Το πορτρέτο ενός αγίου

H ψυχή σου εξομοιώνεται με όσα κάνεις, παίρνει τη μορφή και το σχήμα των πράξεών σου. Η εμφάνισή σου, το ντύσιμο, το βάδισμα και ο τρόπος που κάθεσαι, όπως και το φαγητό σου, το κρεβάτι, το σπίτι και τα έπιπλα του σπιτιού, όλα να είναι απλά. Και τα λόγια και το τραγούδι και η παρέα με το φίλο, κι αυτά να τείνουν στο μέτρο κι όχι στην υπερβολή. Μην κάνεις επίδειξη με περίτεχνα λόγια, ούτε με κορώνες στο τραγούδι, μην κάνεις διαλέξεις αλαζονικές και βαρυσήμαντες, μα απ’ όλα να αφαιρείς την υπερβολή. Να είσαι καλός με το φίλο, μαλακός με τον υφιστάμενο, ανεξίκακος με τους θρασείς, φιλάνθρωπος με τους περιφρονημένους. Να παρηγορείς όσους ταλαιπωρούνται, να επισκέπτεσαι όσους υποφέρουν, να συζητάς με γλυκύτητα, να απαντάς με χαμόγελο, να είσαι προσιτός σε όλους. Ούτε να πλέκεις εγκώμια του εαυτού σου, ούτε να παρακινείς τους άλλους να σου πλέκουν, και να μη συμφωνείς με λόγο υπερήφανο, καλύπτοντας όσο μπορείς τα προτερήματά σου.

Όσο για τα λάθη σου, πρώτος εσύ να κατηγορείς τον εαυτό σου, και να μην περιμένεις να σε διορθώσουν οι άλλοι […] Με των άλλων τα λάθη να μην είσαι αυστηρός και να μην κάνεις παρατηρήσεις γρήγορα και θυμωμένα, ούτε να τους καταδικάζεις για μικροπράγματα, σαν να είσαι εσύ απόλυτα σωστός. Αντίθετα, να στηρίζεις ψυχολογικά όσους έσφαλαν και να τους καθοδηγείς πνευματικά. Και να κάνεις τόση προσπάθεια για να αποφύγεις τη δόξα των ανθρώπων όση κάνουν άλλοι για να την αποκτήσουν. Μη ζημιώνεσαι λοιπόν θέλοντας να φαίνεσαι στους ανθρώπους. Ο πραγματικός, ο μεγάλος θεατής είναι ο Θεός. Στρέψε σ’ Αυτόν τη φιλοδοξία σου. Δίνει λαμπρό μισθό. Ή μήπως απέκτησες κάποιο αξίωμα, και οι άνθρωποι σε ακολουθούν και σε χειροκροτούν; Να γίνεις ίσος με αυτούς που διοικείς, γιατί, όπως λέει η Καινή Διαθήκη, «μην καταδυναστεύετε αυτούς που ποιμαίνετε», και μην τους εξουσιάζετε, όπως κάνουν οι ηγέτες στον κόσμο. Γιατί όποιος θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων, έτσι όρισε ο Κύριος. Και γενικά, να κυνηγάς την ταπεινοφροσύνη σαν να ήσουν ερωτευμένος μαζί της. «Αγάπησέ την και θα σε δοξάσει». Έτσι θα βρεις το δρόμο για την αληθινή δόξα, τη δόξα που δίνει ο Θεός. Κι ο Χριστός θα σε παρουσιάσει, για μαθητή Του, στους αγγέλους και θα σου δώσει δόξα, αν μιμηθείς την ταπεινοφροσύνη Του, Εκείνου που λέει: «Διδαχθείτε από το δικό μου παράδειγμα γιατί είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά και οι ψυχές σας θα βρουν ξεκούραση».
Μέγας Βασίλειος
Από το βιβλίο «Μικρή φιλοκαλία της καρδιάς»

Βάλια Αλεξίου: Ένα κινητό Θαύμα

Ήμουν παιδάκι, κόντευα 4 ετών. Μέναμε στο Λόφο Αξιωματικών Περιστερίου.

Επί μήνες κάθε βράδυ έπεφτα κάτω από τους πόνους.

Οι γονείς μου με πήγαιναν σε παιδίατρο, αλλά την ημέρα ήμουν καλά 

και έτσι δεν μου έβρισκαν τίποτα. 

Κάποια φορά τα ουρλιαχτά μου ήταν τόσο δυνατά 

που με πήραν άρον άρον 

και με πήγαν στο Νοσοκομείο Παίδων. 

Εκεί με κράτησαν μέσα και ανακάλυψαν πως ουσιαστικά

 έχω δύο αναιμίες μαζί, 

την Μεσογειακή και την Δρεπανοκυτταρική 

και αυτό το ονόμαζαν Μικροδρέπανο. 

Από εκεί και πέρα μεταγγιζόμουν συχνά 

και οι κρίσεις πόνου ήταν τόσο τακτικές 

που αν και παιδάκι είχα αρχίσει να ζω μαζί με τον πόνο. 

Η μορφίνη ήταν σαν πορτοκαλάδα για εμένα, 

με αποτέλεσμα να μην με πιάνουν ακόμα και 7 μαζί. 

Τότε θεωρούσα ότι οκ, είχα την ατυχία να γεννηθώ με αυτό και οι πόνοι να προέρχονται μέσα από το μεδούλι στα κόκαλα, οπότε δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, ούτε και η επιστήμη έδινε κάποια λύση σε μία εκ' γενετής ανίατη ασθένεια.

Μέσα σε αυτή την ας πούμε "ατυχία", είχα την Τύχη να γνωρίσω τον γέροντα Σίμων Αρβανίτη, ως γνωστό, τυφλό και κατάκειτο. Πέρναγα από 40 κύματα αλλά πήγαινα δίπλα του και αισθανόμουν ότι ο Θεός με κρατάει στα χέρια του. Δεν χρειάστηκε ποτέ να αναρωτηθώ σαν παιδί αν υπάρχει Θεός. Τον Ένιωθα!

Οι γιατροί δεν μου έδιναν καμία ελπίδα ζωής. Κάποια στιγμή μια θρόμβωση θα με χτύπαγε σε οποιοδήποτε λεπτό της ζωής μου και θα πέθαινα. Έμαθα λοιπόν να ζω την κάθε μου στιγμή με αυτό το ενδεχόμενο... Δεν ήξερα αν θα ξύπναγα το πρωί όπως όλα τα παιδιά να πάνε σχολείο.

Και να που στα 7 μου χρόνια συνέβη.

Ήταν 4 Ιουνίου 1974 που ήρθε η μαμά να με ξυπνήσει να ετοιμαστώ για το σχολείο. Με σκούνταγε αλλά εγώ... τίποτα... Έγειρα στο πλάϊ, έκανα εμετό πάνω της και έπεσα σε κώμα.

Με πήρε η μαμά μου σαν τρελή, μια που ο πατέρας μου είχε υπηρεσία, και με μετέφεραν άμεσα στο Παίδων.

Ιατρός μου ο κ. Δοξιάδης, μετέπειτα Υπουργός Υγείας, δεν έδινε ούτε μισή ελπίδα στη μητέρα μου να ζήσω. Αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο. Τρεις ημέρες σκληρότητας προς μία μάνα που παρακάλαγε γονατιστή για να πιαστεί από κάπου, να μην καταρρεύσει. Πάνω στον πόνο και την απελπισία της με έταξε στον Άγιο Ιωάννη το Ρώσο, Άγιος που εμείς στην Εύβοια υπεραγαπάμε. Έταξε ότι κάθε 4 Ιουνίου θα κάνουμε λειτουργία στη Χάρη Του και θα ανάβουμε μία λαμπάδα ίσα με το μπόϊ μου.

Την πήραν κουρέλι να την πάνε σπίτι να ηρεμήσει και φτάνοντας στο σπίτι, χτυπάει το τηλέφωνο και ακούγεται η προϊσταμένη να λέει «το Βασάκι μας συνήλθε, Δόξα τω Θεώ». Η μαμά μου μην πιστεύοντας ξαναγυρνάει πίσω και βάζει το χέρι της μέσα από μια στρογγυλή τρύπα που σκέπαζε με ειδικό νάϋλον ολόκληρο το κρεββάτι μου για οξυγόνο και μου μιλάει. Της λέω... "μαμά... πεινάω..."

Σαν τρελλή από χαρά πηγαίνει στον "κύριο" Δοξιάδη και του λέει... "Το Βασάκι μας γιατρέ, το Βασάκι μας συνήλθε", για να πάρει την απάντηση... «Κυρία μου όλοι οι μελλοθάνατοι έχουν μια αναλαμπή. Αν συνέλθει θα κάψω το πτυχίο μου. Να παρακαλάτε να φύγει γρήγορα και όχι να έχετε ένα παιδί φυτό».

Φυσικά ποτέ δεν θα έκανε κακό στην καριέρα του και όχι μόνο δεν το έκαψε αλλά εξαφανίστηκαν και όλες μου οι εξετάσεις. Έτσι στο Ιστορικό μου υπάρχει μία φράση μόνο.

«Αναφέρεται σε ηλικία 7 ετών Αγγειακό Εγκεφαλικό Επεισόδιο».

Εμείς φυσικά ξέραμε και αυτό έφτανε! Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος είχε κάνει το Θαύμα του και εκεί με πήγαν κατ' ευθείαν οι γονείς μου. Από τότε αν μια χρονιά ξεχάσω και δεν έχω πάει μέχρι της 4ης Ιουνίου, αρρωσταίνω βαριά, ώστε να μου το θυμίσει και με το που φτάνω εκεί γίνομαι καλά...

Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος!

Πέρασαν χρόνια και φυσικά οι πόνοι και οι μεταγγίσεις συνεχίζονταν. Θα σας περιγράψω τη συνέχεια με τα λόγια της μητέρας μου Σταυρούλας Παπαδημητρίου:

Άγιος Γέροντας Σίμων Αρβανίτης, Μοναχός Ζωσιμάς, Σταυρούλα Παπαδημητρίου

Είχαμε πάει για προσκύνημα στους Καθενούς Ευβοίας, οικογενειακώς και μεταξύ άλλων που είπαμε με τη γερόντισα Αργυρή, της είπα για το πρόβλημα με την υγεία της κόρης μου. Τότε εκείνη μου είπε: "Είσαι κοντά στον Πατέρα Σίμων και λες ότι έχεις άρρωστο παιδί? Πες του να στο κάνει καλά!!!

Πραγματικά, γυρίσαμε το βράδυ και δεν έβλεπα την ώρα να ξημερώσει να μιλήσω στο Γέροντα για το Βασάκι μου.

Έτσι και έκανα πρωί πρωί! Με περίμενε χαρούμενος και μου λέει:

- Πως πέρασες εκεί που πήγες?

Μεταξύ άλλων του είπα και για το παιδί μου...

- "Έπρεπε να μου το ζητήσεις παιδάκι μου για να γίνει!

Αλλιώς δε θα καταλάβαινες "πως" έγινε καλά! Να μου τη φέρεις!"

Δηλαδή γίνεται Γέροντα?

- Ναι!

Τρελάθηκα από τη χαρά μου, αλλά ο άνθρωπος ξεχνά γρήγορα και δεν πήγαμε εκείνες τις ημέρες!!!

Έτσι, κανονίζουμε να πάμε ένα ταξίδι! Για να είμαι σίγουρη ότι όλα είναι καλά, πριν φύγουμε, ημέρα Παρασκευή, την παίρνω και πηγαίνουμε στο Νοσοκομείο Παίδων Αγλαϊα Κυριακού για μία αιμοσφαιρίνη! Μέχρι να βγει σε δέκα λεπτά η απάντηση παίρνουν το παιδί μου με φορείο! Από ότι είπαν, είχε κολλήσει τον ιό της ιλαράς και επειδή την είχε περάσει την γύρισε σε πνευμονία, ενώ το υγρό είχε σκεπάσει πνεύμονες και καρδιά. Την βάζουν στη μόνωση και καλούν επειγόντως τον πατέρα της να υπογράψει για να της βάλουν "μπιλάο" χωρίς νάρκωση, γιατί δε θα την άντεχε! Όχι ότι θα ζούσε όπως μας είπε ο Επικεφαλής Ιατρός της ομάδας που την παρακολουθούσε και Επιμελητής του ορόφου κ. Δημήτρης Αμπατζής, αλλά για να μην υποφέρει... Γιατρός και πάνω από όλα Άνθρωπος!!!

Το απόγευμα του Σαββάτου, βγήκαν οι γιατροί και μου είπαν πως ήταν θέμα ωρών, γιατί τη γύρισε σε Οξεία Λευχαιμία καλπάζουσας μορφήςκαι πως θα έπρεπε να είμαστε έτοιμοι από στιγμή σε στιγμή να τελειώσει... Ένα μαχαίρι αισθάνθηκα να μου καρφώνει την καρδιά και άρχισα να ουρλιάζω να με πάνε στο Γέροντα που είχε υποσχεθεί πως το παιδί μου θα γίνει καλά!!!!

Έτσι και έγινε! Μόλις με είδε ο π. Ζωσιμάς μου λέει:

- Εσύ κλαις Σταυρούλα? Επιτρέπεται? Που είναι η πίστη σου?

Έπεσα στα γόνατα δίπλα στο κρεβάτι του Γέροντα και τον παρακαλούσα για το παιδί μου!

Μετά από αρκετή ώρα, ακούω τη βροντερή φωνή του να μου λέει:

- "Σήκω παιδί μου και είναι θέμα ωρών!"

- Δηλαδή Γέροντα? Έτσι μου είπαν και οι γιατροί!!

- "Δηλαδή, σε λίγες ώρες θα είμεθα καλά!"

Πάρε και αυτά τα καρύδια να της τα δώσεις να φάει μόλις συνέλθει, για ευλογία... (το συνήθιζε να μη φεύγει ποτέ κανείς από το μοναστήρι από οτιδήποτε "ήξερε" ότι έχει ανάγκη κάποιος. Ακόμη και από χρήματα, ή φαγητό)!!!

Γύρισα με αναπτερωμένο ηθικό και ρωτάω τον κ. Αμπατζή που ήταν δίπλα της: "Πως πάμε γιατρέ"?

Εκείνος κούνησε το κεφάλι του θλιμμένος και μου λέει: "Είναι σε κώμα, από στιγμή σε στιγμή......"

Εγώ άρχισα να της μιλάω χαρούμενα σα να με άκουγε και της έλεγα:

- Κουράγιο Βασάκι μου και ο Γέροντας είπε πως σε λίγες ώρες θα είμαστε καλά!

Ο γιατρός με κοίταξε σα να μην είμαι καλά και μου λέει...

- Τι είναι αυτά που λέτε? Δε βλέπετε τι κάνουμε? Είμαστε πάνω από το κεφάλι της μέρα νύχτα.

Λέτε εμείς να μη θέλουμε να γίνει καλά? Δυστυχώς δε γίνεται τίποτα! :(

Κατά τις 1 τη νύχτα καθόμουν στα σκαλιά και ένιωσα κάποιον να με αγκαλιάζει!

Γυρίζω και βλέπω τον κ. Αμπατζή με ένα φλυτζάνι καφέ στα χέρια!

Έλα μου λέει... πιες μια γουλιά, θα σου κάνει καλό!

Τον ευχαρίστησα και τον ακολούθησα για να μπω στη μόνωση! Στην πόρτα ήταν η βοηθός του Χριστίνα.

- Πως πάμε, της λέω?

- Όπου να' ναι τελειώνει, απαντά..

Την παρακαλώ να με αφήσει να μπω, αλλά εκείνη φοβάται μήπως αναστατώσω το νοσοκομείο από τις φωνές μόλις πεθάνει το παιδί μου... Την έπεισα και με άφησε, ενώ μέσα είχε ήδη μπει ο κ. Αμπατζής!

Ήταν δύο παρά εικοσιεπτά λεπτά, όταν ξαφνικά το Βασάκι μου ανοίγει τα μάτια, τα καρφώνει στον απέναντι τοίχο

και αρχίζει να λέει κουρασμένα:

- Τι λέει ο πάτερ Σίμων? Πως να μπω μέσα στα Άγια???

Πως να φορέσω τα χρυσά?

Πάτερ Σίμων.... Πάτερ Σίμων...... Πάτερ Σίμων....... και με ένα ταρακούνημα Συνήλθε!!!

Γυρνάει ο κ. Αμπατζής και μου λέει πως έτσι συνηθίζεται να γίνεται... Όλοι οι μελλοθάνατοι πριν το τέλος έχουν μία αναλαμπή!

- Υπεράνω Όλων ο Θεός, του απαντώ!

Μα το μεγάλο θαύμα έγινε! Ο γιατρός την ακροάζεται και ταυτόχρονα της βγάζει τη μάσκα οξυγόνου, ενώ το βλέμμα του καρφώνεται στο αίμα, που δεν έπεφτε! Φωνάζει στις αδελφές να φέρουν άλλο, γιατί το αίμα είχε πήξει! Ο αιματοκρίτης μηδέν! Έφεραν 4 σακουλάκια αίμα το ένα μετά το άλλο αλλά το αίμα δεν έπεφτε! Έβαζαν τον ορό έπεφτε, έβαζαν το αίμα... τίποτα, ενώ το Βασάκι συνερχόταν! Έφτασε η ώρα 2.30 και με πιάνει ο κ. Αμπατζής και μου λέει: Διανύουμε ένα φοβερό 48ωρο. Εάν περάσουμε το πρώτο 24ωρο το επόμενο είναι ελαφρύτερο, υπομονή! Τι να σας πω... γίνονται και θαύματα!

Μέσα μου έκανα τάμα όταν πάρω το Βασάκι μου από το νοσοκομείο να το πάω κατ' ευθείαν στον Γέροντα και να πουλήσω ένα μικρό οικόπεδο που είχα, να δώσω τα χρήματα στο μοναστήρι! Όταν πήγα όμως και του το είπα μου λέει:

- Τι είναι αυτά που λες παιδί μου? Ο Θεός ΔΕΝ πληρώνεται!

........ Σταυρούλα Παπαδημητρίου.- Άγιος Γέροντας Σίμων Αρβανίτης (1901-1988)

Ο άνθρωπος που σου ταιριάζει

Ο άνθρωπος που σου ταιριάζει είναι ένα δώρο που έρχεται τη στιγμή που είσαι έτοιμος.
Η ετοιμότητα δεν έχει σχέση με την αναμονή ή την καταγραφή κριτηρίων. Δεν έχει σχέση με τον ορθολογισμό και τα επιχείρηματα. Η ετοιμότητα να αναγνωρίσεις τον άνθρωπό που ορίζεις ως ταυτόσημο της Αγάπης και του Ερωτα, είναι κατάσταση ψυχής, που σμιλεύεται και ξέρει να διακρίνει, όχι μόνο χάρη στις εμπειρίες αλλά και ανάλογα με την ποιότητα του "κόσμου" που συνθέτει αυτό που είμαστε. Ο άνθρωπος που σου ταιριάζει δεν μπορεί παρά να είναι συνοδοιπόρος σου σε μία πνευματική κατεξοχήν πορεία.
Αν καθένας ακολουθεί άλλο πνευματικό δρόμο, δεν υπάρχει ταίριασμα αληθινό. Δεν υπάρχει αγάπη αληθινή, ούτε έρωτας. Μπορεί να υπάρχει ο,τιδήποτε άλλο ψευδώνυμο του έρωτα και της αγάπης. Συνήθως ένας πρόχειρος συμβιβασμός ή μία δυσομολόγητη προσποίηση.

Ο άνθρωπος που σου ταιριάζει συχνά σε συναντά όταν όλα γύρω σου μοιάζουν δύσκολα. Όχι γιατί εκείνος σου τα κάνει εύκολα. Αλλά γιατί όταν βρίσκεσαι στη λύπη, δεν μπορεί παρά να νιώθεις αληθινά. Τότε όλος σου εαυτός είναι μία αλήθεια που δεν μπορείς να κρύψεις, αλλά ούτε μπορείς και από αυτήν να κρυφτείς. Η ψυχή σου οξύνεται στην περίοδο της δυσκολίας. Τότε είναι που εύκολα μπορείς να αναγνωρίσεις το λάθος και το σωστό της ζωής σου. Εύκολα μπορείς να διακρίνεις τον άνθρωπο που είναι η αδιαμφισβήτητη Αγάπη και ο Έρωτας ο μοναδικός, χωρίς την παραμικρή πίσω σκέψη. Απροϋπόθετα, Αβίαστα, Ανέλπιστα.
Ο αληθινός πόνος και η αληθινή θλίψη δεν είναι κατάσταση αυτομαστίγωσης. Δεν είναι μεμψιμοιρία. Δεν είναι μουρμούρα και γκρίνια. Ο αληθινός πόνος και η αληθινή θλίψη είναι μία από τις πλέον δόκιμες περιόδους για να γνωρίσεις την ευτυχία και την αληθινή αξία και σημασία της. Ο κόσμος συνηθίζει, στο όνομα του φωτός και της χαράς της ζωής, να εξευμενίζει τις λέξεις πόνος και θλίψη και να αποφεύγει να τις δει κατάματα και κυρίως να τις ζήσει, ανταλάσσοντας αισιόδοξες συνθηματολογίες αλληλοπαρηγορίας. Ξεχνά όμως ότι τα πιο βαθειά και αληθινά έργα τους, οι καλλιτέχνες τα πέρασαν από το λαξευτήριο του πόνου, γιατί τότε είδαν….
Το μάθημα αυτό άργησα να το πάρω. Μα ο άνθρωπος που μου ταιριάζει, ερχόμενος σαν την πιο ζεστή ακτίνα του Ήλιου στη καρδιά μου, με όλη την ομορφιά, την πληρότητα και την αλήθεια του, στέκεται πλάι μου και με μαθαίνει. Να σκέφτομαι και να μιλώ από την αρχή. Να γράφω και να εκφράζομαι χωρίς αποσιωποιητικά. Και δεν ντρέπομαι να παραδεχθώ τη μαθητεία μου, γιατί δεν επιθυμώ να αυτοχρήζομαι Δάσκαλος του εαυτού μου, όπως συνηθίζεται στις μέρες μας, όπου όλοι Διδάσκουν με τα λόγια ή δήθεν με τις πράξεις και τη ζωή τους και επαναλαμβάνουν, φιλάρεσκα, ότι η αλήθεια καθενός βρίσκεται μέσα του, όπου μόνος την ανακαλύπτει. Δεν ντρέπομαι να παραδεχθώ τη μαθητεία μου, γιατί ξέρω ότι ταυτόχρονα για τον άνθρωπο που μου ταιριάζει είμαι και εγώ δάσκαλος. Και αυτό που ζω είναι Αγάπη.

Από τις γραφές του Αγ. Σιλουανού: Περί προσευχής και ταπείνωσης

Όποιος αγαπά τον Κύριο, πάντοτε Εκείνον σκέφτεται, και η μνήμη του Θεού γεννά την προσευχή. Αν δεν θυμάσαι τον Κύριο, τότε δεν θα προσεύχεσαι, και χωρίς την προσευχή η ψυχή δεν θα παραμένει στην αγάπη του Θεού, γιατί με την προσευχή έρχεται η χάρη του Αγίου Πνεύματος. Η προσευχή προφυλάσσει τον άνθρωπο από την αμαρτία, γιατί ο προσευχόμενος νους είναι απασχολημένος με τον Θεό και στέκεται με ταπεινωμένο πνεύμα ενώπιον του προσώπου του Κυρίου, τον Οποίο γνωρίζει η ψυχή του προσευχόμενου. Ο αρχάριος, όμως, χρειάζεται βέβαια χειραγωγό, επειδή η ψυχή, πριν έλθει η χάρη του Αγίου Πνεύματος, έχει μεγάλο πόλεμο εναντίον των εχθρών και δεν μπορεί να διακρίνει η ίδια αν η γλυκύτητα που δοκιμάζει προέρχεται από τον εχθρό. Αυτό μπορεί να το διακρίνει μόνο εκείνος που γεύθηκε ο ίδιος το Άγιο Πνεύμα και αυτός αναγνωρίζει από τη γεύση τη χάρη. Τον ταπεινό, όμως, τον προστατεύει ο Κύριος.

Η προσευχή δίνεται στον προσευχόμενο. Η προσευχή που γίνεται μόνο από συνήθεια, χωρίς καρδιά συντετριμμένη για τις αμαρτίες της, δεν είναι αρεστή στον Θεό.

«Ω άνθρωπε, μάθε την κατά Χριστόν ταπείνωση και θα σου χαρίσει ο Κύριος να γευθείς τη γλυκύτητα της προσευχής. Και αν θέλεις να προσεύχεσαι καθαρά, τότε γίνε ταπεινός, εγκρατής, να εξομολογείσαι ειλικρινά και θα σε αγαπήσει η προσευχή. Γίνε υπάκουος, υποτάξου ευσυνείδητα στις αρχές και να είσαι ευχαριστημένος για όλα, και τότε ο νους σου θα καθαριστεί από μάταιους λογισμούς. Να θυμάσαι ότι σε βλέπει ο Κύριος και να φοβάσαι μήπως λυπήσεις με κάτι τον αδελφό -μην τον κατακρίνεις και μην τον στενοχωρήσεις ούτε μ’ ένα βλέμμα- και το Άγιο Πνεύμα θα σε αγαπήσει και Αυτό θα σε βοηθήσει σε όλα.»

Η ψυχή που έχασε την ταπείνωση, στερείται συγχρόνως και τη χάρη και την αγάπη για τον Θεό, και τότε σβήνει η πύρινη προσευχή. Όταν, όμως, η ψυχή αποκτήσει την ταπείνωση και απαλλαγεί από τα πάθη, τότε ο Κύριος θα της δώσει τη χάρη Του και η ψυχή θα προσεύχεται με θερμά δάκρυα για τους εχθρούς της, όπως και για τον εαυτό της, αλλά και για όλον τον κόσμο.

Τον πρώτο καιρό μετά τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος σκέφθηκα: Ο Κύριος μου συγχώρησε τις αμαρτίες μου, το μαρτυρεί μέσα μου η χάρη. Τι μου χρειάζεται, λοιπόν, περισσότερο; Δεν πρέπει, όμως, να σκεφτόμαστε έτσι. Παρότι μας συγχωρούνται οι αμαρτίες, εν τούτοις πρέπει να τις θυμόμαστε σε όλη τη ζωή μας και να θλιβόμαστε γι’ αυτές, για να διατηρούμε τη συντριβή της καρδιάς. Εγώ δεν το γνώριζα αυτό και έπαυσα να έχω συντριβή και υπέφερα πολλά από τους δαίμονες. Και απορούσα, τι συμβαίνει με μένα. Η ψυχή μου γνωρίζει τον Κύριο και την αγάπη Του· τότε πώς μου έρχονται κακοί λογισμοί; Αλλά ο Κύριος με σπλαγχνίστηκε και με δίδαξε ο Ίδιος πώς πρέπει να ταπεινώνομαι: «Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι». Με τον τρόπο αυτό νικούνται οι εχθροί. Όταν, όμως, ο νους μου λησμονεί το πυρ του Άδη, τότε οι λογισμοί αποκτούν και πάλι δύναμη.

Όποιος έχασε τη χάρη, όπως εγώ, αυτός ας πολεμά με γενναιότητα τους δαίμονες. Γνώριζε πώς εσύ ο ίδιος είσαι ο ένοχος: έπεσες στην υπερηφάνεια και τη ματαιοδοξία. Όμως, ο πολυέλεος Κύριος σε αφήνει να μάθεις τι σημαίνει να ζεις με το Άγιο Πνεύμα και τι σημαίνει να βρίσκεσαι σε πόλεμο με τους δαίμονες. Έτσι, η ψυχή βλέπει εκ πείρας πόσο ολέθρια είναι η υπερηφάνεια και αποφεύγει τη ματαιοδοξία και τους ανθρώπινους επαίνους και διώχνει τους υπερήφανους λογισμούς. Τότε η ψυχή αρχίζει να γίνεται καλά και μαθαίνει να διατηρεί τη χάρη. Πώς θα καταλάβεις αν η ψυχή είναι υγιής ή άρρωστη; Η άρρωστη ψυχή είναι υπεροπτική, ενώ η υγιής ψυχή αγαπά την ταπείνωση, όπως τη δίδαξε το Άγιο Πνεύμα, και όσο δεν γνωρίζει ακόμη αυτή τη Θεία ταπείνωση πρέπει να θεωρεί τον εαυτό της χειρότερο απ’ όλους.

Είναι μεγάλο αγαθό να μάθει κάποιος την κατά Χριστόν ταπείνωση. Με αυτή γίνεται εύκολη και ευχάριστη η ζωή και όλα γίνονται αγαπητά στην καρδιά. Μόνο στους ταπεινούς εμφανίζεται ο Κύριος εν Πνεύματι Αγίω και αν δεν ταπεινωθούμε, δεν θα δούμε τον Θεό. Η ταπείνωση είναι το φως, μέσα στο οποίο μπορούμε να δούμε τον Θεό-Φως, όπως ψάλλεται: «Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως».

Ο Κύριος με δίδαξε να κρατώ το νου μου στον Άδη, και να μην απελπίζομαι. Με τον τρόπο αυτόν ταπεινώνεται η ψυχή μου, αλλά αυτό δεν είναι ακόμη η αληθινή κατά Χριστόν ταπείνωση, που είναι απερίγραπτη.

Αρχιμ. Σωφρόνιος (Σαχάρωφ), Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, εκδ. Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ, Αγγλία

Είπε γέρων:

 ..Όταν ασθενείτε έτσι να προσεύχεσθε : "Κύριέ μου, γνωρίζω πως η αρρώστια του σώματος μου δόθηκε για θεραπεία της ψυχής μου, αλλά για να μη γίνομαι βάρος στους αδελφούς μου, Σε παρακαλώ, Φιλάνθρωπε, θεράπευσε την ψυχή και το σώμα μου."

«Οι αγιασμένοι άνθρωποι του Θεού δεν θα πρόδιδαν την πίστη ούτε με μια λέξη»

Ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης, από τη Ρωσία, διηγείται αυτό το όραμα που είχε τον Ιανουάριο του 1901: «Οι αγιασμένοι άνθρωποι του Θεού δεν θα πρόδιδαν την πίστη ούτε με μια λέξη»
Μετά τις βραδινές προσευχές, ξάπλωσα λίγο να ξεκουραστώ στο αμυδρά φωτισμένο κελί μου, καθώς ήμουν κουρασμένος. Μπροστά από την εικόνα της Μητέρας του Θεού βρισκόταν κρεμασμένη η λαμπάδα μου. Δεν είχε περάσει πάνω από μισή ώρα, όταν άκουσα ένα θρόισμα. Κάποιος ακούμπησε τον αριστερό μου ώμο και με τρυφερή φωνή μου είπε: «σήκω δούλε του Θεού Ιωάννη, και ακολούθησε το θέλημα του Θεού!»

Σηκώθηκα και είδα κοντά στο παράθυρο έναν ένδοξο στάρετς (γέροντα) με ψαρά μαλλιά, φορώντας ένα μαύρο μανδύα, και κρατώντας μια ράβδο στο χέρι του. Με κοιτούσε τρυφερά και κρατιόμουν με δυσκολία να μην πέσω εξαιτίας του μεγάλου φόβου μου. Τα χέρια και τα πόδια μου έτρεμαν, ήθελα να μιλήσω, άλλα η γλώσσα μου δεν με υπάκουε. Ο γέροντας έκανε το σημείο του σταυρού σε μένα και σύντομα γέμισα με γαλήνη και χαρά. Έπειτα, έκανα το σταυρό μου κι ο ίδιος. Στη συνέχεια, έδειξε με τη ράβδο του προς το δυτικό τοίχο του κελιού μου, έτσι ώστε να παρατηρήσω ένα συγκεκριμένο σημείο. Ο γέροντας είχε χαράξει στον τοίχο τους ακόλουθους αριθμούς:1913, 1914, 1917, 1922, 1924 και 1934. Ξαφνικά ο τοίχος εξαφανίστηκε και περπατούσα με το γέροντα σε ένα πράσινο λιβάδι και είδα πλήθος από χιλιάδες σταυρούς σαν σημάδια τάφων.
Ήταν ξύλινοι, πήλινοι ή χρυσοί. Ρώτησα τον γέροντα, για πιο λόγο υπήρχαν αυτοί οι σταυροί. Μου απάντησε γαλήνια, ότι οι σταυροί αυτοί υπάρχουν γι΄ αυτούς που υπέφεραν και δολοφονήθηκαν για την πίστη τους στο Χριστό και για τον Λόγο του Θεού, και έγιναν μάρτυρες. Και έτσι συνεχίσαμε να περπατάμε.
Ξαφνικά είδα ένα ολόκληρο ποτάμι από αίμα και ρώτησα τον γέροντα, ποια είναι η σημασία αυτού του αίματος και πόσο είχε χυθεί. Ο γέροντας κοίταξε γύρω και απάντησε: «Αυτό είναι το αίμα των αληθινών Χριστιανών!» Έδειξε έπειτα σε κάποια σύννεφα , και είδα πλήθος από αναμμένα καντήλια που έκαιγαν με άσπρη φλόγα. Άρχισαν να πέφτουν προς το έδαφος το ένα μετά το άλλο κατά δεκάδες και εκατοντάδες. Κατά την πτώση τους, σκοτείνιαζαν και γινόταν στάχτες.
Τότε ο γέροντας μου είπε, «Κοίτα!», και είδα σε ένα σύννεφο εφτά καιγόμενα καντήλια. Ρώτησα ποιο είναι το νόημα των καιγομένων καντηλιών που πέφτουν στο έδαφος και μου απάντησε: «Αυτές είναι οι εκκλησίες του Θεού που έχουν πέσει σε αίρεση, άλλα αυτά τα εφτά καντήλια στα σύννεφα είναι οι εφτά Εκκλησίες της μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, που θα μείνουν μέχρι τέλους του κόσμου!».
Ο γέροντας στη συνέχεια, έδειξε ψηλά στον αέρα και είδα και άκουσα αγγέλους να ψάλλουν: « Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ!».Ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων με κεριά στα χέρια τους μας προσπέρασαν, ενώ η χαρά φαινόταν να λάμπει στα πρόσωπά τους. Ήταν αρχιεπίσκοποι, μοναχοί, μοναχές, ομάδες λαϊκών, ενήλικες, νέοι, ακόμα και παιδιά και μωρά. Ρώτησα το θαυματουργό γέροντα ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι κι αυτός αποκρίθηκε: « Όλοι αυτοί είναι οι άνθρωποι που υπέφεραν για την Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία και για τις άγιες εικόνες που βρέθηκαν στα χέρια αμαρτωλών καταστροφέων».
Έπειτα ρώτησα το μεγάλο γέροντα, αν θα μπορούσα να κάτσω δίπλα τους. Ο γέροντας μπο είπε: « Είναι πολύ νωρίς για σένα να υποφέρεις, επομένως το να καθίσεις μαζί τους δεν είναι ευλογημένο από το Θεό!» Είδα πάλι ένα μεγάλο πλήθος από νεογέννητα που υπέφεραν για το Χριστό από τον Ηρώδη και έλαβαν στέμμα από τον Επουράνιο Βασιλέα.
Προχωρήσαμε περισσότερο και πήγαμε σε μια μεγάλη εκκλησία. Ήθελα να κάνω το σημείο του σταυρού, άλλα ο γέροντας με συμβούλευσε: «Δεν είναι ανάγκη να κάνεις το σταυρό σου, επειδή αυτό το μέρος είναι το βδέλυγμα της ερημώσεως». Η εκκλησία ήταν σκοτεινή και καταθλιπτική. Στην Αγία Τράπεζα ήταν ένα αστέρι και ένα Ευαγγέλιο με αστέρια. Κεριά καμωμένα από πίσσα καιγόντουσαν και έτριζαν σαν καυσόξυλα. Το δισκοπότηρο στεκόταν εκεί, καλυμμένο με μια απαίσια βρωμιά. Υπήρχε κι ένα πρόσφορο με αστέρια. Ένας ιερέας στεκόταν μπροστά από την Αγία Τράπεζα με ένα πρόσωπο κατάμαυρο σαν πίσσα, και μια γυναίκα βρισκόταν κάτω από την Αγία Τράπεζα, καλυμμένη με κόκκινα και με ένα αστέρι στα χείλη της και ούρλιαζε και γελούσε σε όλη την εκκλησία λέγοντας: «Είμαι ελεύθερη!» Σκέφτηκα: « Θεέ μου, πόσο τρομερό!».
Οι άνθρωποι σαν τρελοί άρχισαν να τρέχουν γύρω από την Αγά Τράπεζα, φωνάζοντας, σφυρίζοντας και χειροκροτώντας. Μετά, άρχισαν να τραγουδούν άσεμνα τραγούδια. Ξαφνικά, ένας κεραυνός άστραψε, ένα φοβερό αστροπελέκι αντήχησε, η γή σείσθηκε και η εκκλησία κατέρρευσε, στέλνοντας τη γυναίκα, τους ανθρώπους, τον παπά και τους υπόλοιπους στην άβυσσο. Σκέφτηκα: «Θεέ μου πόσο τρομερό, σώσε μας!».
Ο γέροντας είδε αυτό που είχε γίνει όπως και εγώ. Τον ρώτησα:»Πάτερ, πείτε μου, ποια είναι η σημασία αυτής της φοβερής εκκλησίας»; Αποκρίθηκε: «Αυτοί είναι οι κοσμικοί άνθρωποι, οι αιρετικοί, οι οποίοι εγκατέλειψαν την Αγία, Καθολική, Αποστολική Εκκλησία και αναγνώρισαν την πρόσφατη νεωτερίζουσα εκκλησία την οποία ο Θεός δεν έχει ευλογήσει. Σ” αυτή την εκκλησία δεν νηστεύουν, δεν παρακολουθούν ακολουθίες και δεν λαμβάνουν τη Θεία Κοινωνία»! Φοβήθηκα και είπα: « Ο Θεός μας ελεεί μα καταριέται αυτούς με θάνατο»! Ο γέροντας με διέκοψε και είπε: « Μη θρηνείς, μόνο προσευχήσου».
Έπειτα, είδα μια κοσμοσυρροή, καθένας από τους οποίους είχε ένα αστέρι στα χείλη και ήταν τρομερά εξαντλημένοι από τη δίψα, περπατώντας εδώ και εκεί. Μας είδαν και φώναξαν δυνατά: «Άγιοι Πατέρες, προσευχηθείτε για μας. Είναι πολύ δύσκολο για μας, επειδή εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε. Οι πατέρες και οι μητέρες μας δεν μας δίδαξαν το Νόμο του Θεού. Ούτε το όνομα του Χριστού δεν έχουμε και δεν έχουμε λάβει ειρήνη. Απορρίψαμε το Άγιο Πνεύμα και το σημείο του σταυρού. Άρχισαν να κλαίνε.
Ακολούθησα το γέροντα. «Κοίτα!», μου είπε δείχνοντας με το δάκτυλο του. Είδα ένα βουνό από ανθρώπινα πτώματα βαμμένα στο αίμα. Φοβήθηκα πολύ και ρώτησα τον γέροντα ποιο είναι το νόημα αυτών των νεκρών πτωμάτων. Μου απάντησε: «Αυτοί είναι οι άνθρωποι που έζησαν μοναστική ζωή, απορρίφθηκαν από τον Αντίχριστο, και δεν έλαβαν τη σφραγίδα του. Υπέφεραν για την πίστη τους για τον Χριστό και την Αποστολική Εκκλησία και έλαβαν τους στεφάνους του μαρτυρίου πεθαίνοντας για τον Χριστό. Να προσεύχεσαι γι΄ αυτούς τους δούλους του θεού!».
Χωρίς προειδοποίηση ο γέροντας γύρισε στο βορρά και έδειξε με το χέρι του. Είδα ένα αυτοκρατορικό παλάτι, γύρω από το οποίο έτρεχαν σκυλιά. Άγρια τέρατα και σκορπιοί ούρλιαζαν και επιτίθονταν έχοντας προτεταμένα τα δόντια τους. Και είδα τον Τσάρο να κάθεται σ” ένα θρόνο. Το πρόσωπό του ήταν χλωμό, άλλα ανδρείο. Έλεγε την ευχή του Ιησού.
Ξαφνικά έπεσε σαν νεκρός άνθρωπος. Το στέμμα του έπεσε. Τα άγρια θηρία, οι σκύλοι και οι σκορπιοί τσαλαπάτησαν τον βασιλιά. Ήμουν φοβισμένος και έκλαιγα πικρά. Ο γέροντας με πήρε από το δεξί ώμο. Είδα μια φιγούρα σαβανωμένη στα άσπρα- ήταν ο Νικόλαος ο Β”. Στο κεφάλι του ήταν ένα στεφάνι από πράσινα φύλλα, και το πρόσωπό του ήταν άσπρο και κάπως ματωμένο. Φορούσε ένα χρυσό σταυρό γύρω από το λαιμό του και ψιθύριζε ήσυχα μια προσευχή. Και μετά μου είπε με δάκρυα: «Προσευχήσου για μένα, Πάτερ Ιωάννη. Πες σε όλους τους Ορθοδόξους Χριστιανούς ότι εγώ ο Τσάρος – μάρτυρας, πέθανα ανδρείως για την πίστη μου στο Χριστό και την Ορθόδοξη Εκκλησία. Πες στους Άγιους Πατέρες ότι πρέπει να κάνουμε μια Παννυχίδα για μένα τον αμαρτωλό, άλλα δεν θα υπάρξει τάφος για μένα!»
Σύντομα όλα έγιναν άφαντα στην ομίχλη. Έκλαψα πικρά προσευχόμενος για τον Τσάρο-μάρτυρα. Τα χέρια μου και τα πόδια μου έτρεμαν από φόβο. Ο γέροντας είπε: «Κοίτα!». Μετά είδα μια κοσμοσυρροή από ανθρώπους διασκορπισμένους γύρω στη γή που είχαν πεθάνει από πείνα, ενώ οι άλλοι έτρωγαν γρασίδι και φυτά. Τα σκυλιά κατέτρωγαν τα σώματα των πεθαμένων, ενώ η δυσοσμία ήταν τρομερή. Σκέφτηκα: «Κύριε, αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν πίστη». Από τα στόματά τους έβγαιναν βλασφημίες και γι” αυτό δέχθηκαν το θυμό του Κυρίου.
Είδα, επίσης, ένα ολόκληρο βουνό από βιβλία και ανάμεσα στα βιβλία σέρνονταν σκουλήκια εκπέμποντας μια τρομερή δυσοσμία. Ρώτησα το γέροντα ποια ήταν η σημασία αυτών των βιβλίων. Αυτός είπε: «Αυτά τα βιβλία είναι ασέβεια και βλασφημία που θα μολύνουν όλους τους Χριστιανούς με αιρετικές διδασκαλίες! Μετά ο γέροντας ακούμπησε το ραβδί του σε κάποια από τα βιβλία και άρπαξαν φωτιά. Ο άνεμος διασκόρπισε τις στάχτες.
Στη συνέχεια είδα μια εκκλησία γύρω από την οποία ήταν στοίβα από δεήσεις για τους αποθανόντες. Έσκυψα και θέλησα να τις διαβάσω, άλλα ο γέροντας είπε: «Αυτές οι δεήσεις για τους πεθαμένους βρίσκονται εδώ πολλά χρόνια και οι ιερείς τις έχουν ξεχάσει. Δεν πρόκειται ποτέ να τις διαβάσουν, άλλα οι νεκροί θα ζητούν κάποιον να προσευχηθεί γι΄ αυτούς!» Εγώ τον ρώτησα: «Ποιοι θα προσευχηθούν γι΄ αυτούς;». Ο γέροντας αποκρίθηκε: « Οι Άγγελοι θα προσευχηθούν γι΄ αυτούς».
Προχωρήσαμε πιο πέρα, και ο γέροντας τάχυνε το βήμα του τόσο που με δυσκολία τον προλάβαινα. «Κοίτα!», μου είπε. Είδα ένα μεγάλο πλήθος από ανθρώπους να καταδιώκονται από τους δαίμονες οι οποίοι τους κτυπούσαν με πασσάλους, με δίκρανα και γάντζους.
Ρώτησα τον γέροντα ποιο είναι το νόημα αυτών των ανθρώπων. Μου αποκρίθηκε: «Αυτοί είναι εκείνοι που απαρνήθηκαν την πίστη τους και άφησαν την Αγία, Καθολική, Αποστολική Εκκλησία και δέχθηκαν την καινούρια νεωτερίζουσα εκκλησία. Αυτή η ομάδα, εκπροσωπεί τους ιερείς, τους μοναχούς, τις μοναχές, και τους λαϊκούς οι οποίοι απαρνήθηκαν τους όρκους τους, ή το γάμο τους, και δεσμεύθηκαν με το ποτό, την ανηθικότητα, και όλου του είδους τις βλασφημίες και τις διαβολές.
Όλοι αυτοί έχουν τρομακτικά πρόσωπα και μια τρομερή δυσοσμία βγαίνει από τα στόματά τους. Οι δαίμονες τους κτυπούσαν, οδηγώντας τους στην τρομερή άβυσσο, από την οποία βγαίνουν οι φλόγες της κολάσεως. Ήμουν πολύ φοβισμένος. Έκανα το σημείο του σταυρού ενώ προσευχόμουν, ο Κύριος να μας αποτρέψει από τέτοια μοίρα!
Μετά, αντίκρισα μια ομάδα ανθρώπων, νέοι και γέροι μαζί, που ήταν όλοι ντυμένοι άσχημα, και κρατούσαν ψηλά ένα μεγάλο αστέρι με 5 σημεία. Σε κάθε γωνία ήταν 12 δαίμονες και στην μέση ήταν ο Σατανάς ο ίδιος με κέρατα και αχυρένιο κεφάλι. Έβγαλε ένα βλαβερό αφρό στους ανθρώπους, ενώ ανακοίνωνε αυτές τις λέξεις: «Σηκωθείτε εσείς οι καταραμένοι με τη σφραγίδα μου…»
Ξαφνικά εμφανίστηκαν πολλοί δαίμονες με σιδερένιες σφραγίδες και πα΄νω σε όλους τους ανθρώπους τοποθέτησαν τη σφραγίδα: στα χείλη τους, στους αγκώνες και στο δεξί χέρι. Ρώτησα τον γέροντα: «Τι σημαίνει αυτό;» Και αποκρίθηκε: «Αυτό είναι το σημάδι του Αντιχρήστου!». ¨εκανα το σταυρό μου και ακολούθησα το γέροντα.
Ξαφνικά, σταμάτησε και έδειξε προς την Ανατολή με το χέρι του. Είδα μια μεγάλη συγκέντρωση από ανθρώπους με χαρούμενα πρόσωπα που κουβαλούσαν σταυρούς και κεριά στα χέρια. Στο μέσο τους υπήρχε μια Αγία Τράπεζα τόσο λευκή όσο το χιόνι. Στην Αγία Τράπεζα υπήρχε ο σταυρός και το Άγιο Ευαγγέλιο και πάνω από την Αγία Τράπεζα ήταν ο αέρας με ένα χρυσό αυτοκρατορικό στέμμα πάνω στο οποίο ήταν γραμμένο με χρυσά γράμματα «Για το άμεσο μέλλον». Πατριάρχες, επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί, μοναχές και λαϊκοί στέκονταν γύρω από την Αγία Τράπεζα. Όλοι έψαλαν: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη». Από μεγάλη χαρά έκανα το σταυρό μου και δόξασα το Θεό.
Ξαφνικά ο γέροντας κούνησε το σταυρό του προς τα πάνω τρείς φορές και είδα ένα βουνό από πτώματα καλυμμένα από ανθρώπινο αίμα και από πάνω τους πετούσαν Άγγελοι. Έπαιρναν τις ψυχές αυτών που είχαν δολοφονηθεί για το Λόγο του Θεού προς τα ουράνια ενώ έψαλλαν: «Αλληλούϊα!»
Παρατήρησα όλα αυτά και έκλαψα δυνατά. Ο γέροντας με πήρε από τιο χέρι και μου απαγόρευσε να κλαίω. Ό,τι ευχαριστεί το Θεό είναι το ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός υπέφερε και έχυσε το πολύτιμο αίμα του για μας. Κάποιοι σαν αυτούς θα γίνουν μάρτυρες, που δε θα δεχθούν τη σφραγίδα του Αντιχρίστου, και όλοι αυτοί που θα χύσουν το αίμα τους θα λάβουν ουράνια στέμματα. Ο γέροντας έπειτα προσευχήθηκε γι” αυτούς τους δούλους του Θεού και στράφηκε στην Ανατολή καθώς τα λόγια του Προφήτη Δανιήλ βγήκαν αληθινά: «Το βδέλυγμα της ερημώσεως».
Τελικά είδα το θόλο του ναού της Ιερουσαλήμ. Πάνω του ήταν ένα αστέρι. Μέσα στην εκκλησία εκατομμύρια άνθρωποι συνέρεαν και πάλι πολλοί προσπαθούσαν να μπούν. Ήθελα να κάνω το σημείο του σταυρού, άλλα ο γέροντας μου άρπαξε το χέρι και είπε: «Εδώ είναι το βδέλυγμα της ερημώσεως».
Έτσι μπήκαμε στην εκκλησία, που ήταν γεμάτη κόσμο. Είδα μια Αγία Τράπεζα, που έκαιγαν κεριά από λίπος ζώων. Στην Αγία τράπεζα ήταν ένας βασιλιάς με κόκκινα, φλογισμένος, πορφυρός. Στο κεφάλι του ήταν ένα χρυσό στέμμα με ένα αστέρι. Ρώτησα το γέροντα: «ποίος είναι αυτός;» Μου απάντησε: « Ο Αντίχριστος». Ήταν πολύ ψηλός με μάτια σαν φωτιά, μαύρα φρύδια, ξυρισμένο μούσι, θηριώδης, πανούργος, διαβολικός με τρομακτικό πρόσωπο. Ήταν μόνος του στην Αγία Τράπεζα και έτεινε τα χέρια του στους ανθρώπους. Είχε νύχια σουβλερά σαν τίγρης και φώναζε: «Είμαι βασιλιάς, είμαι Θεός. Είμαι ο Αρχηγός. Αυτός που δεν έχει τη σφραγίδα μου θα θανατωθεί.».
Όλοι οι άνθρωποι έπεσαν κάτω και τον προσκύνησαν και εκείνος άρχισε να βάζει τη σφραγίδα του στα χείλη τους και στα χέρια τους, έτσι ώστε να μπορέσουν να λάβουν λίγο ψωμί και να μην πεθάνουν από πείνα και δίψα. Γύρω από τον Αντίχριστο, υπηρέτες του οδηγούσαν αρκετούς ανθρώπους που τα χέρια τους ήταν δεμένα, και δεν είχαν πέσει να τον προσκυνήσουν. Αυτοί είπαν: «είμαστε Χριστιανοί, και όλοι πιστεύουμε στον Κύριο μας Ιησού Χριστό!» Ο Αντίχριστος σύντριψε τις κεφαλές τους αστραπιαία, και το Χριστιανικό αίμα άρχισε να ρέει.
Ένα παιδί οδηγήθηκε μετά στην Αγία Τράπεζα του Αντιχρίστου να τον προσκυνήσει, άλλα τολμηρά διακήρυξε: «Είμαι Χριστιανός και πιστεύω στον Κύριο μας Ιησού Χριστό, άλλα εσύ είσαι υπηρέτης του Σατανά»!- θάνατος σ΄ αυτόν!» , αναφώνησε ο Αντίχριστος. Άλλοι που δέχθηκαν το σφράγισμα του Αντιχρίστου έπεσαν και τον προσκύνησαν.
Ξαφνικά μια βοή από κοσμοσυρροή ξανακούστηκε και χιλιάδες φωτισμένες αστραπές άρχισαν να αστράφτουν. Βέλη άρχισαν να χτυπούν τους υπηρέτες του Αντιχρίστου. ‘Επειτα, ένα μεγάλο φλεγόμενο βέλος άστραψε και χτύπησε τον Αντίχριστο τον ίδιο στο κεφάλι. Καθώς κουνούσε το χέρι του, το στέμμα του έπεσε και συνετρίβη στο έδαφος. Μετά εκατομμύρια πουλιά πέταξαν και κούρνιασαν στους υπηρέτες του Αντιχρίστου. Ένιωσα το γέροντα να με παίρνει από το χέρι.
Προχωρήσαμε περισσότερο, και είδα πάλι πολύ αίμα Χριστιανών. Ήταν εδώ που θυμήθηκα τις λέξεις του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στο Βιβλίο της Αποκαλύψεως, ότι το αίμα θα έφτανε ως το χαλινάρι του αλόγου. Σκέφτηκα: «Θεέ μου σώσε μας!» Εκείνη τη στιγμή είδα Αγγέλους να πετούν και να ψάλουν « Άγιος, ‘Αγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ»!
Ο γέροντας κοίταξε πίσω και άρχισε να λέει: «Μη λυπάσαι, γιατί σύντομα, πολύ σύντομα θα έρθει το τέλος του κόσμου! Προσευχήσου στον Κύριο. Ο Θεός είναι εύσπλαχνος στους υπηρέτες του». Ο καιρός πλησίαζε στο τέλος του. Έδειξε στην Ανατολή , έπεσε στα γόνατα και άρχισε να προσεύχεται. Κι εγώ προσευχήθηκα μαζί του. Μετά ο γέροντας άρχισε να απομακρύνεται γρήγορα από τη γή εις τας ουρανίους μονάς. Καθώς έκανε αυτό, θυμήθηκα ότι δε γνώριζα το όνομά του και έτσι ικέτεψα δυνατά: «Πάτερ πιο είναι το όνομά σου;» Τρυφερά απάντησε: «Σεραφείμ του Σαρώφ».
Ένα μεγάλο κουδούνι χτύπησε πάνω από το κεφάλι μου, άκουσα τον ήχο και σηκώθηκα από το κρεβάτι. « Κύριε, ευλόγησε και βοήθησέ με μέσω των προσευχών του Αγίου Γέροντα! Με φώτισες, τον αμαρτωλό δούλο σου, τον ιερέα της Κροστάνδης.»


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
 Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο από το « Voronezh Eparchy Messenger » #11,1992.
O όρος στάρετς (γέροντας) υποδηλώνει ένα μοναχό ή σε κάποιες περιπτώσεις ένα έγγαμο ιερέα, οποίος ζεί μια εξαιρετικά άγια ζωή. Ο στάρετς σημειώνεται για την θεοσεβή ζωή του, για τον ασκητισμό του-σωματικό και πνευματικό και για την ικανότητά του να οδηγεί άλλους στον δρόμο προς την σωτηρία.
Βλέπε Ματθ. 2:16-18. Η σφαγή των νηπίων τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 29 Δεκεμβρίου ως εορτή των αθώων νηπίων σφαγιασθέντων υπό του Ηρώδη του Βασιλέως.
Η φράση το βδέλυγμα της ερημώσεως είναι από την προφητεία του Δανιήλ 12:11.
Πρόσφορο είναι το ψωμί που χρησιμοποιείται στη Θεία Ευχαριστία.
Ο Νόμος του θεού που είναι γνωστός στα Ρωσικά σαν Zakon Bozhij , αποτελεί κατηχητικό βιβλίο της Εκκλησίας.
Παννυχίδα λέγεται η ακολουθία του μνημοσύνου για τους κεκοιμημένους (τεθνεώτας) που τελείται στο κοιμητήριο ή στην εκκλησία. Ο Μάρτυρας και Άγιος, Τσάρος Νικόλαος II και η οικογένειά του δολοφονήθηκαν με κτηνώδη τρόπο το 1918 . 
Οι κομμουνιστές εκτελώντας εντολές του Βλαντιμήρ Λένιν έκαψαν τα σώματά τους με οξύ και τα έθαψαν στο δάσος που βρίσκεται έξω από το Ekaterinburg . Περίπου για 75 χρόνια η ύπαρξη του τάφου παρέμενε άγνωστη ως ότου μια ειδική επιτροπή βρήκε και εκταφίασε τα σώματά τους. Vosduch είναι ο αέρας που σκεπάζει τα Θεία δώρα.

Η Αγάπη και η Ελευθερία στην Ανάσταση Του Χριστού. Δύο μεγέθη διαρκούς παιδαγωγίας.

Ο Χριστός με την ανάστασή Του κάνει μια τομή στην ανθρώπινη ιστορία. Με όλη Του τη βιοτή, τη διδασκαλία,την ζωντανή έκφραση της αγάπης σε κάθε στιγμή της παρουσίας Του στη γη, την υπέρτατη θυσία για τον άνθρωπο, νοηματοδοτεί μια σχέση με όλο τον κτιστό κόσμο και τον άνθρωπο. Μια σχέση αγάπης που είναι όμως η πληρότητα της ελευθερίας!

Η αιτιώδης αρχή της ελευθερίας είναι η αγάπη γι αυτό και είναι τριαδική. Αγαπητική αλληλοπεριχώρηση των τριων υποστάσεων που αναφέρονται όχι ως ονόματα ατομικής έκφρασης αλλά ως ονόματα που ορίζουν την ύπαρξη ως αγαπητική σχέση: Πατήρ,Υιος και Άγιο Πνεύμα. Και ο Χριστός από άγαπη σαρκώνεται  και ανασταίνεται για να γίνει ο άνθρωπος Θεος. Και ελεύθερα σε καλεί να αποδεχτείς το γεγονός. Να το βάλεις στην καρδιά σου και να ζήσεις την ανάσταση από τώρα! Και από εκει και πέρα η πορεία η χρονική  του κάθε ανθρώπου γίνεται συνοδοιπορία! Πορεύεσαι  στη ζωη σου όχι μόνος σου άλλα με τον δωρεοδότη Κύριο και την εκκλησία Του σε προοπτική Ανάστασης. Και όπως υπάρχουμε επειδή η Αγάπη μας κάλεσε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη ετσι αποδεχόμαστε ελεύθερα την Ανάσταση Του ως γεγόνος που μας βγάζει από τη φθόρα και μας ογηγεί στην αιωνιότητα. Και κάπως έτσι αναφωνούμε: Και που εστίν η γέενα η δυναμένη  λυπήσαι ημάς; Πού εστιν η κόλασις η εκφοβούσα ημάς πολυμερως; Τι εστιν η γέενα προς την χάριν της αναστάσεως αυτού, όταν εγείρη ημάς και ποιήση το φθαρτόν τούτο ενδύσασθαι την αφθαρσίαν; Και αυτό επειδή ζώντας την εν Χριστώ ζωή μόνο σαν ένα συστημα αξιών  χωρίς την οσμή της ελπίδας που προσφέρει η ανάστασή Του, δίνεται στον άνθρωπο αγωνία και θλίψη, καρδικό κενό, φθορά από τα πάθη και τελικά πνευματικός θάνατος  όπως μας ορίζουν οι άγιοι πατέρες.

"Αδελφέ, ζήσε την Aνάσταση και θα καταλάβεις την πραγματική Aγάπη σε όλες  τις εκφράσεις της!" Με  αυτήν τη φράση στο νου μας  και πορευόμενοι στο μέσο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής εύχομαι ολόψυχα σε όλους σας: Καλό Πάσχα! Κάλη Ανάσταση!

 

                                                           Ταμπουρέας Νικόλαος, Δάσκαλος