Η μεγαλύτερη ευλογία είναι να δίνεις...

Κάποιος φίλος μου που ονομαζόταν Πωλ, πήρε ένα αυτοκίνητο σαν χριστουγεννιάτικο δώρο από τον αδερφό του. Την παραμονή των Χριστουγέννων, βγαίνοντας από το γραφείο του είδε ένα αλητάκι να κάνει βόλτες γύρω από αυτό και να το θαυμάζει.

"Δικό σας είναι αυτό το αυτοκίνητο, κύριε;" ρώτησε.
Ο Πωλ έγνεψε καταφατικά. "Μου το έκανε δώρο ο αδερφός μου για τα Χριστούγεννα". Το παιδί έμεινε με το στόμα ανοικτό. "Δηλαδή, σας το έδωσε ο αδερφό σας και δεν πληρώσατε τίποτα; Μπράβο! Μακάρι να.....δίστασε.
Ο Πωλ βέβαια ήξερε τι ήθελε να πει: μακάρι να'χα και γω έναν τέτοιο αδερφό. Ωστόσο, αυτό που είπε το παιδί συγκλόνισε τον Πωλ μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής του.
"Μακάρι", συνέχισε ο μικρός, "να μπορούσα να γίνω και γω τέτοιος αδερφός".
Ο Πωλ κοίταξε το παιδί κατάπληκτος και μετά είπε αυθόρμητα: "Θέλεις να κάνεις μια βόλτα με το αυτοκίνητο μου;"
"Ω, ναι, πάρα πολύ".
Αφού έκαναν μια σύντομη βόλτα, ο μικρός γύρισε και με μάτια που έλαμπαν είπε: "Κύριε, μπορείτε να περάσετε έξω από το σπίτι μου;"
Ο Πωλ χαμογέλασε αχνά . Υποψιαζόταν τι ήθελε ο νεαρός: Να δείξει στους γείτονες ότι πήγαινε σπίτι του με αυτοκίνητο. Αλλά ο Πωλ γελάστηκε για δεύτερη φορά. «Σταματάτε εκεί, σ’αυτά τα δύο σκαλιά;» παρακάλεσε το παιδί.
Βγήκε από το αυτοκίνητο και ανέβηκε τρέχοντας τα σκαλιά. Σε λίγο ο Πωλ τον άκουσε να γυρίζει, αλλά όχι τρέχοντας τώρα. Έφερνε μαζί του τον μικρό ανάπηρο αδερφό του. Τον έβαλε να καθίσει στο κάτω σκαλί και μετά στριμώχτηκε δίπλα του και του έδειξε το αυτοκίνητο.
Να! Βλέπεις αδερφάκι, αυτό σου έλεγα πριν επάνω. Του το χάρισε ο αδερφός του για τα Χριστούγεννα και ο ίδιος δεν πλήρωσε δεκάρα. Μια μέρα θα σου δωρίσω και εγώ ένα τέτοιο... και τότε θα δεις όλα εκείνα τα όμορφα πράγματα που σου έλεγα ότι βρίσκονται στις Χριστουγεννιάτικες βιτρίνες.
Ο Πωλ βγήκε από το αυτοκίνητο, πήρε το ανάπηρο αγόρι και το έβαλε στο μπροστινό κάθισμα του αυτοκινήτου. Ο μεγάλος αδερφός, με τα μάτια του να αστράφτουν, μπήκε μέσα και κάθισε δίπλα του. Οι τρεις τους ξεκίνησαν μια αξέχαστη εορταστική βόλτα με το αυτοκίνητο.
Εκείνη την παραμονή των Χριστουγέννων, ο Πωλ έμαθε τι εννοούσε ο Χριστός, όταν έλεγε ότι η μεγαλύτερη ευλογία είναι να δίνεις.....

Η δοκιμασία - The trial

"Η δοκιμασία είναι μια ένδειξη ενός άλλου Βασιλείου στο οποίο ατενίζουμε. Εάν όντας χριστιανοί είμασταν "ευτυχείς" σε αυτήν τη ζωή, δεν θα χρειαζόμασταν την Βασιλεία των Ουρανών.


Μερικοί άνθρωποι φαίνεται να έχουν ένα "εύκολο" και απλό μονοπάτι στη ζωή- ή έτσι φαίνεται από την εξωτερική εμφάνιση, ενώ σε άλλους, κάθετί φαίνεται περίπλοκο και δύσκολο. Μην αφήνεται αυτό να σας ενοχλεί. Φυσικά, από πνευματικής απόψεως, αυτοί οι οποίοι περνούν μια εποχή "χωρίς θλίψεις", βρίσκονται πιθανώς σε κίνδυνο!- ακριβώς γιατί χωρίς το στοιχείο της δοκιμασίας, μέσω της οποίας στέλνει ο Θεός οτιδήποτε, δεν υπάρχει πνευματικό όφελος ή πρόοδος. Ο Θεός γνωρίζει καλύτερα από ότι γνωρίζουμε εμείς τον εαυτό μας, κι Αυτός έχει στείλει ό,τι μας χρειάζεται, ανεξάρτητα ίσως, από το τι εμείς σκεφτόμαστε!"

π. Σεραφείμ Ρόουζ.
----------------------------------------------------------------
"The trial is an indication of another Kingdom where we are staring. If being original Christians we were "happy" all the time in life would not need the Kingdom of Heaven.


Some people seem to have an "easy" and simple path in life-or so it seems just from the appearance, in others though, life seems complicated and difficult. Do not let this bother you. Of course, from the intellectual and spiritual standpoint, those who spend a period "without sorrows", are potentially at risk! - Precisely because without the element of the test, the trial, through with God sends anything to us, there is no spiritual benefit or progress. God knows better than we know ourselves, and He sent what we need, perhaps independently from what we think!"

F.Seraphem Rose.

Εκείνος που έχει Αγάπη- Someone who has Love

Εκείνος που έχει αγάπη,
δεν αποστρέφεται ποτέ κανέναν. Ούτε μεγάλο. Ούτε μικρό. Ούτε φτωχό. Ούτε πλούσιο.
Γίνεται για όλους το σφουγγάρι, που όλα τα σκουπίζει. Όλα τα σκεπάζει. Όλα τα υπομένει.
Δεν υπερηφανεύεται εναντίον κάποιου. Δεν ξιπάζεται. Κανέναν δεν κατακρίνει. Αλλά κι αυτούς που κατακρίνουν, τους αποφεύγει.
Δεν σκέφτεται με δόλο. Δεν εξαπατά τον αδελφό του.
Δεν ζηλεύει. Δεν φθονεί. Δεν συκοφαντεί.
Δεν χαίρεται με τα σφάλματα των άλλων. Δεν διασύρει αυτόν που αμάρτησε. Αλλά λυπάται μαζί του. Και του συμπαραστέκεται.
Δεν αγνοεί τον αδελφό του, όταν βρίσκεται σε κάποια ανάγκη. Αλλά τον βοηθά με κάθε τρόπο.
(Αγ.Ιωάννης ο Χρυσόστομος)

------------------------


Someone who has love,
never abhors anyone. Neither old or young. Neither poor or rich.
He becomes the sponge that wipes, veils and endures everything.
Never boasts against someone. Noone is being criticized by him. But even those who criticize others, he avoids them.
He never thinks fraudulently. Never deceives his brother.
He never gets jealous. Never grudge. Never defames.
His is really unhappy with the mistakes of others. Never slurs the one that sinned . But feels sorry for him. And stands with him.
Never ignores his brother, when he is in need, but tries to help him in any way he can. (St. I.Chrysostomos)

Απλότητα

•Στη ζωή πρέπει να αγωνιστείς για τους στόχους σου

•Η πιο μεγάλη δύναμη έρχεται από την ολοκάρδια εκζήτηση του θείου ελέους

•Υψηλότερος στόχος του ανθρώπου είναι ο αγιασμός, η υπέρβαση της φθοράς και του θανάτου

•Ο αγιασμός του ανθρώπου είναι εφικτός

•Βάση του αγιασμου είναι η άσκηση και όχι η μόρφωση

•Η σιωπή είναι μερικές φορές η πιο εκκωφαντική κραυγή

•Λάθε βιώσας ώστε αληθή βιώσεις

•Κερδίζεις περισσότερα όταν σε κοροϊδεύουν παρά όταν σε παινεύουν

•Το βίωμα της Θείας χάριτος είναι η πιο ισχυρή χαρά και ηδονή

•Η αλήθεια της Ορθόδοξης πίστης είναι πραγματική γιατί βιώνεται και επιβεβαιώνεται.

Οι πατημασιές

Μια νύχτα κάποιος άνθρωπος είδε ένα όνειρο ονειρεύτηκε πώς περπατούσε στην ακρογιαλιά με τον Θεό στον ουρανό άστραψαν σκηνές από την ζωή του, σε κάθε σκηνή έβλεπε δυο ζευγάρια πατημασιές πάνω στην άμμο, το ένα άνηκε σ' αυτόν και το άλλο στον Θεό, όταν και η τελευταία σκηνή της ζωής του έλαμψε μπροστά του, κοίταξε πίσω στις πατημασιές στην άμμο.

Παρατήρησε πώς πολλές φορές στο δρόμο της ζωής του υπήρχε μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές ακόμη πώς αυτό συνέβαινε στις πιο δύσκολες και θλιμμένες τον στιγμές.
Αυτό πραγματικά τον πείραξε και ρώτησε τον Θεό:
"Θεέ μου, όταν αποφάσισα να σε ακολουθήσω, είπες πώς θα βαδίζουμε μαζί αυτόν τον δρόμο αλλά παρατήρησα πώς στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου, υπάρχει μόνον ένα ζευγάρι πατημασιές. Δεν καταλαβαίνω, γιατί όταν σε χρειαζόμουν πολύ, Εσύ με άφηνες".
Και ό Θεός απάντησε:
"Πολύ ακριβό μου παιδί σε αγαπώ και δέν σε άφησα ποτέ. Στις στιγμές της δοκιμασίας και του πόνου, πού βλέπεις μόνον ένα ζευγάρι πατημασιές, σέ κρατούσα στην αγκαλιά μου..."

Ευτυχία είναι...

Δύο άνδρες, και οι δύο σοβαρά άρρωστοι, έμεναν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου.

Ο ένας άνδρας μπορούσε να σηκωθεί όρθιος στο κρεβάτι του για μία ώρα κάθε απόγευμα για να κατέβουνε υγρά από τα πνευμόνια του.

Το κρεβάτι του βρισκόταν δίπλα στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου.

Ο άλλος άνδρας έπρεπε να περνάει όλη την ώρα του βασανιστικά ξαπλωμένος.
Οι άνδρες μιλούσαν για ώρες αδιάκοπα. Μιλούσαν για τις γυναίκες τους και τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τη θητεία τους στο στρατό, πού πήγαν διακοπές.
Κάθε απόγευμα, ο άνδρας που ήτανε δίπλα στο παράθυρο επειδή μπορούσε να σηκωθεί, σηκωνότανε και περνούσε την ώρα του περιγράφοντας στον «συγκάτοικό» του όλα όσα μπορούσε να δει έξω από το παράθυρο.
Ο άνδρας στο άλλο κρεβάτι που άκουγε, άρχιζε να ζει για αυτές τις περιόδους, άρχιζε να χαίρεται την ώρα αυτή της περιγραφής και έτσι μπορούσε να ανοιχτεί και να αναζωογονηθεί ο δικός του κόσμος από όλη τη δραστηριότητα και χρώμα, από τον «έξω» κόσμο που τόσο γλαφυρά του περιέγραφε ο «συγκάτοικός» του.
Το παράθυρο –όπως του έλεγε- έβλεπε σε ένα πάρκο με μια όμορφη λιμνούλα.
Πάπιες και κύκνοι έπαιζαν στα νερά ενώ παιδιά αρμένιζαν τα καραβάκια τους. Ερωτευμένοι νέοι περπατούσαν χέρι-χέρι ανάμεσα σε κάθε χρώματος λουλούδια και μια ωραία θέα του ορίζοντα της πόλης μπορούσε να ειδωθεί στο βάθος.
Καθώς ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε όλο αυτό το θέαμα με θεσπέσια λεπτομέρεια, ο άνδρας στο άλλο μέρος του δωματίου έκλεινε τα μάτια του και φανταζόταν αυτό το γραφικό σκηνικό. Έκλεινε τα μάτια του και ένοιωθε τον εαυτόν του εκεί …έξω.
Ένα ζεστό απόγευμα, ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε μία παρέλαση που περνούσε.
Αν και ο άλλος άνδρας δεν μπορούσε να ακούσει τη φιλαρμονική - μπορούσε να τη δει μα τα μάτια του μυαλού του καθώς ο κύριος δίπλα στο παράθυρο την απεικόνιζε με παραστατικές λέξεις.
Μέρες, βδομάδες και μήνες πέρασαν. Ο ένας σηκωνότανε και περιέγραφε στον άλλο που δεν μπορούσε να σηκωθεί, ό,τι έβλεπε έξω.
Ένα πρωί, η πρωινή νοσοκόμα ήρθε να τους φέρει νερά για το μπάνιο τους. Όμως αντίκρισε το άψυχο σώμα του άνδρα δίπλα στο παράθυρο, ο οποίος πέθανε ειρηνικά στον ύπνο του.
Ξαφνιάστηκε και κάλεσε τους θεράποντες ιατρούς να πάρουν το νεκρό σώμα.
Λίγες μέρες μετά, ο άλλος άνδρας ρώτησε αν θα μπορούσε να μεταφερθεί στη θέση που άφησε κενή ο «συγκάτοικος» του, δίπλα στο παράθυρο. Η νοσοκόμα ευχαρίστως έκανε την αλλαγή, και εφ' όσον σιγουρεύτηκε ότι ο άνδρας αισθανόταν άνετα, τον άφησε μόνο.
Σιγά, επώδυνα, στήριξε τον εαυτό του στον ένα του αγκώνα να δει για πρώτη φορά του τον έξω κόσμο.
Πάσχισε να γείρει να δει έξω από το παράθυρο δίπλα στο κρεβάτι.
Όμως, αντίκρισε ένα λευκό τοίχο.
Ο άνδρας ρώτησε τη νοσοκόμα αν ήτανε καλά στα μυαλά του ο συχωρεμένος συγκάτοικός του και τι τον ανάγκαζε να του περιγράφει τόσο έξοχα πράγματα έξω από το παράθυρο κάθε απόγευμα.
Η νοσοκόμα αποκρίθηκε πως ο άνδρας ήταν τυφλός και δεν μπορούσε να δει ούτε τον τοίχο.
Πρόσθεσε... Ίσως ήθελε απλά να σου δώσει θάρρος.

Ήθελε να μοιράζεται μαζί σου αυτό που εσύ δεν μπορούσες να έχεις. Τα μάτια σου εκεί έξω»

Επίλογος:

Υπάρχει πελώρια ευτυχία στο να κάνεις τους άλλους ευτυχισμένους, παρά τη δική μας κατάσταση.

Μοιρασμένη λύπη είναι μισή λύπη, αλλά η ευτυχία, όταν μοιράζεται, διπλασιάζεται.

Αν θες να νιώθεις πλούσιος, απλά μέτρα όλα τα πράγματα που έχεις τα οποία δεν αγοράζονται με χρήματα και χαμογέλα από τη καρδία σου για να φανεί και στο πρόσωπο σου.

Για τους καλύτερους μας φίλους...

Ένας άντρας, το άλογο και ο σκύλος του περπατούσαν σε έναν δάσος. Καθώς περνούσαν κάτω από ένα τεράστιο δέντρο έπεσε ένας κεραυνός και τους έκανε και τους τρεις στάχτη.

Όμως ο άντρας δεν κατάλαβε ότι είχε εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο, και συνέχισε την πορεία του με τα δυο του ζώα.
Ο δρόμος ήταν πολύ μακρύς και ανέβαιναν σε ένα λόφο.
Ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός κι αυτοί ίδρωναν και διψούσαν.
Σε μια στροφή του δρόμου είδαν μία πανέμορφη μαρμάρινη πύλη που οδηγούσε σε μια πλατεία στρωμένη με πλάκες από χρυσάφι.
Ο διαβάτης μας κατευθύνθηκε προς τον άνθρωπο που φύλαγε την είσοδο και είχε μαζί του τον εξής διάλογο:
Καλημέρα.
Καλημέρα, απάντησε ο φύλακας
Πώς λέγεται αυτό το τόσο όμορφο μέρος;
Αυτός είναι ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ.
Τι καλά που φτάσαμε στον Παράδεισο, γιατί διψάμε!
Μπορείτε κύριε να μπείτε και να πιείτε όσο νερό θέλετε, και ο φύλακας του έδειξε την πηγή.
Και το άλογο και ο σκύλος μου διψούν επίσης…
Λυπάμαι πολύ, είπε ο φύλακας, αλλά εδώ απαγορεύεται η είσοδος στα ζώα.
Ο άντρας αρνήθηκε με μεγάλη δυσκολία, μιας και διψούσε πολύ, αλλά δεν ήθελε να πιει μόνο αυτός. Ευχαρίστησε τον φύλακα και συνέχισε την πορεία του.
Αφού περπάτησαν για αρκετή ώρα στην ανηφοριά, εξαντλημένοι πλέον και οι τρεις, έφτασαν σε ένα άλλο μέρος, η είσοδος του οποίου ξεχώριζε από μια παλιά πόρτα που οδηγούσε σε έναν χωματόδρομο περικυκλωμένο από δέντρα... Στη σκιά ενός δέντρου καθόταν ένας άντρας, και είχε το κεφάλι του σκεπασμένο με ένα καπέλο.
Μάλλον κοιμόταν.
Καλημέρα, είπε ο διαβάτης.
Ο άντρας έγνεψε σε απάντηση με το κεφάλι του.
Διψάμε πολύ, το άλογό μου, ο σκύλος μου κι εγώ
Υπάρχει μια πηγή ανάμεσα σε εκείνα τα βράχια, είπε ο άντρας, δείχνοντας το μέρος. Μπορείτε να πιείτε όσο νερό θέλετε.
Ο άνθρωπος, το άλογο και ο σκύλος πήγαν στην πηγή και κατεύνασαν τη δίψα τους.
Ο διαβάτης γύρισε πίσω να ευχαριστήσει τον άντρα.
Μπορείτε να ξανάρθετε όποτε θέλετε, του απάντησε εκείνος. Επί τη ευκαιρία, πώς ονομάζεται αυτό το μέρος; ρώτησε ο άντρας.
ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ.
Ο Παράδεισος; Μα, ο φύλακας της μαρμάρινης εισόδου μου είπε ότι εκείνο ήταν ο Παράδεισος!
Εκείνο δεν ήταν ο Παράδεισος. Ήταν η Κόλαση, απάντησε ο φύλακας.
Ο διαβάτης έμεινε σαστισμένος.
Θα έπρεπε να τους απαγορεύσετε να χρησιμοποιούν το όνομά σας! Αυτή η λάθος πληροφορία μπορεί να προκαλέσει μεγάλο μπέρδεμα, είπε ο διαβάτης.
Σε καμία περίπτωση! – αντέτεινε ο άντρας.
Στην πραγματικότητα, μας κάνουν μεγάλη χάρη, διότι εκεί παραμένουν όλοι όσοι είναι ικανοί να εγκαταλείψουν τους καλύτερούς τους φίλους...
(Paulo Coelho)

Ο Άθεος

Ένας άθεος έκανε την βόλτα του στο δάσος θαυμάζοντας όλα αυτά που εκείνο το «ατύχημα της εξέλιξης» είχε δημιουργήσει.
-Τι καταπληκτικά δέντρα! Τι όμορφα ποτάμια! Τι απίστευτα ζώα! Αναφωνούσε συνέχεια.
Ενώ περπατούσε κατά μήκος του ποταμού, άκουγε ένα θόρυβο στους θάμνους πίσω του. Γύρισε να κοιτάξει και βλέπει μια τεράστια αρκούδα να βαδίζει προς την κατεύθυνσή του. Τρομοκρατημένος, βάλθηκε να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
Κοίταξε πάνω από τον ώμο του και είδε ότι η αρκούδα ήταν πολύ κοντά. Άρχισε ν α τρέχει ακόμα πιο γρήγορα. Ήταν τόσος ο φόβος του που άρχισε πια να κλαίει δυνατά. Ακριβώς εκείνη την στιγμή, σκόνταψε και έπεσε κάτω. Κύλισε στο έδαφος και προσπάθησε να σηκωθεί… μόνο που η αρκούδα ήταν ήδη πάνω του προσπαθώντας να τον ακινητοποιήσει με το ένα πόδι της, ενώ με το άλλο προσπαθούσε να τον χτυπήσει με δύναμη.
Τότε ο άθεος ούρλιαξε: «ΘΕΕ ΜΟΥ…»
Ο χρόνος σταμάτησε. Η αρκούδα δεν αντέδρασε. Στο δάσος έπεσε σιωπή. Μέχρι και το ποτάμι σταμάτησε να κυλά.
Ένα καθαρό Φως εμφανίστηκε στον ουρανό και μια φωνή ακούστηκε να λέει: « Έλεγες στους άλλους ότι Εγώ δεν υπήρχα και απέδιδες την δημιουργία σε κάποιο «κοσμικό ατύχημα».. Περιμένεις τώρα να σε αφήσω να βγεις από αυτήν την κατάσταση? Πρέπει να περιμένω ότι θα μου έχεις πίστη?»
Ο άθεος κοίταξε κατ’ ευθείαν στο Φως και είπε: « Θα ήταν πράγματι υποκρισία από μέρους μου να ζητήσω να μου συμπεριφερθείς ξαφνικά σα να ήμουν χριστιανός. Ίσως όμως να μπορούσες να κάνεις χριστιανή την αρκούδα…»
- «Πολύ καλά.» Είπε η Φωνή και το Φως εξαφανίστηκε. Το ποτάμι άρχισε πάλι να κυλά και όλοι οι ήχοι του δάσους επέστρεψαν. Τότε η αρκούδα σήκωσε τα πόδια της, έκανε μια παύση, κατέβασε το κεφάλι και… μίλησε:
«Κύριε ευλόγησε το γεύμα που πρόκειται να φάω… ΑΜΗΝ».

Οι δύο λύκοι

Ένα βράδυ ένας γέρος (ινδιάνος) της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων. Είπε: "Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο 'λύκων' που υπάρχουν μέσα σε όλους μας. Ο ένας είναι το Κακό. - Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονία, η αυτολύπηση, η ενοχή, η προσβολή, η κατωτερότητα,τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.
Ο άλλος είναι το Καλό. - Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η απλότητα, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνοια, η γεναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία ...
Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του: "Ποιος λύκος νικάει;"
Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά ...............
"Αυτός που ταΐζεις."

Το ραγισμένο δοχείο

Πριν πολλά χρόνια, σε μια επαρχεία κάπου στην Κίνα, ζούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα η οποία κουβαλούσε καθημερινά νερό από ένα μακρινό ρυάκι με δυο μεγάλα δοχεία περασμένα σε ένα μακρύ ξύλινο κοντάρι το οποίο στήριζε στους ώμους της.
Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα όλη την ποσότητα νερού που μπορούσε να χωρέσει. Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς διαδρομής, από το ρυάκι στο σπίτι, έφθανε με τη στάθμη του νερού έως τη μέση. Έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια η γυναίκα κουβαλούσε καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της. Φυσικά το τέλειο δοχείο ένοιωθε υπερήφανο που εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί. Το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά από αυτά που έπρεπε κι ένοιωθε ντροπή για την ατέλεια του.
Ύστερα από... δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή και αποφάσισε να μιλήσει στην ηλικιωμένη γυναίκα.
"Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη!"
"Μα γιατί;" ρώτησε η γριά. "Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;"
"Ε, να ! Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω της ρωγμής μου και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα και εσύ!"
Η γυναίκα χαμογέλασε: "Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη μεριά του άλλου δοχείου; Πρόσεξα την ατέλειά σου και την εκμεταλλεύτηκα. Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και εσύ τους πότιζες. Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και τα τοποθετώ το τραπέζι μου. Αν δεν ήσουν εσύ δεν θα είχα τόση ομορφιά να στολίζει το σπιτικό μου!"

Βέβαια δεν ήταν η ατέλειά του δοχείου που το έκανε ξεχωριστό αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα της ηλικιωμένης γυναίκας να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του. Ο καθένας μας έχει τις "ρωγμές" του και τις "αδυναμίες" του, που μπορούν να γίνουν χρήσιμες και να "στολίσουν" τη ζωή μας. Κάθε "ρωγμή" μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο πλούσια και πιο ενδιαφέρουσα, αρκεί κάποιος να μπορέσει να διακρίνει τον τρόπο με τον οποίο η ατέλεια μας αυτή μπορεί να ομορφύνει την ίδια μας την ύπαρξη.

"Ραγισμένοι" φίλοι, μην ξεχνάτε να σταματάτε στην άκρη του δρόμου και να απολαμβάνετε το άρωμα των λουλουδιών που φυτρώνουν στη μεριά σας. Αν ο καθένας μας μετέτρεπε σαν την ηλικιωμένη γυναίκα τις ατέλειες του διπλανού του σε κάτι χρήσιμο και όμορφο, σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος.

Οι φίλοι

Κάποτε δύο καλοί φίλοι περπατούσαν στην έρημο. Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.
Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο: ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ.
Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο. Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε. Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μια πέτρα: ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ.
Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε : όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα. Γιατί?
Ο άλλος φίλος απάντησε : «όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν. Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».

ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ.

Οι Τέσσερις Σύντροφοι

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μία κοπέλα που είχε τέσσερις πιστούς συντρόφους, δεν τους αγαπούσε όλους το ίδιο, ούτε τους μοίραζε ισάξια την φροντίδα και την προσοχή της. Πιο πολύ από όλους αγαπούσε τον τέταρτο σύντροφο. Του αγόραζε τα ακριβότερα ρούχα και παπούτσια , ενώ δεν παρέλειπε ποτέ της να του μαγειρέψει τις νοστιμότερες λιχουδιές και να τον φιλέψει με τα πιο λουκούλλεια εδέσματα. Αυτός άξιζε πάντα το καλύτερο και ποτέ της δεν παρέλειψε να του προσφέρει ότι πολυτιμότερο υπήρχε, δίχως να λογαριάζει το κόστος και το πόσο θα έπρεπε να δουλέψει για αυτό.

Αγαπούσε επίσης πολύ και τον τρίτο της σύντροφο, ο οποίος μάλιστα ήταν και ο ομορφότερος. Όπως λοιπόν καταλαβαίνετε τον έπαιρνε πάντα μαζί της και τον επιδείκνυε με κάθε επισημότητα, σε κάθε εμφάνιση της. Φοβόταν όμως πως κάποια μέρα και παρά τις προσπάθειες της να τον κρατήσει, θα την άφηνε για κάποιον άλλον.

Αγαπούσε όμως και τον δεύτερο σύντροφο της. Ήταν αυτός που πάνω απο όλους μπορούσε να εμπιστευτεί. Ήταν πάντα υπομονετικός, ανεξάντλητος και ευγενικός μαζί της. Όποτε και αν αντιμετώπιζε δυσκολίες μπορούσε να τον συμβουλευτεί και αυτός θα έκανε τα πάντα για να τη βοηθήσει να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο.

Ό πρώτος της σύντροφος ήταν ένας πολύ πιστός ακόλουθος με πολύ μεγάλη, αν και αθόρυβη συνεισφορά, στη διατήρηση της υγείας και της ευημερίας της. Δεν τον αγαπούσε όμως αυτόν της το σύντροφο και παρόλο που εκείνος την λάτρευε, δεν του έδινε καμία σημασία.

Μια μέρα η κοπέλα αρρώστησε και σαν κατάλαβε πως δεν της έμενε και πολύς χρόνος ακόμη, αναπόλησε την υπέροχη ως τότε ζωή της και φοβούμενη, όπως όλοι, τη μοναξιά αναρωτήθηκε αν θα την ακολουθούσε κάποιος από τους αγαπημένους της συντρόφους στη νέα της κατοικία. Ρώτησε λοιπόν τον τέταρτο και πιο αγαπημένο της σύντροφο:

"Σε αγάπησα πιο πολύ από κάθε άλλον και σου προσέφερα ότι πολυτιμότερο υπήρχε σε τούτο τον κόσμο. Τώρα που φεύγω θα με ακολουθήσεις στο νέο μου σπίτι για να μου κρατάς συντροφιά?"

"Αποκλείεται!!" Φώναξε ξαφνιασμένος εκείνος και έφυγε χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Η απάντηση του δυνατή μαχαιριά στην ήδη άρρωστη καρδιά της την έκανε να σαστίσει.

Πληγωμένη και προδομένη στράφηκε στο τρίτο σύντροφο της. "Σε αγαπούσα σε όλη μου τη ζωή", του είπε, "Τώρα που πεθαίνω θα ήθελες να έρθεις μαζί μου για να μου κρατάς συντροφιά?"

"Όχι" απήντησε εκείνος παγερά και αδιάφορα. "Η ζωή είναι πολύ ωραία! Όταν θα πεθάνεις θα ψάξω καινούργια αγάπη να βρω. Πάγωσε σύγκορμη ακούγοντας και τη δική του απόρριψη και βυθίσθηκε ακόμη περισσότερο στον πόνο και στη θλίψη.

Με τις λιγοστές δυνάμεις που της είχαν απομείνει έτρεξε στον δεύτερο σύντροφο της και με φωνή σχεδόν ξεψυχισμένη του είπε: "Όποτε και αν χρειάστηκα τη βοήθεια σου ήσουν εκεί για εμένα, τώρα που φεύγω για τη νέα μου κατοικία θα έρθεις μαζί μου? Σε χρειάζομαι πλάι μου!" "Δυστυχώς δεν θα μπορέσω να σε βοηθήσω αυτή τη φορά", της απήντησε μαλακά. "Το μόνο που θα μπορούσα να κάνω και αυτό επειδή είσαι εσύ,είναι να σε συνοδέψω ως την είσοδο."

Αυτό φάνταζε ως το τελειωτικό χτύπημα. Αποτελειωμένη και αποκαμωμένη έκλεισε τα μάτια και ξέσπασε σε λυγμούς.

"Εγώ θα έρθω μαζί σου", ακούστηκε μια φωνή! "Θα σε ακολουθήσω οπουδήποτε κι αν πας! "

Η κοπέλα άνοιξε τα μάτια ξαφνιασμένη και είδε τον άνθρωπο που είχε συνηθίσει να ξεχνά. Ο πρώτος της σύντροφος στεκόταν μπροστά της. 'Ηταν πάρα πολύ αδυνατισμένος και με εμφανή τα σημάδια απο την ασιτία και την αμέλεια. Φανερά στεναχωρημένη αλλά και ανακουφισμένη απο αυτό που είχε μόλις ακούσει η κοπέλα του είπε:

"Θα έπρεπε να σε είχα φροντίσει όταν είχα τη δυνατότητα! Εσένα πάνω από όλους." "Συγνώμη που δεν ήμουν εκεί για σένα" "Συγνώμη που δεν μπόρεσα να καταλαβώ την αξία σου..."

Όλοι μας έχουμε τέσσερις συντρόφους στη ζωή μας.Ο τέταρτος σύντροφος είναι το σώμα μας. Όση προσπάθεια και αν καταβάλουμε ώστε να το κάνουμε να δείχνει όμορφο και υγιές, θα μας εγκαταλείψει σαν φύγουμε από τούτο τον κόσμο.Ο τρίτος μας σύντροφος είναι τα υπάρχοντα μας, το κοινωνικό μας status, ο πλούτος. Όσα και αν συγκεντρώσουμε, ακόμη και αν τα φυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού. Όταν ξεκινήσουμε για το μακρύ μας ταξίδι θα περάσουν στα χέρια άλλων. Ο δεύτερος σύντροφος μας είναι η οικογένεια και οι φίλοι. Όσο και αν στάθηκαν στο πλάι μας, όσο και αν μας βοήθησαν στη διάρκεια της ζωής μας, στη νέα μας κατοικία δεν θα μπορέσουν ποτέ να περάσουν το κατώφλι. Ο πρώτος μας αχ!! ..αυτός ο πρώτος σύντροφος μας, που συνήθως ξεχνάμε στον αέναο αγώνα μας για ομορφιά, δύναμη, και χρήμα, είναι η ΨΥΧΗ μας. Αυτός ο μοναχικός και μοναδικός μας σύντροφος που θα μας ακολουθήσει οπουδήποτε και αν πάμε. Χωρίς να ρωτήσει, χωρίς να κοντοσταθεί. Μόνο εκείνη ανάμεσα σε όσα κατέχουμε και σε όσα μας περιβάλουν θα είναι πλάι μας για πάντα!

Ας την καλλιεργήσουμε λοιπόν τώρα που μπορούμε και ας της δώσουμε την Αγάπη και τη φροντίδα που της αρμόζει ,γιατί μονάχα αυτή θα μας ακολουθήσει ως το θρόνο του Θεού και από εκεί θα συνεχίσει μαζί μας ως την αιωνιότητα…

Δύο Άγγελοι

Δύο άγγελοι που ταξίδευαν σταμάτησαν να περάσουν την νύχτα σε ένα σπίτι μιας πλούσιας οικογένειας. Η οικογένεια ήταν αγενής και αρνήθηκε στους αγγέλους να μείνουν στο δωμάτιο των ξένων της βίλας.
Αντιθέτως, έδωσαν στους αγγέλους ένα μικρό μέρος σε ένα κρύο υπόγειο. Καθώς εκέινοι έφτιαχναν τα κρεβάτια τους στο σκληρό πάτωμα, ο μεγαλύτερος άγγελος είδε μια τρύπα στον τοίχο και την επισκεύασε. Όταν ο μικρότερος άγγελος τον ρώτησε γιατί, ο μεγαλύτερος απάντησε: "Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται"...
Την επόμενοι νύχτα το ζευγάρι των αγγέλων ήρθε να ξεκουραστεί σε ένα πολύ φτωχικό σπίτι αλλά ο αγρότης και η γυναίκα του ήταν πολύ φιλόξενοι. Αφού μοιράστηκαν τη λίγη τροφή που είχαν, το ζευγάρι των αγγέλων κοιμήθηκαν στο κρεβάτι τους όπου μπορούσαν να έχουν μια ξεκούραστη νύχτα. Όταν βγήκε ο ήλιος, το επόμενο πρωί οι άγγελοι βρήκαν τον αγρότη και την γυναίκα του να κλαίνε. Η μοναδική τους αγελάδα της οποίας το γάλα ήταν το μόνο τους εισόδημα ήταν νεκρή στο λιβάδι. Ο μικρότερος άγγελος ήταν αναστατωμένος και ρώτησε το μεγαλύτερο πως ήταν δυνατόν και άφησε να γίνει κάτι τέτοιο.
Ο πρώτος άντρας είχε τα πάντα και παρόλα αυτά τον βοήθησες, τον κατηγόρησε .Η δεύτερη οικογένεια είχε ελάχιστα και όμως ήταν πρόθυμη να μοιραστεί τα πάντα και εσύ άφησες την αγελάδα να πεθάνει... "Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται", απάντησε ο μεγαλύτερος άγγελος.
"Όταν μείναμε στο υπόγειο της βίλας, πρόσεξα πως ήταν χρυσός αποθηκευμένος σε εκείνη την τρύπα στον τοίχο. Μια και ο ιδιοκτήτης ήταν τόσο άπληστος και δεν είχε τη διάθεση να μοιραστεί την καλή του τύχη, σφράγισα τον τοίχο ώστε να μην μπορεί να βρει το χρυσό. Εχθές τη νύχτα καθώς κοιμόμασταν στο κρεβάτι του αγρότη ήρθε ο άγγελος του Θανάτου για την γυναίκα του, κι εγώ έδωσα στη θέση της την αγελάδα. Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται."

Μερικές φορές αυτό ακριβώς συμβαίνει όταν τα πράγματα δεν έχουν το αποτέλεσμα που πρέπει. Αν έχεις πίστη, θα πρέπει να μάθεις να εμπιστεύεσαι και να πιστεύεις ότι το κάθε αποτέλεσμα είναι πάντα προς όφελός σου. Μπορεί να μην το ξέρεις παρά μονάχα πολύ αργότερα...