτα που τούδωσε ο ερημίτης. Αλλά το αίμα δε σταματούσε να τρέχει και ο βασιλιάς ξανά και ξανά άλλαζε τον επίδεσμο, μουσκεμένο από καυτό αίμα, τον έπλενε και ξανάδενε το τράυμα. Όταν σταμάτησε να τρέχει το αίμα, ο πληγωμένος συνήλθε και ζήτησε κάτι να πιει. Ο βασιλιάς έφερε φρέσκο νερό και του το έδωσε. Στο μεταξύ ο ήλιος έδυσε και άρχισε να κρυώνουν. Έτσι ο βασιλιάς με τη βοήθεια του ερημίτη μετέφερε τον πληγωμένο στην καλύβα και τον ξάπλωσε στο κρεβάτι. Όταν ξάπλωσεστο κρεβάτι ο πληγωμένος, έκλεισε τα μάτια του και ησύχασε, αλλά ο βασιλιάς ήταν τόσο κουρασμένος απ’το περπάτημα και τη δουλεία που έιχε κάνε, που κάθησε στο κατώφλι και τον πήρε και αυτόν ο ύπνος τόσο βαθιά, ώστε κοιμήθηκε συνέχεια όλη την καλοκαιριάτικη νύχτα. Όταν ξύπνησε το πρωί, πέρασε πολλή ώρα πριν μπορέσει να θυμηθεί που ήταν, ή ποιος ήταν ο άγνωστος γενειαφόρος άνδρας που ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι και τον κοίταζε έντονα και με φλογισμένα μάτια.

«Συγχώρεσέ με», είπε ο γενειαφόρος άνδρας με μια ασθενική φωνή, όταν είδε ότι ο βασιλιάς είχε ξυπνήσει και τον κοίταζε.

«Δε σε ξέρω και δεν έχω τίποτε να σου συγχωρήσω», είπε ο βασιλιάς. «Εσύ δε με ξέρεις, αλλά εγώ σε ξέρω. Είμαι αυτός ο εχθρός σου που ορκίστηκε να πάρει εκδίκηση από σένα, γιατί εκτέλεσες τον αδελφό του και κατάσχεσες την περιουσία του. Ήξερα πως είχες πάει μόνος σου να δεις τον ερημίτη και αποφάσισα να σε σκοτώσω στην επιστροφή. Αλλά πέρασε η ημέρα και δεν γύρισες. Έτσι βγήκα απ’ την ενέδρα μου και έπεσα στους φρουρούς σου και αυτοί με αναγνώρισαν και με τραυμάτισαν. Τους ξέφυγα, αλλά θα είχα πεθάνει απ’την αιμορραγία, αν εσύ δεν είχες φροντίσει το τραύμα μου. Εγώ ήθελα να σε σκοτώσω κι εσύ μου έσωσες την ζωή. Τώρα, αν ζήσω, κι αν το θέλεις κι εσύ, θα σε υπηρετήσω σαν ο πιο πιστός σου σκλάβος και θα ζητήσω απ’ τους γιους μου να κάνουν το ίδιο. Συγχώρεσέ με».

Ο βασιλιάς ήταν πολύ ευχαριστημένος που είχε συμφιλιωθεί τόσο εύκολα με τον εχθρό του και που είχε κάνει ένα φίλο και όχι μόνο τον συγχώρεσε, αλλά είπε ότι θα έστελνε τους υπηρέτες του και το προσωπικό του γιατρό να τον φροντίσουν και υποσχέθηκε να του ξαναδώσει την περιουσία του.

Αφού έφυγε απ’τον πληγωμένο ο βασιλιάς, πήγε έξω στον εξώστη και κοίταξε τριγύρω να βρει τον ερημίτη. Ήθελε πριν φύγει, να τον παρακαλέσει ακόμη μια φορά να απαντήσει στα ερωτήματα που του είχε κάνει. Ο ερημίτης ήταν έξω γονατισμένος και φύτευε σπόρους στ’ αυλάκια που ‘χαν σκαφτεί την προηγούμενη μέρα.

Ο βασιλιάς τον πλησίασε και του είπε: «Για τελευταία φορά σε παρακαλώ απάντησε στα ερωτήματά μου, σοφέ άνθρωπε». «Μα έχουν ήδη απαντηθεί», είπε ο ερημίτης, σκύβοντας ακόμα στ’ αδύνατα πόδια του και κοιτάζοντας προς το βασιλιά που στεκόταν μπροστά του.

«Πως απαντήθηκαν; Τι εννοείς;», είπε ο βασιλιάς.

«Δε βλέπεις;», απάντησε ο ερημίτης. «Αν δεν είχε λυπηθεί χθες την αδυναμία μου και δεν είχες σκάψει για μένα τ’ αυλάκια, αλλά είχες φύγει, αυτός ο άνθρωπος θα σου είχε επιτεθεί και θα είχες μετανοιώσει που δεν έμεινες μαζί μου. Έτσι η πιο σπουδαία στιγμή ήταν όταν έσκαβες τ’αυλάκια, κι εγώ ήμουν ο πιο σπουδαίος άνθρωπος και το να μου κάνεις καλό ήταν η πιο σπουδαία δουλειά. Ύστερα, όταν αυτός ο άνθρωπος ήρθε σε μας, η πιο σπουδαία στιγμή ήταν όταν τον φρόντιζες, γιατί αν δεν είχες δέσει το τραύμα του, θα πέθαινε χωρίς να συμφιλιωθεί μαζί σου. Έτσι αυτό ήταν ο πιο σπουδαίος άνθρωπος και αυτό που έκανες γι’ αυτόν ήταν η πιο σπουδαία δουλειά. Να θυμάσαι λοιπόν: Υπάρχει μόνο μία στιγμή που είναι η πιο σπουδαία, το παρόν. Είναι η πιο σπουδαία στιγμή, γιατί είναι η μόνη πάνω στην οποία έχεις κάποια δύναμη. Ο πιο αναγκαίος άνθρωπος είναι αυτός μαζί με τον οποίο βρίσκεσαι, γιατί κανένας άνθρωπος δεν ξέρει αν θα έχει ποτέ πάρε-δώσε με κάποιον άλλο. Και το πιο σπουδαίο πράγμα είναι να του κάνεις καλό, γιατί μόνο γι’αυτό το σκοπό έχεις έλθει σ’αυτόν τον κόσμο!». 

Λέοντος Τολστόι

 

Μη βιάζεσαι να ξεπουλήσεις στους μικροπωλητές τον Θησαυρό της Ψυχής σου... Ο Κόσμος όλος μπορεί να "Πουληθεί"... Η Ψυχή Όχι... Είναι από πολλά ΌΧΙ καμωμένη...

Ένα Χαμόγελο

Ένα χαμόγελο δεν στοιχίζει τίποτα, κι όμως είναι πολύτιμο. Κρατάει μόνο μία στιγμή, αλλά η ανάμνησή του μπορεί να είναι αιώνια.

Ένα χαμόγελο ανακουφίζει τον κουρασμένο, παρηγορεί τον λυπημένο και σκορπίζει τη γαλήνη στο σπίτι.
Κι όμως, δεν αγοράζεται, δεν δανείζεται, δεν κλέβεται, γιατί έχει μόνο αξία όταν προσφέρεται.
Κι αν καμιά φορά συναντήσετε στη ζωή σας κάποιον που δε σας δίνει το χαμόγελο που αξίζετε, φανείτε γενναιόδωροι και δώστε του εσείς το δικό σας.
Γιατί κανένας δεν είναι τόσο φτωχός που να μη μπορεί να δώσει ένα χαμόγελο, και κανένας δεν είναι τόσο πλούσιος πού να μην έχει ανάγκη από ένα χαμόγελο.
Και πάντως κανένας δεν έχει περισσότερη ανάγκη από ένα χαμόγελο από αυτόν πού δε μπορεί να το δώσει στους άλλους.



Πηγή: http://misha.pblogs.gr/   (της δρ .Μερόπης Σπυροπούλου)

Όταν σκεφτείς να τα παρατήσεις, θυμήσου για πιο λόγο άντεξες... ΠΑΝΤΑ υπάρχει κάτι που μας κρατάει στον Αγώνα... Η Ζωή σου δίνει μόνο ό,τι έχεις την δύναμη να ξεπεράσεις! Ακόμα κι όταν μοιάζει να μην τελειώνει... ΑΞΙΖΕΙ ν΄αρχίσει από την Αρχή...

Δρόμος

- Μη διαλέξεις ένα δρόμο χωρίς εμπόδια, πιθανότατα δεν οδηγεί πουθενά... (Frank A. Clark)

- Ο δρόμος που πάει προς τα πάνω είναι ο ίδιος δρόμος που πάει προς τα κάτω. Οδός άνω και κάτω μία. (Ηράκλειτος)

- Ο άνθρωπος πολλές φορές συναντά τον Θεό, στον δρόμο που διάλεξε για να Tον αποφύγει.

- 'Δυο δρόμοι χώριζαν στο δάσος και εγώ πήρα το δρόμο τον λιγότερο ταξιδεμένο, και αυτό είναι που έκανε όλη τη διαφορά.'  (Robert Frost)

- Πιστός είναι ο άνθρωπος που ξέρει το δρόμο, κι ας τον ακολουθεί για πρώτη φορά.

- Για να φτάσεις στην πηγή, πρέπει να κολυμπάς αντίθετα με το ρεύμα.

- Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. (Γαλλική παροιμία)

- Ανεξάρτητα από το πόσο μακριά έχεις πάει προς την λανθασμένη κατεύθυνση, γύρνα πίσω. (Τουρκική παροιμία)

"Μίλησε μας για την Αγάπη.."

...Tότε η Αλμήτρα είπε:
"Μίλησε μας για την Αγάπη.."

Κι εκείνος, ύψωσε το κεφάλι του κι αντίκρισε το λαό κι απλώθηκε βαθιά ησυχία.
Και με φωνή μεγάλη είπε:
"Όταν η Aγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την... Μ' όλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα. Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδώσου, μ' όλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει.
Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψε την, μ' όλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν το βοριά που ερημώνει τον κήπο.
Γιατί όπως η Aγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει. Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου.
Κι όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο,
Έτσι κατεβαίνει κι ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα.
Σα δεμάτια σταριού σε μαζεύει κοντά της.
Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχιάσει.
Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου.
Σε αλέθει για να σε λευκάνει.
Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλός.
Και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το άγιο δείπνο.
Όλα αυτά θα σου κάνει η Aγάπη για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της Zωής.

Αλλά, αν από το φόβο σου, γυρέψεις μόνο την ησυχία της Aγάπης και την ευχαρίστηση της Aγάπης,
Τότε, θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις τη γύμνια σου και να βγεις έξω από το αλώνι της Aγάπης. Και να σταθείς στον χωρίς εποχές κόσμο όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου.
Η Aγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα παρά από τον εαυτό της. Η Aγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η Aγάπη αρκείται στην Aγάπη.
Όταν Aγαπάς, δε θα 'πρεπε να λες: "Ο Θεός είναι στην καρδιά μου", αλλά μάλλον "Εγώ βρίσκομαι μέσα στην καρδιά του Θεού".
Και μη πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της Aγάπης, γιατί η Aγάπη, αν σε βρει άξιο, θα κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία.
Η Aγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός από την εκπλήρωσή της. Αλλά αν Aγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου: Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στη νύχτα.
Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.
Να πληγωθείς από την ίδια τη γνώση σου, της Aγάπης. Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.
Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρεις ευχαριστίες για μια ακόμα μέρα Aγάπης. Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της Aγάπης.
Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο με ευγνωμοσύνη στην καρδιά...
Και ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για την Aγάπη που έχεις στην καρδιά σου και μ' έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου..."



(Απόσπασμα από το βιβλίο του Χαλίλ Γκιμπράν "Ο Προφήτης, Ο κήπος του Προφήτη". Εκδόσεις Μπουκουμάνης)

ΑγαπΩ΄

- Αγάπα για να ζήσεις, ζήσε για ν' αγαπάς!  (Διονύσιος Σολωμός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι)

- Αγαπάμε αληθινά μόνο όταν αγαπάμε χωρίς λόγο. (Ανατόλ Φρανς)

- Αγάπη είναι να είσαι πρόθυμος να θυσιάσεις ακόμα και τον εαυτό σου για αυτόν που αγαπάς.

- Αγάπη είναι, πάνω απ’όλα να χαρίζεις τον εαυτό σου.

-  Η αγάπη απαιτεί μηδενική δύναμη, μηδενική εξουσία, όπου υπάρχει εξουσία δεν υπάρχει αγάπη. Το ένα είναι σκιά του άλλου, άλλωστε.

- Η αγάπη είναι ο μόνος τρόπος. (Νίκος Εγγονόπουλος)

- Αγαπώ έναν άλλον άνθρωπο σημαίνει τον βοηθώ να αγαπήσει τον Θεό.

- Δεν μπορεί οποιοσδήποτε να αποκτήσει τη τέλεια αγάπη, παρά μόνο εκείνος που απέβαλε τον παλιό εαυτό του. (Μέγας Βασίλειος)

- Η αγάπη είναι η μεγαλύτερη αρετή. Είναι η πιο μεγάλη και από το μαρτύριο. Και να γιατί. Χωρίς το μαρτύριο, η αγάπη σώζει. Χωρίς την αγάπη, το μαρτύριο δεν ωφελεί σε τίποτε... (Ιωάννης ο Χρυσόστομος)

- Αγάπη, ο γιατρός όλων των ατελειών μας. (Ρουμί)

- Όποιος έχει αγάπη, τα χρήματά του τα σκορπίζει στους φτωχούς, αυτός που ισχυρίζεται ότι αγαπά ανθρώπους αλλά δεν αποχωρίζεται τα χρήματα, απατά τον εαυτό του.. (Ιωάννης Κλίμακος) 

- Η ζωή μας δίδαξε ότι η αγάπη δε συνίσταται στο να κοιτάμε ο ένας τον άλλο, αλλά στο να κοιτάμε προς την ίδια κατεύθυνση.

- Λίγο βαστάει ο θυμός όσων αγαπούν πραγματικά. (Μένανδρος)

- Οι άγγελοι την ονομάζουν επουράνια χαρά, οι διάβολοι: μαρτύριο της κόλασης, οι άνθρωποι τη λένε αγάπη. (Χάινριχ Χάινε)

- Στα όνειρα και στην αγάπη τίποτα δεν είναι ανέφικτο. (Janus Arony)

Λόγια Καρφιά

Ήταν κάποτε ένα παιδί με πολύ κακούς τρόπους.
Ο πατέρας του τού έδωσε ένα σακούλι με καρφιά και του είπε ότι κάθε φορά που θα φέρεται άσχημα θα πρέπει να καρφώνει ένα καρφί στο φράχτη.

Την πρώτη μέρα το παιδί κάρφωσε έξι καρφιά. Όμως, καθώς περνούσαν οι εβδομάδες, όλο και κατάφερνε να χαλιναγωγεί τη συμπεριφορά του, και τα καρφιά ολοένα λιγόστευαν. Είχε καταλάβει ότι του ήταν προτιμότερο να ελέγχει τις τάσεις του παρά να τρέχει να καρφώνει καρφιά στο φράχτη.
Και τελικά έφτασε η μέρα που το παιδί δεν έχασε καθόλου την ηρεμία του. Το είπε λοιπόν στον πατέρα του, και τότε εκείνος του είπε ότι τώρα θα έπρεπε να ξεκαρφώνει ένα καρφί για κάθε μέρα που δεν θα ξεσπούσε σε οργή.
Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά είπε στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλες τις πρόκες.
Τότε ο πατέρας πήρε το γιό του απ’ το χέρι και τον πήγε κοντά στο φράχτη, κι εκεί του είπε, «πολύ καλά τα κατάφερες γιέ μου, για δες όμως τις τρύπες στο φράχτη. Ποτέ πια ο φράχτης μας δεν θα είναι όπως πριν. Όταν είσαι θυμωμένος και λες λόγια, αυτά αφήνουν πληγές σαν και τούτες. Μπορείς να μαχαιρώσεις κάποιον, και μετά να τραβήξεις το μαχαίρι, αλλά, όσες φορές κι αν θα ζητήσεις συγγνώμη, η πληγή θα μείνει εκεί. Κι ένα τραύμα με λόγια είναι τόσο κακό όσο κι ένα τραύμα στο σώμα.»



Του Άκη Αγγελάκη

Δώσε...

..."Δώσε ψωμί, όσο μπορείς. Δεν έχεις ψωμί; Δώσε τουλάχιστον έναν οβολό. Δεν έχεις οβολό; Δώσε ένα ποτήρι δροσερό νερό. Δεν έχεις ούτε αυτό; Πένθησε μαζί με τον θλιμμένο και θα λάβεις μισθό. Γιατί ο μισθός εξαρτάται από τη προαίρεσή σου και όχι από το τι μπόρεσες να κάμεις..."

(Aγ.Ιωάννης Χρυσόστομος)

Αν...

 

"...Aν δεν πεθαίνουμε ο ένας για τον αλλον, είμαστε ήδη νεκροί!... "

Λευκό

"Δεν είναι που τότε ήταν όλα υπέροχα, είναι που περνάει ο χρόνος και λειαίνει απαλά τις αναμνήσεις.
Κι εκείνο που έμοιαζε τότε με βουνό.. ήταν απλά η Ζωή..
Καμμία επιλογή δεν ήταν λάθος..
Και από τις συμπεριφορές που σε πλήγωσαν μόνο την Αγάπη θυμάσαι.. κι αυτό το λίγο που σου δόθηκε, πόσο τεράστιο φαντάζει σε μιά εποχή όπου όλα αγοράζονται με εκπτώσεις.
Κι ο έρωτας, και το ''σε νοιάζομαι'' ήταν κι αυτά εκεί!
Ακόμη και το ''σε διεκδικώ'' δείχνει σήμερα τόσο υπέροχο..

Αν δε γνωρίσεις όλα τα χρώματα.. πως να ξεχωρίσεις το Λευκό μου λες;;;"





Πηγή:  http://trelogiannis.blogspot.com/

"Γιατί όχι σε μένα;"

Σύρθηκα μέχρι το παράθυρο…Έξω η βροχή πέφτει ορμητικά, λες και θέλει να ξεπλύνει τις ανομίες μας πάνω στη γη…Ο πόνος στο στομάχι αβάσταχτος…Πέρασε η επήρεια της ψευδαίσθησης των αισθήσεων που προκαλεί το παυσίπονο…Το επόμενο σε μία ώρα…Μετράω το χρόνο με τον πόνο, μόνιμο σύντροφο μου…Ο καρκίνος στο στομάχι μου, είναι η κλεψύδρα μου, και ο πόνος κόκκοι άμμου στο νευρικό μου σύστημα…
Η ανακοίνωση από το γιατρό της ύπαρξης του καρκίνου, μου γκρέμισε τον κόσμο μου…Αυτόν που ιδανικά έφτιαχνα στο μυαλό μου για το αύριο…Σίγουρα αλλιώτικο από αυτό που ήρθε…Όνειρα, λεφτά, δόξα, επιτυχία, καριέρα…Από την άλλη ο καρκίνος…Ο φονέας των ονείρων…Ο φονέας του πόνου μου…Γιατί σε μένα Θεέ μου; Γιατί τόσο νέος;
Τελικά γίναμε φιλαράκια, εγώ και ο πόνος…Αυτός που έγινε ο δάσκαλος μου…Ο δάσκαλος της ζωής…Δύσκολη η μετεξέλιξη…Όποιος δεν πονέσει δεν ξέρει…Όποιος δεν πονέσει δεν ξέρει από ζωή…Τελικά γιατί όχι σε μένα; Γιατί να ήταν κάποιος άλλος στη θέση μου; Μήπως ο πόνος κάποιου άλλου θα σήμαινε τη δική μου χαρά; Κι αν η χαρά είναι κρυμμένη κάπου αλλού…
Πλησιάζει Πάσχα…Κάποιοι θα το ζήσουν και κάποιοι όχι…Ποιος ξέρει; Ίσως να μην προλάβω το φετινό Πάσχα…Ίσως, όμως να το ζήσω ολοκληρωτικά, παντοτινά…Ποιος ξέρει; Η ζωή μου όμορφη, με χαμόγελα και χαρές…Είχε και στενάχωρες στιγμές και άλλες με πίκρα…Χαίρομαι για ότι έζησα…Πικραίνομαι για ότι μπορούσα και δεν το έζησα…Προσμένω το Πάσχα…Όχι το φετινό…Εκείνο της αιώνια Ανάστασης…
Η βροχή σταμάτησε…Ένα ουράνιο τόξο πάνω από το απέναντι βουνό…Τώρα το φως, πριν τα μαύρα σύννεφα…Το φως απλωμένο με όλα του τα χρώματα, σημάδι ελπίδας…Πρέπει να ξαπλώσω, να ξαποστάσω, ίσως κοιμηθώ λίγο…Μέσα στο δωμάτιο μόνο το φως του καντηλιού…Η φλόγα του τρεμοπαίζει μπροστά στο πρόσωπο του Εσταυρωμένου…η μόνη μου ελπίδα…Όχι για τον πόνο…Αυτός είναι, είμαι…εγώ. Μαζί πορευόμαστε…Μόνη μου ελπίδα κι αποκούμπι η Χάρις Του…Αυτός ξέρει από πόνο…Με καταλαβαίνει, με νοιώθει…Μόνη ελπίδα η γνώση του σταυρού…Ο δικός μου είναι βαρύς! Τον αντέχω όμως, γιατί τον σηκώνει Εκείνος…
Εκείνος είναι η ελπίδα για τη στιγμή που θα ξαναρχίσει να βρέχει, μέσα μου…Έξω η βροχή ξανάρχισε τον χορό της…Τα μάτια μου κλείνουν…Το νέο παυσίπονο έδρασε…Ας κοιμηθώ λίγο…

 Υ.Γ. Μπορεί να είναι μια σκηνή από το παρόν μπορεί να είναι και μία σκηνή από το αύριο. Ποιος ξέρει;



(ΠΗΓΗ: Τεύχος «Ενορία.gr» & «Πέρασμα στη απέναντι όχθη» π.Βασίλειος Θερμός)

Η φιλανθρωπία και το καρφί !

Ο Emil Mettler ιδιοκτήτης εστιατορίου στο Λονδίνο, ήταν γνωστός για τη φιλανθρωπία του.

Συχνά πρόσφερε φαγητό σε φτωχούς ανθρώπους εντελώς δωρεάν. Αν κάποια φιλανθρωπική οργάνωση πήγαινε και του ζητούσε οικονομική βοήθεια για κάποια συγκεκριμένη ανάγκη, άνοιγε έξω το συρτάρι της ταμειακής μηχανής και έδινε το 25% του περιεχομένου του. Κάποια μέρα ο Emil άνοιξε το συστάρι του ταμείου για να δώσει πάλι μια οικονομική βοήθεια σε μία φιλανθρωπική οργάνωση.
.
Έκπληκτος ο εκπρόσωπος της φιλανθρωπικής οργάνωσης πρόσεξε πως ανάμεσα στα χρήματα υπήρχε ένα μεγάλο καρφί. Με απορία ρώτησε τον εστιάτορα γιατί βρισκόταν ένα τέτοιο καρφί ανάμεσα στα χρήματα και τις επιταγές.

Ο Emil πήρε στα χέρια του το μεγάλο καρφί, κοντοστάθηκε για λίγο και μετά με σχεδόν βουρκωμένα μάτια του απάντησε: "Το φυλάω εδώ ανάμεσα στις επιταγές και τα χρήματα για να μου θυμίζει το "τίμημα" που ο Χριστός πλήρωσε για τη δική μου σωτηρία.

Έτσι κάθε φορά που ανοίγω το ταμείο για να βάλω τα χρήματα και τις επιταγές που εισπράττω θυμάμαι το χρέος μου σ΄Αυτόν".

Όταν αφαιθείς Στα Χέρια Του Θεού , τα πάντα είναι ευλογημένα !

«Ήταν κάποτε ένας μορφωμένος άνδρας που επί οκτώ χρόνια παρακαλούσε το Θεό να του στείλει έναν άνθρωπο να τον διδάξει την αλήθεια.
Και κάποτε που ένιωσε αυτή την επιθυμία πολύ έντονη, άκουσε τη φωνή του Θεού να του λέει: ‘Πήγαινε στην εκκλησία, κι εκεί θα βρεις έναν άνθρωπο που θα σου δείξει την οδό της ευλογίας.’ Πήγε εκεί, και βρήκε έναν φτωχό, ξυπόλυτο,με πόδια γεμάτα πληγές και σκόνη, και όλα του τα ρούχα δεν άξιζαν ούτε δυό δεκάρες.
Τον χαιρέτησε, και του είπε:
‘Είθε ο Θεός να σου δώσει καλή ημέρα!’
Κι ο άλλος απάντησε : ‘Ποτέ δε μου έδωσε κακή ημέρα.’
‘Είθε ο Θεός να σου δώσει καλή τύχη!’ ‘Πάντα έχω καλή τύχη.’
‘Είθε να σε κάνει ο Θεός ευτυχισμένο! Μα γιατί απαντάς έτσι;’ ‘Ποτέ δεν είμαι δυστυχισμένος.’
‘Σε παρακαλώ, εξήγησέ το μου αυτό, γιατί δεν το καταλαβαίνω.’
‘Μετά χαράς’, αποκρίθηκε ο φτωχός.
‘Μου ευχήθηκες να έχω καλή ημέρα. Όλες μου οι ημέρες είναι καλές: γιατί αν πεινάω, δοξάζω το Θεό. Αν έχει παγωνιά, χαλάζι, χιόνι, βροχή, αν ο καιρός είναι καλός ή κακός, πάντα δοξάζω το Θεό. Είμαι άθλιος και περιφρονημένος, αλλά δοξάζω το Θεό, κι έτσι πάντα η ημέρα μου είναι καλή.
Μου ευχήθηκες να μου δώσει ο Θεός καλή τύχη. Αλλά ποτέ δεν έχω κακή τύχη, γιατί ξέρω πως να ζω με το θεό, και ξέρω πως αυτό που κάνει είναι το καλύτερο. Και ό,τι ο Θεός δίνει ή επιτρέπει γιά μένα, καλό ή κακό, το παίρνω με χαρά από το Θεό, σαν το καλύτερο που μπορεί να γίνει, κι έτσι ποτέ δεν έχω κακή τύχη.
Μου ευχήθηκες να με κάνει ο Θεός ευτυχισμένο. Μα ποτέ δεν είμαι δυστυχισμένος. Γιατί η μόνη μου επιθυμία είναι να ζω μέσα στο θέλημα του Θεού, κι έχω τόσο απόλυτα παραδοθεί στο θέλημα του Θεού, ώστε θέλω αυτό που θέλει Εκείνος.’
‘Αλλά αν ο Θεός θελήσει να σε ρίξει στην κόλαση,’ ρώτησε ο μορφωμένος, ‘τι θα κάνεις τότε;’ ‘Να με ρίξει στην κόλαση; Η αγαθότητά Του δεν θα το επιτρέψει. Αλλά ακόμα κι αν το κάνει, θα Τον αγκαλιάσω με τα δυό μου χέρια. Το ένα μου χέρι, που είναι η Ταπεινότητα, θα αγκαλιάσει την ανθρώπινη φύση Του, και το άλλο μου χέρι, η Αγάπη, θα αγκαλιάσει τη θεία φύση Του, τόσο σφιχτά, που θα πρέπει να έρθει κι Αυτός στην κόλαση μαζί μου.
Γιατί καλύτερα να είμαι στην κόλαση με το Θεό, παρά στον παράδεισο χωρίς Εκείνον.’
Τότε ο Διδάσκαλος κατάλαβε ότι η αληθινή παραίτηση με την άκρα ταπεινότητα, είναι η συντομώτερη οδός προς το Θεό...
Και τον ρώτησε: ‘Τι άνθρωπος είσαι συ;’ ‘Είμαι βασιλιάς.’ ‘Πού είναι το βασίλειό σου;’
‘Η ψυχή μου είναι το βασίλειό μου, γιατί είμαι απόλυτα κύριος των εξωτερικών και εσωτερικών μου αισθήσεων, ώστε όλες οι επιθυμίες και οι δυνάμεις της ψυχής μου βρίσκονται σε πλήρη υποταγή, και αυτό το βασίλειο είναι μεγαλύτερο από οποιοδήποτε βασίλειο επί της γης.’
‘Τι σε οδήγησε σε αυτή την τελειότητα;’ ‘Η σιωπή μου, οι υψηλές μου σκέψεις, και η ένωσή μου με το Θεό. Γιατί δε μπορούσα να αναπαυθώ σε κάτι λιγώτερο από το Θεό.
Τώρα έχω βρει το Θεό, και στο Θεό έχω βρει αιώνια ανάπαυση και ειρήνη ».

Χτίζοντας μια Ζωή...

Ένας ηλικιωμένος ξυλουργός κόντευε να βγει στην σύνταξη, και είπε στο αφεντικό του τα σχέδια του για να φύγει και να ζήσει πιο ξεκούραστα μαζί με τη γυναίκα του.

Βέβαια δεν θα συνέχιζε να βγάζει τόσα λεφτά, όμως έπρεπε να βγει στην σύνταξη.
Θα τα κατάφερναν.
Ο εργολάβος του στεναχωρήθηκε που θα έφευγε ένας τόσος καλός μάστορας και ζήτησε απο τον ξυλουργό αν θα μπορούσε να του χτίσει άλλο ένα σαν προσωπική χάρη.
Ο ξυλουργός είπε ναι, όμως όσο περνούσε ο καιρός δεν ήταν δύσκολο να παρατηρήσει κάποιος πως δεν δούλευε με όλη του την καρδιά. Χρησιμοποιούσε υλικά κατώτερης ποιότητας, και έκανε επιπόλαιη δουλειά. Ήταν ο χειρότερος τρόπος για να τελειώσει μια καριέρα γεμάτη αφοσίωση και επιτυχίες.
Όταν ο ξυλουργός τελείωσε το έργο, ήρθε ο εργολάβος να επιθεωρήσει το σπίτι. Έδωσε το κλειδί της εισόδου στον ξυλουργό και του είπε.
"Αυτό το σπίτι είναι δικό σου, ένα δώρο απο μένα για σένα."
Ο ξυλουργός έμεινε άναυδος! Τι κρίμα!
Άν μόνο ήξερε πως έχτιζε το δικό του σπίτι, θα το είχε κάνει εντελώς διαφορετικά.
Το ίδιο συμβαίνει και με μας. Χτίζουμε τη ζωή μας, μέρα με την μέρα, πολύ συχνά μη κάνοντας το καλύτερο μας σε αυτό που κτίζομε. Και μετά μένουμε εμβρόντητοι όταν αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να κατοικήσουμε στο σπίτι που κτίσαμε.
Αν μπορούσαμε να το κάνουμε ξανά, θα το χτίζαμε εντελώς διαφορετικά.
Να όμως που δεν μπορούμε να επιστρέψουμε.....
Εσύ είσαι ο ξυλουργός στη ζωή σου. Κάθε μέρα βάζεις μια πρόκα, τοποθετείς άλλη μια τάβλα, ή ορθώνεις έναν τοίχο.
Οι προθέσεις και οι επιλογές που κάνεις σήμερα χτίζουν το αυριανό σου σπίτι.
Γι΄αυτό να χτίζεις με σοφία.

Ο ορειβάτης

Η ιστορία μιλάει για έναν ορειβάτη, ο οποίος θέλησε να ανεβεί το ψηλότερο βουνό. Ξεκίνησε, λοιπόν, την περιπέτεια του μετά από πολλά χρόνια προετοιμασίας. Όμως, επειδή ήθελε τη δόξα μόνο για τον εαυτό του αποφάσισε να σκαρφαλώσει το βουνό μόνος. Η νύχτα, λοιπόν, έπεσε βαριά και ο άνδρας δεν έβλεπε τίποτα. Όλα ήταν μαύρα. Μηδενική ορατότητα. Το φεγγάρι και τα άστρα είχαν καλυφθεί από σύννεφα. Καθώς ο άνδρας ανέβαινε και απείχε λίγα μόνο μέτρα από την κορυφή του βουνού, γλίστρησε και έπεσε στο κενό με μεγάλη ταχύτητα. Ο ...
ορειβάτης πού το μόνο πού έβλεπε καθώς έπεφτε ήταν μαύρες κουκίδες, είχε την τρο¬μερή αίσθηση της βαρύτητας να τον τραβά. Συνέχισε να πέφτει... και σε εκείνες τις στιγμές του μεγάλου φόβου ήρθαν στο μυαλό του όλα τα καλά και τα άσχημα επεισόδια της ζωής του. Σκεφτόταν, τώρα, το πόσο κοντά στο θάνατο ήταν, όταν ξαφνικά ένιωσε το σκοινί πού ήταν δεμένο στη μέση του να τον τραβά δυνατά. Το σώμα του ορειβάτη κρεμόταν πλέον στον αέρα. Μόνο το σχοινί τον κρατούσε ζωντανό. Εκείνη τη στιγμή της αμηχανίας και καμμιάς άλλης επιλογής, φώναξε:
- Θεέ μου, βοήθησε με!
Ξαφνικά, μια βαθειά φωνή προερχόμενη από τον ουρανό απάντησε:
- Τί θέλεις να κάνω;
- Σώσε με, Θεέ μου!
- Αληθινά, νομίζεις ότι μπορώ να σε σώσω;
- Βέβαια, πιστεύω ότι Εσύ μπορείς!
- ΤΟΤΕ, ΚΟΨΕ ΤΟ ΣΧΟΙΝΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΕΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΣΟΥ...».


Στο σημείο αυτό σταμάτησα να διαβάζω και με απορία σκέφτηκα: «Θεέ μου, τί ζητάς από αυτόν τον άνθρωπο; Είναι δυνατόν να του ζητάς να κόψει το σκοινί, το μόνο πράγμα πού τον κρατάει ζωντανό;» Αλλά, άφησα γρήγορα αυτές τις σκέψεις και έβαλα τον εαυτό μου στη θέση του ορειβάτη. Αλήθεια, ΕΣΥ, τί θα έκανες; Με ανάμεικτα συναισθήματα και σχεδόν με βεβαιότητα για την απάντηση μου, συνεχίζω να διαβάζω:


«Η ομάδα διάσωσης, την άλλη μέρα, είπε ότι ένας ορειβάτης βρέθηκε πεθαμένος, παγωμένος και το σώμα του κρεμόταν από ένα σχοινί. Τα χέρια του κρατούσαν σφιχτά το σχοινί ΜΟΝΟ 3 μέτρα μακριά από τη γη.....».



Και εσύ; Πόσο κολλημένος είσαι στο σχοινί σου; Ποτέ μην αμφισβητήσεις όσα είναι από το Θεό. Ποτέ δεν θα πρέπει να λες ότι σε έχει ξεχάσει η σε έχει εγκαταλείψει. Ποτέ μη νομίζεις ότι δεν σε φροντίζει. Θυμήσου ότι σε κρατάει πάντα με το δεξί Του χέρι και η επιλογή να απλώσεις το δικό σου χέρι ανήκει σε εσένα."