Μερικές φορές..

"Μερικές φορές, φαντάζομαι ότι παραμερίζω τον κόσμο από τα μάτια μου σαν κουρτίνα. Και μαζί βλέπω να εξαφανίζεται κι όλο το βάρος του πόνου, που η ψυχή του κόσμου σηκώνει σαν Άτλαντας.

Μετά σκέφτομαι ότι είσαι κι εσύ μέσα σ’ αυτό τον κόσμο, και λέω μέσα μου πως δε θέλω να είμαι πουθενά αλλού παρά εδώ, σ’ αυτό τον κόσμο, μαζί σου.

Σε βλέπω να σηκώνεις σαν Άτλαντας στους ώμους το δικό σου βάρος. Ν’ ανοίγεις τα σωθικά σου μπρος στους ασκούς του Αιόλου… Ξεχύνονται οι άνεμοι και λυσσομανάνε μέσα τους, και μαζί τους ξεσκίζεται και το δικό μου μέσα…

Θα ’θελα να γινόμουν ολόκληρη μια αγκαλιά, μέσα της να έκλεινα ό,τι σε πονά…

Και μετά να γινόμουν δυνατή βροχή ή ορμητικός χείμαρρος, να το οδηγούσα στη θάλασσα ή σε μια όμορφη λίμνη, να γαληνέψει…

Δεν ξέρω αν είμαι αρκετά δυνατή να γίνω βροχή ή χείμαρρος.

Δεν ξέρω αν είμαι αρκετά δυνατή να κλείσω μέσα μου τον πόνο σου και να τον πάρω μακριά.

Ξέρω όμως ότι είμαι αρκετά δυνατή να γίνω Aγάπη, και να κλείσω εσένα μέσα μου..."