Κ ύ ρ ι ε Ι η σ ο ύ Χ ρ ι σ τ έ ε λ έ η σ ο ν μ ε

Mια καλοκαιρινή νύχτα ο γέροντας Πορφύριος έδωσε σε τέσσερα πνευματικά του τέκνα μάθημα πρακτικής εξάσκησης στο ιερό έργο της προσευχής .

Αφού όλοι στράφηκαν προς την Ανατολή , με τον Γέροντα στο μέσον και κάτω από το ωχρό φως του φεγγαριού , που μεταμόρφωνε απόκοσμα όλα τα γύρω , έμψυχα και άψυχα , άρχισε το μάθημα.

«Τώρα θα κάνουμε νοερά προσευχή. Θα λέω πρώτα εγώ τα λόγια κι ύστερα θα τα επαναλαμβάνετε εσείς. Αλλά, προσέξτε, χωρίς βία και άγχος.Θα τα λέτε ήρεμα, ταπεινά , με αγάπη , με γλύκα».

Ο Γέροντας άρχισε με λεπτή και τρυφερή φωνή το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με», αργά, μία μία λέξη, χωρίς βία , σαν να είχε μπροστά του τον Χριστό και να Τον παρακαλούσε,, κάνοντας μιά μεγαλύτερη παύση στη λέξη "Χριστέ" και χρωματίζοντας παρακαλεστικά το "ελέησον με".

Κι εμείς κάθε φορά επαναλαμβάναμε την ευχή, προσπαθώντας να μιμηθούμε την στάση του, το χρώμα τής φωνής του κι αν ήταν δυνατόν, την ψυχική του διάθεση.

Κάποια στιγμή ο Γέροντας σταμάτησε να λέει μεγαλόφωνα την ευχή και συνέχισαν να την προφέρουν τα χείλη του.Κάναμε κι εμείς το ίδιο.«Έτσι μας μετέδωσε σιγά σιγά μια συγκίνηση την οποία δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια» σημείωσε ένα από τα τέσσερα τέκνα που συμμετείχαν στην άσκηση τής προσευχής.

Kωνσταντίνου «Γιαννιτσιώτη» Κοντά στο γέροντα Πορφύριο , 1995 ,σελ 48-49