..Το Mυστικό της Ψυχικής Ευκαμψίας..

Αν το δέντρο
δεν λυγίσει
στην ορμή του ανέμου
θα σπάσει..

του Νικήτα Καυκιού

Η Aλήθεια της ψυχής είναι δώρο των ουρανών.
Η αντίσταση γιγαντώνει την απειλή των προβλημάτων. Ο πόλεμος ενισχύει την αντιπαλότητα.
H επίθεση κρύβει αδυναμία και φόβο.

Οι νικητήριες ιαχές έχουν την ίδια μυστική χροιά με τους θρήνους της ήττας. Η αδυναμία γεννά την ψευδαίσθηση των δικαιωμάτων. Η φυλακή μας είναι κτισμένη πάνω στα λιθάρια του εγωισμού. Οι ανάγκες, τραυματίζουν την επικοινωνία. Η αμυντική υπερηφάνεια, διαστρέφει τις δυνατότητες αυτογνωσίας και αγάπης.

Πάνω στο τρέμουλο των κυμάτων βαδίζουμε ανυποψίαστοι. Αγκαλιάζουμε φτηνές σχέσεις για να λυτρώσουμε την αγωνία μας. Σωσίβια που θα σπάσει η ανάγκη και ο θάνατος.

Μόνο ν’' ανοίξουν τα μάτια ξεκάθαρα στη ρευστότητα των πάντων. Η στεριά είναι κι αυτή θάλασσα, ταραγμένη στο φως του ήλιου και την άφεγγη νύχτα. Η νίκη φυτρώνει στην μαλακή καρδιά, τη χτυπημένη απ’ τον πόνο της συντριβής. Κρυφά στους στεναγμούς αναπαύεται η καρδιά συντετριμμένη και τεταπεινωμένη. Καρδιά των υδάτων και των ανέμων. Καρδιά του μαρτυρίου και της Ανάστασης.

Αν θες πόλεμο χτύπα τον εαυτό σου. Στη φωλιά των παθών αφουγκράσου τις ρίζες του πολέμου. Ο εχθρός κατοικεί στα νεφρά του κορμιού. Η εγωκεντρικότητα διασπά τους αρμούς του σύμπαντος.

Η ταπείνωση μας ενώνει με την Θεία Αγάπη και συγχωρεί τα πάντα. Ο Θεός είναι η αστείρευτη πηγή των όντων. Ο άπειρος χώρος των πάντων. Μέσα σ’' Αυτόν κινούμαστε και υπάρχουμε. Είμαστε μέσα στην αγάπη Του.

Ζούμε ξένοι σε γη αλλότρια. Ο κόσμος εχθρικά μας επιβουλεύεται. Ο λόγος των φίλων ξένος ξέχασε τη συμπόνια, τα αδιέξοδα της αγωνίας ματώνουν τον ιδρώτα στο πρόσωπό μας. Η νύχτα πρόλαβε αδιάβατη την πορεία μας.

Η αγκαλιά του θεού είναι εδώ. Η ζωντανή αλήθεια του Αγίου Πνεύματος πλημμυρίζει τον κόσμο υπέρτατη χαρά. Το φως της ελευθερίας και της αγάπης ξεχειλίζει το σύμπαν. Λυγίζουμε το φτωχό ύψος του εαυτού μας, μπροστά στην έσχατη ταπείνωση του Θεού Λόγου. Γινόμαστε κι εμείς ταπείνωση. Αφήνουμε τον κόσμο να μας διαλύσει θεραπευτικά. Η αγάπη μας είναι τέλεια ευκαμψία. Ατέρμονη σχοινοβασία πάνω στις προκλήσεις της καθημερινότητας. Εγκαταλείπουμε εαυτούς και αλλήλους στην μυστική διακυβέρνηση της Θείας Αγάπης και αναπνέουμε το ανέκφραστο έλεος της πρόνοιας του Θεού.

"Να προσεύχεσαι στον Θεό για κάθε άνθρωπο πού επισκέφτηκες, συνάντησες ή αποχαιρέτησες."

"Να προσεύχεσαι στον Θεό για κάθε άνθρωπο πού επισκέφτηκες, συνάντησες ή αποχαιρέτησες."

 

Άγιος Νικόλαος Επίσκοπος Αχρίδος ο Βελιμίροβιτς

Δημιουργία σωστής σχέσης με το Θεό

Όποιος όμως νομίζει ότι έχει πίστη, ελπίδα, δικαιοσύνη, ουδέποτε αναγνωρίζει ότι είναι αμαρτωλός. Κι αν ακόμα πάει χίλιες φορές να εξομολογηθεί, ποτέ δε θα πάει ως αμαρτωλός. Μπορεί να βγάζει δάκρυα απ'τα μάτια του, αλλά ουδέποτε συνειδητοποιεί την πραγματική  αμαρτία του, η οποία είναι πέρα των όσων λέγει. Δηλαδή άλλο τα λόγια και άλλο η καρδιά.

Άλλος κλαψουρίζεται, λέει πόσο αμαρτωλός είναι, αλλά δε ζει αυτή την πραγματικότητα. Που κι αυτή η βίωση της πραγματικότητας είναι δώρο του Θεού. Ποιο; Αυτός ο διαλυμένος άνθρωπος, ο αποτυχημένος. Ο αδιέξοδος άνθρωπος. Γι' αυτό όταν εμείς δούμε κανέναν άνθρωπο διαλυμένο, αποτυχημένο, εξουθενωμένο λέμε: "Πω, πω... Και μεις θεωρούσαμε ότι είναι άγιος".

Όταν ο άνθρωπος δεν είναι καλά, τότε στα μάτια του Θεού είναι καλά. Όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο να στέκει στα πόδια του και λέμε "αυτός έχει μια καλή πνευματική ζωή, είναι υγιής, χαρούμενος". Ενώ όταν δούμε έναν διαλυμένο, έναν δυστυχισμένο άνθρωπο λέμε: "Αχ, αυτός δεν έχει σωστή πορεία".

Όταν ο άνθρωπος δεν είναι καλά, όταν είναι χάλια, όταν δεν μπορεί να στηριχτεί στα πόδια του, αυτός ο άνθρωπος είναι κοντά στο Θεό. Eκείνη την ώρα φτιάχνει πραγματική σχέση με το Θεό. Τότε ιερουργείται η συνάντηση με το Θεό: όταν είμαστε αδιέξοδοι, διαλυμένοι και δεν μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας. Τότε γινόμαστε γόνιμη γη για να καρποφορήσει η χάρη του Θεού: όταν ζούμε την πλήρη αποτυχία μας.

 

 

απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου -Ι.Ν.Παναγίας Λαοδηγήτριας Θεσ/νίκης

'O,τι αγαπάμε γνωρίζουμε...

Οἱ ἄλλοι εἶναι ἡ κόλαση καί ὁ παράδεισός μας. Tό ἀλωνάκι πού ἀλέθεται ὁ ἐγωκεντρισμός μας. Oἱ ἄλλοι εἶναι οἱ μάρτυρες πώς ὑπάρχουμε. Ὁ καθρέφτης πού ψάχνουμε τό ποιοί εἴμαστε ἤ πώς δείχνουμε. Ἡ ἀνταλλαγή τῆς σχέσης καί μόνο μᾶς πλάθει. Ἄλλοι, πάρα πολλοί ἄλλοι εἶμαι ἐγώ καί ὅ,τι κάνω. Mέσα μου γίνεται συνωστισμός! Zωντανοί ἄλλοι καί κάποιοι νεκροί, περισσότερο ζωντανοί ἀπό κάποιους πού ζοῦν ἀκόμα. Nεκροί πού ὅσο περνᾶ ἁ καιρός καί ἡ ἀγάπη τους ἀποσαφηνίζεται, μέ πλησιάζουν πιό κοντά. Mόνο ὅ,τι ἀγαπᾶμε γνωρίζουμε, δέν ὑπάρχει ἄλλο σχολειό. Ὅλα τ’ ἄλλα, φαντασιώσεις ἐγωισμοῦ καί σκιές ὀνείρων, στιγμιαῖες. 



 (Μ. Βαμβουνάκη)