Το πορτρέτο ενός αγίου

H ψυχή σου εξομοιώνεται με όσα κάνεις, παίρνει τη μορφή και το σχήμα των πράξεών σου. Η εμφάνισή σου, το ντύσιμο, το βάδισμα και ο τρόπος που κάθεσαι, όπως και το φαγητό σου, το κρεβάτι, το σπίτι και τα έπιπλα του σπιτιού, όλα να είναι απλά. Και τα λόγια και το τραγούδι και η παρέα με το φίλο, κι αυτά να τείνουν στο μέτρο κι όχι στην υπερβολή. Μην κάνεις επίδειξη με περίτεχνα λόγια, ούτε με κορώνες στο τραγούδι, μην κάνεις διαλέξεις αλαζονικές και βαρυσήμαντες, μα απ’ όλα να αφαιρείς την υπερβολή. Να είσαι καλός με το φίλο, μαλακός με τον υφιστάμενο, ανεξίκακος με τους θρασείς, φιλάνθρωπος με τους περιφρονημένους. Να παρηγορείς όσους ταλαιπωρούνται, να επισκέπτεσαι όσους υποφέρουν, να συζητάς με γλυκύτητα, να απαντάς με χαμόγελο, να είσαι προσιτός σε όλους. Ούτε να πλέκεις εγκώμια του εαυτού σου, ούτε να παρακινείς τους άλλους να σου πλέκουν, και να μη συμφωνείς με λόγο υπερήφανο, καλύπτοντας όσο μπορείς τα προτερήματά σου.

Όσο για τα λάθη σου, πρώτος εσύ να κατηγορείς τον εαυτό σου, και να μην περιμένεις να σε διορθώσουν οι άλλοι […] Με των άλλων τα λάθη να μην είσαι αυστηρός και να μην κάνεις παρατηρήσεις γρήγορα και θυμωμένα, ούτε να τους καταδικάζεις για μικροπράγματα, σαν να είσαι εσύ απόλυτα σωστός. Αντίθετα, να στηρίζεις ψυχολογικά όσους έσφαλαν και να τους καθοδηγείς πνευματικά. Και να κάνεις τόση προσπάθεια για να αποφύγεις τη δόξα των ανθρώπων όση κάνουν άλλοι για να την αποκτήσουν. Μη ζημιώνεσαι λοιπόν θέλοντας να φαίνεσαι στους ανθρώπους. Ο πραγματικός, ο μεγάλος θεατής είναι ο Θεός. Στρέψε σ’ Αυτόν τη φιλοδοξία σου. Δίνει λαμπρό μισθό. Ή μήπως απέκτησες κάποιο αξίωμα, και οι άνθρωποι σε ακολουθούν και σε χειροκροτούν; Να γίνεις ίσος με αυτούς που διοικείς, γιατί, όπως λέει η Καινή Διαθήκη, «μην καταδυναστεύετε αυτούς που ποιμαίνετε», και μην τους εξουσιάζετε, όπως κάνουν οι ηγέτες στον κόσμο. Γιατί όποιος θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων, έτσι όρισε ο Κύριος. Και γενικά, να κυνηγάς την ταπεινοφροσύνη σαν να ήσουν ερωτευμένος μαζί της. «Αγάπησέ την και θα σε δοξάσει». Έτσι θα βρεις το δρόμο για την αληθινή δόξα, τη δόξα που δίνει ο Θεός. Κι ο Χριστός θα σε παρουσιάσει, για μαθητή Του, στους αγγέλους και θα σου δώσει δόξα, αν μιμηθείς την ταπεινοφροσύνη Του, Εκείνου που λέει: «Διδαχθείτε από το δικό μου παράδειγμα γιατί είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά και οι ψυχές σας θα βρουν ξεκούραση».
Μέγας Βασίλειος
Από το βιβλίο «Μικρή φιλοκαλία της καρδιάς»

Βάλια Αλεξίου: Ένα κινητό Θαύμα

Ήμουν παιδάκι, κόντευα 4 ετών. Μέναμε στο Λόφο Αξιωματικών Περιστερίου.

Επί μήνες κάθε βράδυ έπεφτα κάτω από τους πόνους.

Οι γονείς μου με πήγαιναν σε παιδίατρο, αλλά την ημέρα ήμουν καλά 

και έτσι δεν μου έβρισκαν τίποτα. 

Κάποια φορά τα ουρλιαχτά μου ήταν τόσο δυνατά 

που με πήραν άρον άρον 

και με πήγαν στο Νοσοκομείο Παίδων. 

Εκεί με κράτησαν μέσα και ανακάλυψαν πως ουσιαστικά

 έχω δύο αναιμίες μαζί, 

την Μεσογειακή και την Δρεπανοκυτταρική 

και αυτό το ονόμαζαν Μικροδρέπανο. 

Από εκεί και πέρα μεταγγιζόμουν συχνά 

και οι κρίσεις πόνου ήταν τόσο τακτικές 

που αν και παιδάκι είχα αρχίσει να ζω μαζί με τον πόνο. 

Η μορφίνη ήταν σαν πορτοκαλάδα για εμένα, 

με αποτέλεσμα να μην με πιάνουν ακόμα και 7 μαζί. 

Τότε θεωρούσα ότι οκ, είχα την ατυχία να γεννηθώ με αυτό και οι πόνοι να προέρχονται μέσα από το μεδούλι στα κόκαλα, οπότε δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, ούτε και η επιστήμη έδινε κάποια λύση σε μία εκ' γενετής ανίατη ασθένεια.

Μέσα σε αυτή την ας πούμε "ατυχία", είχα την Τύχη να γνωρίσω τον γέροντα Σίμων Αρβανίτη, ως γνωστό, τυφλό και κατάκειτο. Πέρναγα από 40 κύματα αλλά πήγαινα δίπλα του και αισθανόμουν ότι ο Θεός με κρατάει στα χέρια του. Δεν χρειάστηκε ποτέ να αναρωτηθώ σαν παιδί αν υπάρχει Θεός. Τον Ένιωθα!

Οι γιατροί δεν μου έδιναν καμία ελπίδα ζωής. Κάποια στιγμή μια θρόμβωση θα με χτύπαγε σε οποιοδήποτε λεπτό της ζωής μου και θα πέθαινα. Έμαθα λοιπόν να ζω την κάθε μου στιγμή με αυτό το ενδεχόμενο... Δεν ήξερα αν θα ξύπναγα το πρωί όπως όλα τα παιδιά να πάνε σχολείο.

Και να που στα 7 μου χρόνια συνέβη.

Ήταν 4 Ιουνίου 1974 που ήρθε η μαμά να με ξυπνήσει να ετοιμαστώ για το σχολείο. Με σκούνταγε αλλά εγώ... τίποτα... Έγειρα στο πλάϊ, έκανα εμετό πάνω της και έπεσα σε κώμα.

Με πήρε η μαμά μου σαν τρελή, μια που ο πατέρας μου είχε υπηρεσία, και με μετέφεραν άμεσα στο Παίδων.

Ιατρός μου ο κ. Δοξιάδης, μετέπειτα Υπουργός Υγείας, δεν έδινε ούτε μισή ελπίδα στη μητέρα μου να ζήσω. Αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο. Τρεις ημέρες σκληρότητας προς μία μάνα που παρακάλαγε γονατιστή για να πιαστεί από κάπου, να μην καταρρεύσει. Πάνω στον πόνο και την απελπισία της με έταξε στον Άγιο Ιωάννη το Ρώσο, Άγιος που εμείς στην Εύβοια υπεραγαπάμε. Έταξε ότι κάθε 4 Ιουνίου θα κάνουμε λειτουργία στη Χάρη Του και θα ανάβουμε μία λαμπάδα ίσα με το μπόϊ μου.

Την πήραν κουρέλι να την πάνε σπίτι να ηρεμήσει και φτάνοντας στο σπίτι, χτυπάει το τηλέφωνο και ακούγεται η προϊσταμένη να λέει «το Βασάκι μας συνήλθε, Δόξα τω Θεώ». Η μαμά μου μην πιστεύοντας ξαναγυρνάει πίσω και βάζει το χέρι της μέσα από μια στρογγυλή τρύπα που σκέπαζε με ειδικό νάϋλον ολόκληρο το κρεββάτι μου για οξυγόνο και μου μιλάει. Της λέω... "μαμά... πεινάω..."

Σαν τρελλή από χαρά πηγαίνει στον "κύριο" Δοξιάδη και του λέει... "Το Βασάκι μας γιατρέ, το Βασάκι μας συνήλθε", για να πάρει την απάντηση... «Κυρία μου όλοι οι μελλοθάνατοι έχουν μια αναλαμπή. Αν συνέλθει θα κάψω το πτυχίο μου. Να παρακαλάτε να φύγει γρήγορα και όχι να έχετε ένα παιδί φυτό».

Φυσικά ποτέ δεν θα έκανε κακό στην καριέρα του και όχι μόνο δεν το έκαψε αλλά εξαφανίστηκαν και όλες μου οι εξετάσεις. Έτσι στο Ιστορικό μου υπάρχει μία φράση μόνο.

«Αναφέρεται σε ηλικία 7 ετών Αγγειακό Εγκεφαλικό Επεισόδιο».

Εμείς φυσικά ξέραμε και αυτό έφτανε! Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος είχε κάνει το Θαύμα του και εκεί με πήγαν κατ' ευθείαν οι γονείς μου. Από τότε αν μια χρονιά ξεχάσω και δεν έχω πάει μέχρι της 4ης Ιουνίου, αρρωσταίνω βαριά, ώστε να μου το θυμίσει και με το που φτάνω εκεί γίνομαι καλά...

Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος!

Πέρασαν χρόνια και φυσικά οι πόνοι και οι μεταγγίσεις συνεχίζονταν. Θα σας περιγράψω τη συνέχεια με τα λόγια της μητέρας μου Σταυρούλας Παπαδημητρίου:

Άγιος Γέροντας Σίμων Αρβανίτης, Μοναχός Ζωσιμάς, Σταυρούλα Παπαδημητρίου

Είχαμε πάει για προσκύνημα στους Καθενούς Ευβοίας, οικογενειακώς και μεταξύ άλλων που είπαμε με τη γερόντισα Αργυρή, της είπα για το πρόβλημα με την υγεία της κόρης μου. Τότε εκείνη μου είπε: "Είσαι κοντά στον Πατέρα Σίμων και λες ότι έχεις άρρωστο παιδί? Πες του να στο κάνει καλά!!!

Πραγματικά, γυρίσαμε το βράδυ και δεν έβλεπα την ώρα να ξημερώσει να μιλήσω στο Γέροντα για το Βασάκι μου.

Έτσι και έκανα πρωί πρωί! Με περίμενε χαρούμενος και μου λέει:

- Πως πέρασες εκεί που πήγες?

Μεταξύ άλλων του είπα και για το παιδί μου...

- "Έπρεπε να μου το ζητήσεις παιδάκι μου για να γίνει!

Αλλιώς δε θα καταλάβαινες "πως" έγινε καλά! Να μου τη φέρεις!"

Δηλαδή γίνεται Γέροντα?

- Ναι!

Τρελάθηκα από τη χαρά μου, αλλά ο άνθρωπος ξεχνά γρήγορα και δεν πήγαμε εκείνες τις ημέρες!!!

Έτσι, κανονίζουμε να πάμε ένα ταξίδι! Για να είμαι σίγουρη ότι όλα είναι καλά, πριν φύγουμε, ημέρα Παρασκευή, την παίρνω και πηγαίνουμε στο Νοσοκομείο Παίδων Αγλαϊα Κυριακού για μία αιμοσφαιρίνη! Μέχρι να βγει σε δέκα λεπτά η απάντηση παίρνουν το παιδί μου με φορείο! Από ότι είπαν, είχε κολλήσει τον ιό της ιλαράς και επειδή την είχε περάσει την γύρισε σε πνευμονία, ενώ το υγρό είχε σκεπάσει πνεύμονες και καρδιά. Την βάζουν στη μόνωση και καλούν επειγόντως τον πατέρα της να υπογράψει για να της βάλουν "μπιλάο" χωρίς νάρκωση, γιατί δε θα την άντεχε! Όχι ότι θα ζούσε όπως μας είπε ο Επικεφαλής Ιατρός της ομάδας που την παρακολουθούσε και Επιμελητής του ορόφου κ. Δημήτρης Αμπατζής, αλλά για να μην υποφέρει... Γιατρός και πάνω από όλα Άνθρωπος!!!

Το απόγευμα του Σαββάτου, βγήκαν οι γιατροί και μου είπαν πως ήταν θέμα ωρών, γιατί τη γύρισε σε Οξεία Λευχαιμία καλπάζουσας μορφήςκαι πως θα έπρεπε να είμαστε έτοιμοι από στιγμή σε στιγμή να τελειώσει... Ένα μαχαίρι αισθάνθηκα να μου καρφώνει την καρδιά και άρχισα να ουρλιάζω να με πάνε στο Γέροντα που είχε υποσχεθεί πως το παιδί μου θα γίνει καλά!!!!

Έτσι και έγινε! Μόλις με είδε ο π. Ζωσιμάς μου λέει:

- Εσύ κλαις Σταυρούλα? Επιτρέπεται? Που είναι η πίστη σου?

Έπεσα στα γόνατα δίπλα στο κρεβάτι του Γέροντα και τον παρακαλούσα για το παιδί μου!

Μετά από αρκετή ώρα, ακούω τη βροντερή φωνή του να μου λέει:

- "Σήκω παιδί μου και είναι θέμα ωρών!"

- Δηλαδή Γέροντα? Έτσι μου είπαν και οι γιατροί!!

- "Δηλαδή, σε λίγες ώρες θα είμεθα καλά!"

Πάρε και αυτά τα καρύδια να της τα δώσεις να φάει μόλις συνέλθει, για ευλογία... (το συνήθιζε να μη φεύγει ποτέ κανείς από το μοναστήρι από οτιδήποτε "ήξερε" ότι έχει ανάγκη κάποιος. Ακόμη και από χρήματα, ή φαγητό)!!!

Γύρισα με αναπτερωμένο ηθικό και ρωτάω τον κ. Αμπατζή που ήταν δίπλα της: "Πως πάμε γιατρέ"?

Εκείνος κούνησε το κεφάλι του θλιμμένος και μου λέει: "Είναι σε κώμα, από στιγμή σε στιγμή......"

Εγώ άρχισα να της μιλάω χαρούμενα σα να με άκουγε και της έλεγα:

- Κουράγιο Βασάκι μου και ο Γέροντας είπε πως σε λίγες ώρες θα είμαστε καλά!

Ο γιατρός με κοίταξε σα να μην είμαι καλά και μου λέει...

- Τι είναι αυτά που λέτε? Δε βλέπετε τι κάνουμε? Είμαστε πάνω από το κεφάλι της μέρα νύχτα.

Λέτε εμείς να μη θέλουμε να γίνει καλά? Δυστυχώς δε γίνεται τίποτα! :(

Κατά τις 1 τη νύχτα καθόμουν στα σκαλιά και ένιωσα κάποιον να με αγκαλιάζει!

Γυρίζω και βλέπω τον κ. Αμπατζή με ένα φλυτζάνι καφέ στα χέρια!

Έλα μου λέει... πιες μια γουλιά, θα σου κάνει καλό!

Τον ευχαρίστησα και τον ακολούθησα για να μπω στη μόνωση! Στην πόρτα ήταν η βοηθός του Χριστίνα.

- Πως πάμε, της λέω?

- Όπου να' ναι τελειώνει, απαντά..

Την παρακαλώ να με αφήσει να μπω, αλλά εκείνη φοβάται μήπως αναστατώσω το νοσοκομείο από τις φωνές μόλις πεθάνει το παιδί μου... Την έπεισα και με άφησε, ενώ μέσα είχε ήδη μπει ο κ. Αμπατζής!

Ήταν δύο παρά εικοσιεπτά λεπτά, όταν ξαφνικά το Βασάκι μου ανοίγει τα μάτια, τα καρφώνει στον απέναντι τοίχο

και αρχίζει να λέει κουρασμένα:

- Τι λέει ο πάτερ Σίμων? Πως να μπω μέσα στα Άγια???

Πως να φορέσω τα χρυσά?

Πάτερ Σίμων.... Πάτερ Σίμων...... Πάτερ Σίμων....... και με ένα ταρακούνημα Συνήλθε!!!

Γυρνάει ο κ. Αμπατζής και μου λέει πως έτσι συνηθίζεται να γίνεται... Όλοι οι μελλοθάνατοι πριν το τέλος έχουν μία αναλαμπή!

- Υπεράνω Όλων ο Θεός, του απαντώ!

Μα το μεγάλο θαύμα έγινε! Ο γιατρός την ακροάζεται και ταυτόχρονα της βγάζει τη μάσκα οξυγόνου, ενώ το βλέμμα του καρφώνεται στο αίμα, που δεν έπεφτε! Φωνάζει στις αδελφές να φέρουν άλλο, γιατί το αίμα είχε πήξει! Ο αιματοκρίτης μηδέν! Έφεραν 4 σακουλάκια αίμα το ένα μετά το άλλο αλλά το αίμα δεν έπεφτε! Έβαζαν τον ορό έπεφτε, έβαζαν το αίμα... τίποτα, ενώ το Βασάκι συνερχόταν! Έφτασε η ώρα 2.30 και με πιάνει ο κ. Αμπατζής και μου λέει: Διανύουμε ένα φοβερό 48ωρο. Εάν περάσουμε το πρώτο 24ωρο το επόμενο είναι ελαφρύτερο, υπομονή! Τι να σας πω... γίνονται και θαύματα!

Μέσα μου έκανα τάμα όταν πάρω το Βασάκι μου από το νοσοκομείο να το πάω κατ' ευθείαν στον Γέροντα και να πουλήσω ένα μικρό οικόπεδο που είχα, να δώσω τα χρήματα στο μοναστήρι! Όταν πήγα όμως και του το είπα μου λέει:

- Τι είναι αυτά που λες παιδί μου? Ο Θεός ΔΕΝ πληρώνεται!

........ Σταυρούλα Παπαδημητρίου.- Άγιος Γέροντας Σίμων Αρβανίτης (1901-1988)

Ο άνθρωπος που σου ταιριάζει

Ο άνθρωπος που σου ταιριάζει είναι ένα δώρο που έρχεται τη στιγμή που είσαι έτοιμος.
Η ετοιμότητα δεν έχει σχέση με την αναμονή ή την καταγραφή κριτηρίων. Δεν έχει σχέση με τον ορθολογισμό και τα επιχείρηματα. Η ετοιμότητα να αναγνωρίσεις τον άνθρωπό που ορίζεις ως ταυτόσημο της Αγάπης και του Ερωτα, είναι κατάσταση ψυχής, που σμιλεύεται και ξέρει να διακρίνει, όχι μόνο χάρη στις εμπειρίες αλλά και ανάλογα με την ποιότητα του "κόσμου" που συνθέτει αυτό που είμαστε. Ο άνθρωπος που σου ταιριάζει δεν μπορεί παρά να είναι συνοδοιπόρος σου σε μία πνευματική κατεξοχήν πορεία.
Αν καθένας ακολουθεί άλλο πνευματικό δρόμο, δεν υπάρχει ταίριασμα αληθινό. Δεν υπάρχει αγάπη αληθινή, ούτε έρωτας. Μπορεί να υπάρχει ο,τιδήποτε άλλο ψευδώνυμο του έρωτα και της αγάπης. Συνήθως ένας πρόχειρος συμβιβασμός ή μία δυσομολόγητη προσποίηση.

Ο άνθρωπος που σου ταιριάζει συχνά σε συναντά όταν όλα γύρω σου μοιάζουν δύσκολα. Όχι γιατί εκείνος σου τα κάνει εύκολα. Αλλά γιατί όταν βρίσκεσαι στη λύπη, δεν μπορεί παρά να νιώθεις αληθινά. Τότε όλος σου εαυτός είναι μία αλήθεια που δεν μπορείς να κρύψεις, αλλά ούτε μπορείς και από αυτήν να κρυφτείς. Η ψυχή σου οξύνεται στην περίοδο της δυσκολίας. Τότε είναι που εύκολα μπορείς να αναγνωρίσεις το λάθος και το σωστό της ζωής σου. Εύκολα μπορείς να διακρίνεις τον άνθρωπο που είναι η αδιαμφισβήτητη Αγάπη και ο Έρωτας ο μοναδικός, χωρίς την παραμικρή πίσω σκέψη. Απροϋπόθετα, Αβίαστα, Ανέλπιστα.
Ο αληθινός πόνος και η αληθινή θλίψη δεν είναι κατάσταση αυτομαστίγωσης. Δεν είναι μεμψιμοιρία. Δεν είναι μουρμούρα και γκρίνια. Ο αληθινός πόνος και η αληθινή θλίψη είναι μία από τις πλέον δόκιμες περιόδους για να γνωρίσεις την ευτυχία και την αληθινή αξία και σημασία της. Ο κόσμος συνηθίζει, στο όνομα του φωτός και της χαράς της ζωής, να εξευμενίζει τις λέξεις πόνος και θλίψη και να αποφεύγει να τις δει κατάματα και κυρίως να τις ζήσει, ανταλάσσοντας αισιόδοξες συνθηματολογίες αλληλοπαρηγορίας. Ξεχνά όμως ότι τα πιο βαθειά και αληθινά έργα τους, οι καλλιτέχνες τα πέρασαν από το λαξευτήριο του πόνου, γιατί τότε είδαν….
Το μάθημα αυτό άργησα να το πάρω. Μα ο άνθρωπος που μου ταιριάζει, ερχόμενος σαν την πιο ζεστή ακτίνα του Ήλιου στη καρδιά μου, με όλη την ομορφιά, την πληρότητα και την αλήθεια του, στέκεται πλάι μου και με μαθαίνει. Να σκέφτομαι και να μιλώ από την αρχή. Να γράφω και να εκφράζομαι χωρίς αποσιωποιητικά. Και δεν ντρέπομαι να παραδεχθώ τη μαθητεία μου, γιατί δεν επιθυμώ να αυτοχρήζομαι Δάσκαλος του εαυτού μου, όπως συνηθίζεται στις μέρες μας, όπου όλοι Διδάσκουν με τα λόγια ή δήθεν με τις πράξεις και τη ζωή τους και επαναλαμβάνουν, φιλάρεσκα, ότι η αλήθεια καθενός βρίσκεται μέσα του, όπου μόνος την ανακαλύπτει. Δεν ντρέπομαι να παραδεχθώ τη μαθητεία μου, γιατί ξέρω ότι ταυτόχρονα για τον άνθρωπο που μου ταιριάζει είμαι και εγώ δάσκαλος. Και αυτό που ζω είναι Αγάπη.